Για τα ποσά δεν σας ορκίζομαι γιατί έχουν περάσει 20 χρόνια από την τελευταία φορά που τον παρήγγειλα «ένα άνευ». Γιατί υπήρχε και αυτό. Πίττα, ντομάτα, κρεμμύδι, πάπρικα, γιαούρτι. Άνευ κρέατος δηλαδή,  50 δραχμές. Για να μην σας τα πολυλογώ τις προάλλες τον πεθύμησα τον Μαρίνο και την παλιά την γειτονιά μου. Πέρασα λοιπόν από την Ομόνοια και αντί να πάω προς το πάνω, έφυγα δυτικά. 

Ο Μαρίνος βέβαια δεν ήταν εκεί, θα πρέπει να έχει πάρει σύνταξη. Και στη θέση του δεν ήταν ο γιός του (μόνο τα παιδιά των γιατρών γίνονται γιατροί) αλλά ένας Πακιστανός (ίσως και Αφγανός, δεν ρώτησα) που έφτιαχνε σουβλάκι μόνο με κιμά. Οι μισές επιγραφές ανορθόγραφα ελληνικά και οι άλλες μισές ιερογλυφικά. Το μόνο ευδιάκριτο ήταν η τιμή: 1,5ε. Εφτά μέτρα από τον Μαρίνο και αφού μεσολαβούσε ένα άδειο κατάστημα με την τζαμαρία του να έχει γίνει τοίχος για αφίσες, υπήρχε «το σουβλάκι του DJ»! Αυτός θα πρέπει να ήταν Έλληνας (αν και άκουγε τούρκικα). Πού ήμουν, Θέε μου; Στην Βάρη; Ή στα Σάλονα; Διακόσια μέτρα μακρύτερα η μικρή πλατεία δεν ήταν πια πνιγμένη στις πολυκατοικίες αλλά στην τσίκνα. «Το σουβλάκι τη παρέας», «Souvlakeri», «Το σουβλάκι του βλάχου», Piazza Souvlaki (πιθανόν το παιδί να είχε σπουδές στην Ιταλία και δεν ήθελε να πάνε χαμένες).

Ανέβηκα στην μηχανή και έφυγα τρέχοντας, με τους πιτόγυρους να με κυνηγούν. Όταν πια νόμιζα ότι είχα ξεφύγει και χαλάρωσα έπεσα στην γειτονιά των Café. «Το μικρό καφέ», «ΚΟΖΙ καφέ», «ΌΛΟΙ οι καφέδες 1ε» (εδώ προφανώς ο τίτλος της  επιχείρησης ήταν ΟΛΟΙ), «Στάση Βασούλα», «Σφηνάκι μπαρ».

Διέξοδος από πουθενά. Τώρα με κυνηγούσαν άσπρες κούπες και γιγάντια πλαστικά ποτήρια με φραπόγαλο. Χώθηκα σε κάτι στενά αλλά ήταν παγίδα. Εδώ ήταν το άντρο των «Έβγα»! Είναι η τρίτη «επιχειρηματική» ιδέα που θα μας βομβαρδίζει από παντού μέσα στην κρίση. Κάποτε είχαμε την «Έβγα της γειτονιάς», με τα πολλά (διαφημιστικά) δεχτήκαμε και την «Δέλτα της γειτονιάς» και τώρα κάθε τετράγωνο έχει και ένα ψιλικά Μαρίτσα. Μικρά Super Market που ψωνίζουν από μεγάλα Super Market και μετά από λίγο καιρό κλείνουν γιατί τα τρώνε οι κολοσσοί  Super Market.

Δεν ξέρω αλλά κάποιος πρέπει να εξηγήσει στους Έλληνες ότι δεν είναι αυτή ακριβώς η επιχειρηματικότητα που θα μας βγάλει από την κρίση. Δεν αρκεί δηλαδή να αντικαταστήσουμε τα κομμωτήρια, τα εσωρουχάδικα  και τα «βιολογικά», με σουβλατζίδικα, καφέ και «Έβγες». Και οι κυβερνητικοί θα πρέπει να κάνουν ένα διάλειμμα από τις μεταξύ τους διαπραγματεύσεις και να πουν ποια επιχειρηματικότητα έχει ανάγκη η χώρα. Αν το γνωρίζουν βέβαια. Γιατί από τις εκλογές και μετά  στην Ελλάδα δεν υπάρχει πολιτική. (Θα μου πεις υπήρχε πριν; –άλλο θέμα). Οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι συμπεριφέρονται ως μαθητούδια στην τάξη της Τρόικα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους κυβερνητικούς αλλά και στους αντιπολιτευόμενους. Κάποιοι προσπαθούν να γράψουν καλό βαθμό, άλλοι να αντιγράψουν και οι υπόλοιποι τσαμπουκαλεύονται και μπαινοβγαίνουν όποτε γουστάρουν  στην τάξη.

Και δεν λέω, πλάκα έχει η όλη ιστορία αλλά υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που μας δυσκολεύει να χαρούμε τα σκετς των καλών και των κακών μαθητών. Ήδη η ανεργία φτάνει το 25%, οι απασχολούμενοι είναι 3.800.000 ενώ οι άνεργοι 1.200.000 και οι οικονομικά μη ενεργοί πολίτες 3.400.000. Αυτοί δηλαδή που δουλεύουν σε αυτή τη χώρα είναι πια, λιγότεροι από αυτούς που κάθονται. Και κάτι τέτοιο δεν θα το αντέξουμε για πολύ. Γι' αυτό πρέπει να  τελειώσουν –επιτέλους!- οι συζητήσεις για το αν θα διώξουμε τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους (άκου υπόσχεση και αυτή –«θα διώξουμε αυτούς που παρανομούν»! –τς τς τς, τέτοια θυσία) και αν θα παίρνουν σύνταξη ή όχι οι ανύπαντρες θυγατέρες και να δούμε πως θα δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας.

Στο ΕΣΠΑ λιμνάζουν κάτι δισεκατομμύρια, οι αποκρατικοποιήσεις πελαγοδρομούν, οι βιομηχανίες φεύγουν, οι πλούσιοι λακίζουν, κανείς δεν επενδύει και η ύφεση μεταδίδεται σαν φθινοπωρινή γρίπη. Μπορούμε να κάνουμε κάτι για όλα αυτά; Έχει κανείς μια σοβαρή πρόταση; Αν όχι, ας μετονομάσουμε την χώρα κι ας τελειώνουμε. Greece Souvlaki ή ακόμη καλύτερα Souvlaki States.

Πηγή: protagon.gr

Κοινωνία LIFE