Μαρία Κ., 26

Με δυο λόγια, αυτό που μου λείπει πιο πολύ είναι όταν μου φώναζε. Περίεργο, αλλά αυτό μου λείπει. Όταν γκρίνιαζε που δεν έστρωσα το κρεβάτι, ή που δε χτενιζόμουν καλά - μια ελαφριάς μορφής γκρίνια που τότε μου έδινε στα νεύρα, αλλά τώρα λέω αχ και να την είχα κι ας μου γκρίνιαζε λιγάκι. Στο κάτω κάτω τι ήθελε; Να στρώσω το κωλοκρεβάτι ή να κάνω καναδυό πράγματα, ώστε να νιώσει κι αυτή χρήσιμη. Τόσο δύσκολο ήταν για μένα;

Παντελής, 65

Τα ταπεράκια με το φαγάκι της.

Ανθή, 39

Μου λείπει η φωνή της και είμαι πολύ τυχερή γιατί η μαμά μου ηχογραφούσε σε κασέτες διάφορα πράγματα και μου τα έστελνε όταν σπούδαζα μακριά απ' το σπίτι. Τραγουδούσε, μου έλεγε παραμύθια (!!), μου αφηγούνταν την ημέρα της, τα οικογενειακά κουτσομπολιά. Δεν αντικαθιστούν φυσικά τη φυσική της παρουσία, αλλά όταν μου λείπει πολύ, βάζω τις κασέτες και (αφού ξεπεράσω το σοκ και την αρχική συγκίνηση) νιώθω μια υπέροχη ζεστασιά, τη νιώθω κοντά μου.

Νάσια, 43

Μου λείπουν χίλια δυο πράγματα. Αν πρέπει να διαλέξω μόνο ένα, θα πω τα απογεύματα που καθόταν στην τηλεόραση κι έβλεπε τις σαπουνόπερές της, τη Λάμψη και την Καλημέρα Ζωή, πολύ προσηλωμένη. Εγώ την κορόιδευα πάντοτε γι' αυτά που έβλεπε, αλλά σιγά σιγά καθώς καθόμουν μαζί της για να κοροϊδέψω τα σίριαλ του Φώσκολου κόλλησα! Κι έτσι για χρόνια, καθόμασταν μαζί και τα βλέπαμε και ρίχναμε το γέλιο της αρκούδας. Θα έδινα τα πάντα για ένα τέτοιο απόγευμα ακόμη...

Βαγγέλης, 22

Ένα και μόνο: Η αγκαλιά της.

Μάριος, 34

Είχε ένα γέλιο πολύ κακαριστό, ξεκινούσε να γελάει και δεν τελείωνε. Καμιά φορά ντρεπόμουν, αν γελούσε μπροστά σε πολύ κόσμο και την σκουντούσα για να σταματήσει αλλά αυτό την έκανε να πάθει νευρικό γέλιο και γελούσε ακόμα περισσότερο. Τώρα μου λείπει όμως αυτό το γέλιο.

Φανή, 27

Η μπιρίμπα μας. Τα τελευταία χρόνια της αρρώστιας της μου είχε μάθει μπιρίμπα, και παίζαμε για ώρες κάθε μέρα. Και ακούγαμε Bryan Adams στο ριπίτ, που ήταν ο αγαπημένος της τραγουδιστής.

Γιώργος, 42

Δεν υπάρχει κάτι που να μη μου λείπει. Και τα καλά της και τα στραβά της, όλα τώρα τα βλέπω νοσταλγικά και θα ήθελα πολύ να τα ξαναζούσα. Πιο πολύ θα ήθελα να ζήσω την παιδική μου ηλικία, τότε που πρωτοθυμάμαι τον εαυτό μου και με πήγαινε με το λεωφορείο κάθε μέρα στα προνήπια και μου έδινε το κολατσιό σε μια σακουλίτσα και με φιλούσε σταυρωτά πριν μπω στο σχολείο...

Πηγή: www.lifo.gr

Κοινωνία LIFE