Λοιπόν, για να μην αρχίσω να φλυαρώ και ξεχάσω να διευκρινίσω το βαθύτερο νόημα του τίτλου και για να μην ξεχάσω επίσης να απολογηθώ, η αλητεία είναι δική μου και όχι του Ηλία ή κανενός άλλου. Κάνει κιόλας ρίμα με τη “μελαγχολία που με πιάνει με τον Ζούρο τον Ηλία”, όπως τραγουδούσαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού για να πικάρουν τους «γαύρους¬ στη σειρά των τελικών της σεζόν 2000- 2001, οπότε έδεσε το γλυκό!

Εντεκα χρόνια πίσω, λοιπόν: τέλη Μαΐου του 2000, τα ψωμιά του Ιωαννίδη στον πάγκο του Ολυμπιακού τελειώνουν, το νόστιμον ήμαρ δεν είχε τη γεύση που προσδοκούσαν ο ίδιος και ο Κόκκαλης, όταν έναν χρόνο νωρίτερα τον υποδεχόταν στα γραφεία της ΙΝΤRACΟΜ με την ατάκα «έλα ρε Γιάνναρε να ξαναφτιάξουμε την ομαδάρα» και ο αποκλεισμός στους ημιτελικούς της Α1 από τον ΠΑΟΚ επιταχύνει τη ροή των πραγμάτων. Η σειράς των μικρών τελικών με την ΑΕΚ βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά (όπως συνήθιζαν να γράφουν σε ανάλογες περιπτώσεις οι ρεπόρτερς για τον Κόκκαλη) δεν κρατιέται ο πρόεδρος!

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο του Βασίλη Σκουντή στο www.gazzetta.gr
 

Α1 LIFE Ελλάδα Μπάσκετ SPORTS