Λένε ότι τα παιδιά έχουν ανεπτυγμένο το «περί δικαίου αίσθημα». Ε, κάπως έτσι γεννήθηκε και η συμπάθεια του γράφοντος προς την Αρσεναλ! Ηταν 1972, ήμουν 11 ετών. Εβλεπα στην τηλεόραση τον αγώνα των «κανονιέρηδων» με τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ, για τα προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Οι Ολλανδοί νίκησαν 2-1, βοηθούμενοι από ένα πέναλτι-εφεύρεση του Ελληνα διαιτητή Λέλου Βαμβακόπουλου. Οταν οι «μεγάλοι» της παρέας βεβαίωσαν την αδικία (σιγά μην ήμουν σίγουρος εγώ, ο πιτσιρικάς), τσαντισμένη η αφεντιά μου είπε: «Είμαι Αρσεναλ».

Αν είναι αλήθεια ότι η ενασχόληση με την μπάλα διατηρεί το παιδί μέσα μας, τότε βρίσκει τρόπους να αναβιώνει η προαναφερθείσα παιδική μέθοδος «απόδοση δικαιοσύνης». Να, ας πούμε προσωπικά τρέφω θετική προδιάθεση απέναντι σε προπονητές, όταν κρίνω πως ο Τύπος τους αδικεί. Ενίοτε η πραγματικότητα δικαιώνει αυτήν την προδιάθεση. Αυτό ακριβώς συνέβη με τον Βαλβέρδε. Τον προπονητή που τώρα εξυμνείται από τους πάντες, μολονότι κατά τη διάρκεια της σεζόν είχε γίνει στόχος δημοσιογραφικής κριτικής που έχανε το δάσος όχι για κάποια δέντρα, αλλά για κλαράκια...

Τη Δευτέρα έγραψα συνοπτικά γιατί, κατά την άποψή μου, η δουλειά του Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό ήταν εξαιρετική. Χθες σταχυολόγησα μερικά πράγματα για την πρόσφατη «ξινίλα» διαρκείας των ΜΜΕ απέναντι στον εν λόγω προπονητή -«ξινίλα» εντυπωσιακή, αν και εξηγήσιμη. Ξεφεύγοντας από την περιπτωσιολογία, θα φθάσουμε σε δύο... κομβικά σημεία. Ενα κλισέ και μια «φιλολογία»...

Το κλισέ: «Ο Βαλβέρδε στάθηκε τυχερός, διότι οι άλλες μεγάλες ομάδες περνούν κρίση». Παρατήρηση πρώτη: το βασικό είναι πώς και πόσο γρήγορα ο Βαλβέρδε βοήθησε τον Ολυμπιακό να ξεπεράσει τη δική του περσινή κρίση. Παρατήρηση δεύτερη: δηλαδή, για να καταλάβω, σε όλες τις περασμένες σεζόν κατά τις οποίες ο Ολυμπιακός κέρδισε πρωτάθλημα οι βασικοί ανταγωνιστές του... έβγαζαν φωτιές; Παρατήρηση τρίτη: εδώ και χρόνια στην Ελλάδα ο πρωταθλητής αναδεικνύεται με 70 ή 71 βαθμούς. Συγκεντρώνεις τόσους; Κερδίζεις εύκολα ή δύσκολα τον τίτλο. Αν οι «ερυθρόλευκοι» είχαν συγκομιδή π.χ. 63 βαθμών έναντι 60 του δεύτερου, θα δεχόμουν αυτό το επιχείρημα. Πώς να το δεχθείς, όμως, με τον Ολυμπιακό να φθάνει τους 73 βαθμούς, παρά τις δυο ήττες στο ΟΑΚΑ και εκείνη στην Τούμπα -όταν ο τίτλος είχε ήδη κριθεί;

Η φιλολογία: ποια άλλη; Ο Ολυμπιακός στα ντέρμπι ή γενικότερα «στα δύσκολα». Κατά τη διάρκεια της σεζόν θα στοιχημάτιζες κάτι: πως αν τυχόν οι «ερυθρόλευκοι» κατακτούσαν το πρωτάθλημα δίχως νίκη επί του ΠΑΟ και της ΑΕΚ, αν δεν συγκέντρωναν τελικά 21 βαθμούς στις αναμετρήσεις με τους 5 ισχυρότερους (βάσει της βαθμολογίας) αντιπάλους, αν δεν έπαιρναν τεράστιο προβάδισμα στη μάχη του τίτλου με το «ανατροπή και νίκη» στο «Κλ. Βικελίδης», τότε ο Τύπος θα ζητούσε από τον Βαλβέρδε να... ξεκουμπιστεί ως αποτυχημένος!

Κάτι λέγαμε περί διαφορετικών «μέτρων και σταθμών»... Ποτέ άλλοτε τα ΜΜΕ δεν έδειξαν τέτοιο «κόλλημα» με τις επιδόσεις του Ολυμπιακού ή άλλων μεγάλων ομάδων στα ντέρμπι. Ούτε θυμάμαι κανέναν... ιδεοληπτικό να βαφτίζει π.χ. «κολοβό» τον τίτλο που κατέκτησε η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς το 1992, με δύο καθαρές ήττες και δύο ισοπαλίες στους αγώνες της εναντίον ΠΑΟ και Ολυμπιακού. Ούτε ασφαλώς την επόμενη χρονιά θα... ΜΜΕιωνόταν το επίτευγμα του Οσιμ, εάν ο ΠΑΟ την τελευταία αγωνιστική κέρδιζε τον τίτλο -κι ας «μετρούσε» δύο ήττες από τον Ολυμπιακό, μία ήττα και μία ισοπαλία με την ΑΕΚ.

Γιατί λοιπόν τα ΜΜΕ γκρίνιαζαν τόσο αβάσιμα με τον Βαλβέρδε; Το είπαμε τον Σεπτέμβριο και το επαναλαμβάνουμε: διότι, με τον Ολυμπιακό εκτός Ευρώπης, κάπως «έπρεπε» ο Τύπος να αναπληρώσει το κενό. Κάτι να πουλήσει. Θεωρώντας ότι στον κόσμο του Ολυμπιακού πιάνει το εμπόριο της ακρότητας, τα μεγάλα «ζήτω» και η μεγάλη γκρίνια, τα ΜΜΕ αποθέωναν τους «ερυθρόλευκους» για 45΄ θεαματικής μπάλας στην Κέρκυρα, πουλώντας κατά κανόνα... τρέλα εναντίον του προπονητή που κατόρθωσε να τους κάνει πάλι ομάδα! Σχιζοφρενικό, ρηχό, κοντόφθαλμο...

ΠΗΓΗ: www.sday.gr
 

Βαλβέρδε LIFE Ελλάδα Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός