Προ ημερών βρέθηκα να συζητώ με έναν άνθρωπο που εργάζεται για το ελληνικό επαγγελματικό πρωτάθλημα πάνω στην ανάπτυξη του προβληματισμού για το πώς θα γίνει το δικό μας παιχνίδι σαν αυτό που παρακολουθούμε να παίζεται εκεί έξω, στα γήπεδα όλης της πολιτισμένης Ευρώπης.

Πέρα από όλα τα άλλα συμφωνούσαμε στο αυτονόητο, ότι αν δεν θέλουν οι ίδιοι οι επιχειρηματίες, δηλαδή οι ίδιες οι ΠΑΕ που συμμετέχουν σε αυτό το πρωτάθλημα και περιμένουν να κερδίσουν χρήματα από αυτή τη συμμετοχή, να αλλάξουν, δεν θα βελτιωθεί ποτέ αισθητά το προϊόν, όσα κι αν κάνουν/κάνουμε οι υπόλοιποι. Διότι πώς και γιατί να πιεστεί η Πολιτεία για να αλλάξει τις προδιαγραφές για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της βίας αν δεν την ασκήσει το ίδιο το ποδόσφαιρο αυτή την πίεση;

Χρειάστηκα μόλις λίγες μέρες για να ξαναδώ να κυλάει μπροστά στα μάτια μου το ίδιο ελληνικό έργο, δηλαδή ακόμη ένα τεκμήριο που στηρίζει τον παραπάνω ισχυρισμό. Αν κανείς συγκρίνει την αντίδραση του ίδιου του ελληνικού ποδοσφαίρου στο χαστούκι του Μαυρία από οπαδό του ΟΦΗ με την αντίδραση του αγγλικού ποδοσφαίρου στο χαστούκι που δέχθηκε προ 10ημέρου από οπαδό της Λιντς ο τερματοφύλακας της Σέφιλντ Γουένσντεϊ, ο Κρις Κέρκλαντ, δεν χρειάζεται να ακούσει - διαβάσει πολλά ακόμη για να καταλάβει.

Διαβάστε το υπόλοιπο στο gazzeta.gr

Επεισόδια Κοινωνία LIFE Ελλάδα Ποδόσφαιρο Διεθνή Superleague SPORTS