Φαντασίωση… Ανοίγεις τα φύλλα σου και βλέπεις δυο όμορφα καρό. Μπαίνεις και ελπίζεις. Μετά το πρώτο ποτ ανοίγουν άλλα δυο καρό, μαζί με ένα μπαστούνι. Είσαι έτοιμος για το χρωματάκι σου και φυσικά μέσα στο παιχνίδι. Επόμενο φύλλο. Κι αυτό καρό!! Είσαι άρχοντας, ετοιμάζεσαι να σαρώσεις, δεν σε σταματάει τίποτα. Εκανες χρώμα χωρίς καν να χρειαστείς το τελευταίο φύλλο! Αρχίζεις και υπολογίζεις την …μπάζα σου. Κακώς! Μην προτρέχεις. Περίμενε να δούμε και το …λούκουμο. Εσένα ίσως να μην σου χρειάζεται, αλλά μπορεί να απογειώσει κάποιον άλλον.

Ανοίγει και το τελευταίο φύλλο και τι να δεις… Καρό κι αυτό! Τόμπολα… Τέσσερα τα καρό στο τραπέζι και δύο στο χέρι σου μας κάνουν έξι. Σαν πολλά δεν είναι; Και μην μου πεις «Τι με νοιάζει εμένα, εγώ έχω τα πέντε που χρειάζονται, άρα το πήρα πιθανότατα το… ματσάκι». Με το τέταρτο καρό κάτω ανατρέπονται όλα τα δεδομένα. Μπαίνουν στο κόλπο κι αυτοί που έχουν ένα καρό στο χέρι και αν μάλιστα είναι μεγαλύτερο από τα δικά σου μένεις στα κρύα του λουτρού. Ολο το παιχνίδι έμπαινες, προσπαθούσες να κρατήσεις κρυφό το φύλλο σου και πάνω που ετοιμαζόσουν να απλώσεις τα χέρια και να τα μαζέψεις όλα, έρχεται μια αναποδιά της τελευταίας στιγμής και χαρίζει τα κέρδη σε άλλον.

Για να αποφύγουμε τέτοιου είδους …κακοτοπιές οφείλουμε να προστατέψουμε το φύλλο μας και να εκμηδενίσουμε κάθε πιθανό κίνδυνο που μπορεί να εμφανιστεί από το πουθενά και να μας αφήσει ξερούς. Πώς θα τα κάνουμε αυτό; Με το να φροντίσουμε να έχουμε διώξει από νωρίς όσους περισσότερους αντιπάλους μπορούμε. Αφού εκτιμήσουμε τα φύλλα και τη συμπεριφορά των άλλων κι αφού έχουμε φροντίσει να πληρωνόμαστε καλά χτυπάμε με σκοπό να τους οδηγήσουμε στο πάσο. Κι αν κάποιοι μπουν σίγουρα δεν θα είναι αυτοί που απλώς έτυχε να έχουν ένα καρό. Θα είναι πιθανότατα κάποιοι που δεν πιστεύουν ότι έχεις χρώμα.

Ο τρόπος, με τον οποίο θα κάνουμε τους αντιπάλους μας να αποχωρήσουν δεν είναι συγκεκριμένος. Ανήκει στην διακριτική ευχέρεια του καθενός, όπως φυσικά και στο στυλ του.