Aναλυτικά το άρθρο του:

Η κρίση του για πρόσωπα και γεγονότα δεν λάθευε ποτέ... Οπως δεν λάθεψε και ο Χάρος, που τον σημάδεψε, όπως εκείνος μας σημάδευε ανεξίτηλα με τα σχόλιά του και το πολύ πάνω από το μέσο όρο χιούμορ του.

Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο τόσο καλό, τόσο γλυκό, τόσο φιλικό με όλους να διαθέτει τόσο κυνικό χιούμορ. Να μπορεί να σκαρώνει τόσο εύστοχες φάρσες. Θυμάσαι, Λάζαρε; Οπως τότε στο Αϊντχόφεν...

Μισή ώρα τον είχες στο τηλέφωνο τον Αντώνη Μήτσο να δίνει ανταπόκριση σε... ραδιοφωνικό σταθμό του Ηρακλείου της Κρήτης και να λέει όλο το ρεπορτάζ για το ματς της ΑΕΚ με την Αϊντχόφεν το 1992. Πώς πέρασαν, άραγε, 19 χρόνια...

Και να για τον καιρό τον ρωτούσες και να αν θα παίξει ο Σταματής, και να τι λέει ο Μπάγεβιτς και να ποιο θα είναι το σύστημα... Και στο τέλος η ατάκα η θανατηφόρα, που έγραψε ιστορία: «Αντώνη, μία χαρά τα λες, να τα 'γραφες κιόλας»... Και μετά κυνηγητό στους διαδρόμους του ξενοδοχείου. Και εγώ με τον Στέφανο Κούμπη να κυλιόμαστε στα πατώματα από τα γέλια.

Και να' ταν μόνο αυτό; Αυτό όμως μου ήρθε στο μυαλό, ρε Λάζαρε, όταν άκουσα τον Γιώργο Αγγέλου να μου λέει τα μαντάτα στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής και να μην μπορεί να συνέλθει από το κλάμα.

Και είναι πραγματικά η πρώτη φορά που ο πόνος δεν έχει απλώς να κάνει με ένα καταπληκτικό παιδί που έφυγε τόσο νωρίς. Μπορεί να μην είχες ταίρι σ' αυτό, αλλά εντάξει... Δυστυχώς ο κόσμος που έχει άλλα πρότυπα δεν μπορεί να καταλάβει.

Μιλάμε όμως για δημοσιογραφάρα. Είναι σπάνιο σε αυτή τη δουλειά ένας δημοσιογράφος να μπορεί να κρατάει τις αποστάσεις που κρατούσε ο Λάζαρος και να μην επηρεάζεται από τίποτα. Ούτε από τις πηγές του, ούτε από την ανθρώπινη συμπάθεια που είναι λογικό να αισθάνεσαι, ούτε από εμπάθειες που δημιουργούνται.

Για το τελευταίο βεβαίως τα πράγματα ήταν εύκολα για τον Λάζαρο. Δεν πρέπει ποτέ να αισθάνθηκε κακία για κανένα, δεν θέλησε ποτέ να βλάψει κανέναν. Ιχνος εμπάθειας... Ηθελε απλώς να γράφει τα πράγματα όπως εκείνος αισθανόταν ότι ήταν το σωστό. Σπανίως λάθευε... Ο τρόπος του στην αντιμετώπιση ενός σημαντικού ζητήματος που προέκυπτε από το ρεπορτάζ αποτελούσε φροντιστήριο. Ηταν για μένα τεράστιο κέρδος να τον παρατηρώ όταν στα πρώτα μου βήματα καλύπταμε και οι δύο το ρεπορτάζ της ΑΕΚ.

Και είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού για κάποιον που δεν έζησε με ψυχραιμία τη ζωή του, να έχει τέτοια ψυχραιμία και αποστασιοποίηση στη δουλειά του.

Είναι όλα αυτά μαζί με την τεράστια ποιότητα που είχε σαν άνθρωπος... Για αυτό κανείς μας, Λάζαρε, δεν μπορεί να χωνέψει αυτό που συνέβη. Και θα μας πάρει καιρό για να το χωνέψουμε.

Να σε ξεχάσουμε, πάντως, αποκλείεται. Φίλε, ανήκεις σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων, που ο καθένας μας μπορεί να μιλάει για σένα με τις ώρες. Για αυτό και δεν θα φύγεις ποτέ από κοντά μας.

Λαζαράκο, καλό ταξίδι...

Πηγή: sentragoal.gr

Κοινωνία LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS