Παρών

Δεν ήταν λακαμάδες αυτοί που φτιάξανε τους θεσμούς και τους κανόνες του Δημοκρατικού πολιτεύματος. Να περιορίσουν, δηλαδή, την ελεύθερη και ανεξάρτητη βούληση των εκπροσώπων του λαού σε κλισέ και στερεότυπα. Έτσι, λοιπόν, έδρασε η δημιουργική φαντασία κι ανάμεσα στο "ναι" και στο "όχι", δημιούργησε το "παρών".

Για ποιο λόγο, δηλαδή, ο πολιτικός να είναι εγκλωβισμένος μεταξύ σφύρας και άκμονος με ψευτοδιλήμματα του τύπου άσπρο ή μαύρο; Για αυτό ακριβώς προέκυψε το παρών. Μια προχωρημένη έκφραση του λευκού. Ψηφίζει η εθνική αντιπροσωπεία για θέματα ρουτίνας, όπως πχ για τις ιχθυοκαλλιέργειες, είτε για θέματα ζωής και θανάτου, όπως την Τετάρτη το βράδυ το Μνημόνιο Νο3. Αν θα μείνει η χώρα, δηλαδή στο Ευρώ ή αν θα επιστρέψουμε στη δραχμή και στα πενηνταράκια και θα πεινάσουμε. Αν θα μείνουμε στην Ευρώπη φτωχοί, εξαθλιωμένοι, τρισάθλιοι και χωρίς εθνική κυριαρχία, ή αν θα μετατραπούμε σε Αλβανία του Εμβέρ Χότζα.

Το δίλημμα πράγματι σοβαρό. Ασφαλείς πληροφορίες αναφέρουν ότι η Άννα Καραμανλή δεν έκλεισε μάτι την Τρίτη το βράδυ. Τέτοια αίσθηση ευθύνης είχε να τη νιώσει απ' όταν ήταν στην ΕΡΤ και διάβαζε από το ότο-κιου τις αθλητικές ειδήσεις.

Κι όπως λένε όλοι μεγάλοι ηθοποιοί πάντα πριν από την παράσταση έχουνε τρακ, έτσι συμβαίνει και με τους μεγάλους δημοσιογράφους. Και ειδικά τους τηλεοπτικούς. Πάντα έχουν κάθε φορά το ίδιο άγχος, απέναντι στην κάμερα. Λες και είναι πρωτάρηδες. Για αυτό και η ωραία Άννα μπέρδευε τα λόγια της. Δεν επρόκειτο για αδυναμία. Αλλά για δέος απέναντι στη συναίσθηση της τεράστιας ευθύνης της ενημέρωσης του ελληνικού λαού. Όποιος δεν έχει διαβάσει μεγαλόφωνα, έστω και μια φορά, μια βαθμολογία με δεκάξι ομάδες και δεκάξι αριθμούς δεν μπορεί να ξέρει πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Όλοι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρουν. Ας κάτσουνε απέναντι από την κάμερα να δούνε τη γλύκα.

Να μην τα πολυλογούμε, λοιπόν, η πάντα ωραία (και σε αυτή την ηλικία θα πρέπει να πούμε) Άννα, αφού βασανίστηκε για ώρες πήρε τη μεγάλη απόφαση: "δεν μπορώ να προδώσω τους πολίτες της Β' Αθηνών που με εμπιστεύτηκαν και με τίμησαν με τον σταυρό προτίμησης τους. Μπορεί η καρδιά μου και η ψυχή μου να πονάνε, αλλά θα τα ψηφίσω τα μέτρα".

