Τρίτη, ημέρα ρετρό, αλλά και Μεγάλη Τρίτη, Εβδομάδα των Παθών, που φέτος μας ήρθε αγριεμένη, με νέα πάθη, με απώλειες, με θλίψη, με βαρύ κλίμα, χωρίς τον Νίκο Παπάζογλου, χωρίς τον Ολουμπάγιο Αντεφέμι, άγνωστους μεταξύ τους που έφυγαν από διαφορετικές αφετηρίες κι όμως συναντήθηκαν παρέα, στις ίδιες σελίδες, στα ίδια δελτία που ενημέρωναν για το φευγιό τους.

Αυτή την Τρίτη, τη Μεγάλη, θα μου επιτρέψετε η ρετρό ιστορία μου να είναι αφιερωμένη στον αρχηγό της γνωστής πια παλιοπαρέας τον έιτις, τον Βαγγέλη τον Πατούσα, που δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον Αντεφέμι, αλλά πρόλαβε να σιγοτραγουδήσει εκείνο το -αυτοαναιρούμενο- τραγούδι που ήταν από τότε το αγαπημένο μας: «Κανείς εδώ δεν τραγουδά»...

Τον Πατούσα, που όταν πιτσιρικάδες κλοτσάγαμε την μπάλα στο πλακόστρωτο της Αγιαμαρίνας, εφτά εμείς εφτά κι οι άλλοι, τον βάζαμε λόγω πλατυποδίας σέντερ μπακ κι αυτός έστριβε χωρίς δίπλωμα σαν νταλίκα με ρυμουλκό μετά ρυμουλκουμένου. Τον Πατούσα που δεν έκοβε με τίποτα, δεν έτρεχε με τίποτα και ήταν ο χειρότερος αμυντικός που είχαμε ποτέ, αλλά ήταν φίλος μας κι πάντα έπαιζε βασικός, ακόμα κι όταν τελικά μετακόμιζαν στη γειτονιά οικογένειες με αγόρια στην ηλικία μας. Ακόμα κι αν ξέρανε καλύτερη μπάλα από αυτόν, ακόμα κι αν έτρεχαν περισσότερο. Για να μην τα πολυλογώ, ίσως κι επειδή ήταν ο χειρότερος παίκτης, τον είχαμε κάνει αρχηγό, για να παίρνει τα πάνω του...

Αυτός, πάλι, το πήρε πολύ πάνω του μερικά χρόνια αργότερα, όταν αγόρασε μια ντοματοσικλέτα. Κι έβγαλε το άχτι του. Έτρεχε με δαύτην για να βγάλει τα σπασμένα μιας αργής εφηβείας. Κι έτσι, με μεγάλη ταχύτητα, έφυγε από κοντά μας ανάμεσα στα σπασμένα τα δικά του και τα σπασμένα της ντοματοσικλέτας του.

Πριν ο Βαγγέλης γίνει γλυκιά ανάμνηση μιας εποχής αθωότητας, κανείς μας δεν φανταζόταν πως τον Κεραυνό, την ομάδα μας, θα τον χτυπούσε η ζωή σαν αστροπελέκι και θα μάς έστελνε τον έναν εδώ, τον άλλον εκεί, τον παράλλο σέντερ μπακ και αρχηγό στη ρίζα όλων των κεραυνών αυτού του κόσμου.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο www.gazzetta.gr
 

Κοινωνία LIFE Ελλάδα