Εκεί που δεν φτάνει η φαντασία...

Αν είχε κάνει μια παραγγελία ο Ερνέστο Βαλβέρδε για τον τρόπο και το στυλ του Ολυμπιακού την ημέρα που θα έφτανε στην κατάκτηση του τίτλου, αποκλείεται να είχε αφήσει τη φαντασία του να φτάσει τόσο μακριά όσο έφτασε η ομάδα του στο χθεσινό… ντέρμπι με την ΑΕΚ. Αν είχε παραγγείλει στο καλό του τζίνι μια νίκη σε ντέρμπι για να αποδείξει στους Έλληνες το αυτονόητο, ότι είναι προπονητής που τους πέφτει πολύς για το επίπεδο που έχει το πρωτάθλημά τους και ότι είναι τυχαίο που δεν έχει καταφέρει να πάρει ένα μεγάλο ματς, αποκλείεται να ζητούσε ένα 6-0, ένα τόσο εύκολο 6-0, που θα απογείωνε τους τυχερούς οπαδούς του Ολυμπιακού που βρέθηκαν χθες στο Καραϊσκάκη.

Συνέβη όμως χθες βραδάκι στον Πειραιά: ο Ολυμπιακός πήρε ένα σφουγγάρι και έσβησε από το κεφάλι του όλα τα προηγούμενα και έφτασε με πιο πανηγυρικό τρόπο και από αυτόν που φανταζόταν στην κατάκτηση του τίτλου. Είναι ξανά πρωταθλητής και μάλιστα με τη νίκη της χρονιάς, με μια από τις πιο ιστορικές νίκες σε ντέρμπι.

Δεν μας έδειξε κάτι που δεν είχαμε δει χθες ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε. Τα έδειξε όμως όλα μαζί. Ήταν σαν να έφτιαξε ένα ποτ πουρί της σεζόν, για να μας υπενθυμίσει ότι αυτή ήταν η καλύτερη ομάδα που συναντήσαμε στη διάρκεια του τρέχοντος πρωταθλήματος. Και είχε την τύχη να τα δείξει όλα αυτά απέναντι σε μια από τις χειρότερες εκδόσεις που έχει εμφανίσει η ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη στην ιστορία της. Μια φτωχή και δύσμοιρη ΑΕΚ, ένα συγκρότημα από μέτριους ποδοσφαιριστές με πολύ κακή νοοτροπία, χορτασμένους επειδή κατάφεραν να φτάσουν στον τελικό του Κυπέλλου, με έναν αδιάβαστο προπονητή που έβαλε την ΑΕΚ να περπατήσει ξυπόλυτη στο γήπεδο με τα πιο πολλά αγκάθια.

Στα περίπου 32 χρόνια που καταλαβαίνω ποδόσφαιρο δεν θυμάμαι μια μεγάλη ομάδα να έχει τόσο εύκολα ντροπιάσει μια άλλη μεγάλη ομάδα. Δεν θυμάμαι ντέρμπι στο οποίο η μία ομάδα να έχει βάλει τουλάχιστον τέσσερα γκολ μοναχή της, δίχως να πιέζεται ή να λυγίζει στην υπεροχή ή την ποιότητα του αντιπάλου της. Αυτή ήταν μια ΑΕΚ για την οποία πρέπει, το λιγότερο, να ντρέπονται όσοι έχουν την ευθύνη της. Διότι δημιούργησαν μια από τις πιο ντροπιαστικές βραδιές στην ιστορία της, με μεγάλη, πολύ μεγάλη ευθύνη τους.

Στο τερέν του Καραϊσκάκη βρέθηκαν μια δουλεμένη ομάδα και μια που δεν ήξερε τι της γινόταν, πώς να παίξει, πώς να προσπαθήσει να νικήσει ή, τουλάχιστον, να προστατευτεί. Ήταν μια ομάδα με σχέδιο, αυτοματισμούς και ποδοσφαιρικές συνήθειες απέναντι σε ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών που δεν έχουν διδαχθεί ούτε τα βασικά. Εκεί που ο Ολυμπιακός είχε τον Μέλμπεργκ και τον Αβραάμ, η ΑΕΚ είχε τον Νασούτι, έναν αμυντικό περιορισμένης ευθύνης, και τον Ματέος, ένα παιδί που μαθαίνει ποδόσφαιρο, που μαθαίνει κομμωτική στου κασίδη το κεφάλι. Εκεί που ο Ολυμπιακός είχε τον Μανιάτη, τον καλύτερο Έλληνα δεξιό μπακ μετά τον (επίσης δικό του) Τοροσίδη, η ΑΕΚ έχει τον Μανωλά. Όχι τον κανονικό Μανωλά, εκείνος έχει σταματήσει. Μια πολύ φτηνή έκδοσή του, με πολύ λιγότερο ταλέντο και πολύ περισσότερο θράσος, τόσο μεγάλο που νομίζει ότι είναι ποδοσφαιριστής επιπέδου ανώτερου από αυτό της ΑΕΚ ενώ δεν της αξίζει να τον έχει στην 11άδα της επειδή δεν έχει μάθει ακόμη ούτε τα βασικά. Εκεί που ο Ολυμπιακός έχει τον Τζιμπούρ, που του χορήγησε η ΑΕΚ, η Ένωση έχει τον Μπαχά, έναν πρώην επιθετικό που την είδε την ΑΕΚ ως κέντρο αποκατάστασης των ποδοσφαιρικών ικανοτήτων του, για να θεραπευτεί και να ξαναγίνει κανονικός ποδοσφαιριστής.

Εκεί που ο Ολυμπιακός έχει τον Βαλβέρδε, έναν προπονητή που πρόλαβε σε δύο μήνες να παρουσιάσει ομάδα με ταυτότητα, σχέδιο και καθαρό προσανατολισμό, η ΑΕΚ έχει τον Χιμένεθ, έναν προπονητή που έχει μόνο ένα κοινό στοιχείο με τον χθεσινό αντίπαλό του: την καταγωγή.

Κάπως έτσι, όσο εύκολα και πανηγυρικά δεν φανταζόταν ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός του, ο Ολυμπιακός ξεπάτωσε την ΑΕΚ, και γλέντησε πάνω στο κορμί της για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Μια ιστορική βραδιά για τον Ολυμπιακό. Μια ανείπωτη ξεφτίλα για την ΑΕΚ.

ΠΗΓΗ: www.exedrasports.gr