Μια Καραμανλή δεν μπορεί να πάει κόντρα στον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Εθνάρχη, εκεί στο μνήμα που αναπαύεται. Μια Καραμανλή δεν μπορεί να προδώσει την παράταξη. Έχει ιερά υποχρέωση να τιμήσει το όνομα που φέρει. Αν την έλεγαν Πριτσαπίδουλα, ή Τραμπάκουλα, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

Η κληρονομιά, όμως, του ονόματος Καραμανλή, είναι βαριά και ασήκωτη. Δεν της άφηνε κανένα περιθώριο. Μπορεί να πονάει τους μισθωτούς, μπορεί να θλίβεται για τους ένστολους, μπορεί να συμπονάει τους συνταξιούχους , μπορεί να συναισθάνεται τους αγρότες, αλλά δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν το όνομα Καραμανλή, να συνδεθεί με  την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη. Άλλωστε,  ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο αποκαλούμενος και Εθνάρχης, ήταν ο πρώτος που άνοιξε το δρόμο. Με ψεύτικο όνομα, σαν Τριανταφυλλίδης και με πλαστό διαβατήριο, είχε αναγκασθεί να ταξιδέψει στη ζούλα, για να μπορέσει να ζήσει στο αγαπημένο του Παρίσι.

Ξεφύγαμε, όμως... Παρασυρθήκαμε από τον οίστρο της ωραίας Άννας, που την οδήγησε στη μεγάλη απόφαση του "ναι". Όχι σαν τα γίδια στο μαντρί, ένεκα κομματικής πειθαρχίας, αλλά σαν έχουσα την τιμή να φέρει αυτό το βαρύ όνομα. Αν την έλεγαν, άλλωστε, Πριτσαπίδουλα, όπως είπαμε, ακόμα θα είχε το βάσανο του δελτίου ειδήσεων στην ΕΡΤ. Το όνομα Καραμανλή της άνοιξε το δρόμο για την ωραία και γοητευτική περιπέτεια της πολιτικής. Και δεν θα μπορούσε ποτέ να το προδώσει.

Λέγαμε, όμως, στην αρχή για το "παρών". Ιδού, λοιπόν, πως η αποκαλούμενη Αριστερά της ευθύνης, ξέφυγε δια μέσου του "παρών" από το ψευτοδίλημμα. "Όχι" στα μέτρα ψήφισαν οι φανατικοί των δύο άκρων. Χρυσή Αυγή και Ανεξάρτητοι Έλληνες από τη Δεξιά, Σύριζα και ΚΚΕ από την Αριστερά. "Ναι" ψήφισαν τα δύο παραδοσιακά αστικά κόμματα. Η ΔΗΜΑΡ, δεν ήταν ποτέ δυνατόν να μπει σε ένα από αυτά τα δύο τσουβάλια. Τι Αριστερά της ευθύνης θα ήταν άλλωστε; Την έκανε γυριστή, λοιπόν, με το "παρών" και καθάρισε. Ούτε με τον χωροφύλακα, ούτε με τον Αστυφύλακα. Έτσι βγήκε από τη δύσκολη θέση κι ο τίμιος αγωνιστής Γρηγόρης Ψαριανός. "Ναι" ήθελε να ψηφίσει. Το "παρών" του έδωσε τη λύση να τηρήσει με ευλάβεια την κομματική γραμμή.

Να σοβαρευτούμε όμως τώρα στο τέλος, υπενθυμίζοντας άρθρο του Ποινικού Κώδικα. Όποιος είναι παρών σε ένα βιασμό και δεν αντιδρά, ή δεν τον καταγγέλλει έχει την ίδια ευθύνη με τους βιαστές και τις ανάλογες συνέπειες στο δικαστήριο. Δεν γίνεται, δηλαδή, κάποιοι να βιάζουν, εσύ να κάνεις τσιγάρο και να παρακολουθείς και μετά να κάνεις τη βόλτα σου σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Σε τσουβαλιάζουνε, σε δικάζουνε και σε καταδικάζουνε. Μόνο και μόνο επειδή ήσουν παρών.

Αυτά σε ότι έχει να κάνει με την ποινική νομοθεσία. Στα πολιτικά ήθη και έθιμα, ωστόσο, δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Μπορεί με το Μνημόνιο Νο3 να βιάζονται δέκα εκατομμύρια Έλληνες, αλλά ο Ψαριανός και σία και τη συνείδηση τους έχουνε ήσυχη με το παρών κι ούτε καμιά ευθύνη φέρουν.

Πηγή: sport24.gr