Στα χνάρια του ανθρώπου που έτρεχε πολύ...

Κι έτσι ήταν, βέβαια. Δίπλα μας ήταν και θα είναι ο Θανάσης. Μέσα στο σπίτι μας…

Και σκεφτόμασταν κάτι με αφορμή την σημερινή μέρα θλίψης. Λέμε πολλές φορές για το ποδόσφαιρο. Ότι κάποια ταλέντα στην Ελλάδα «χάνονται» και θα μπορούσαν να μεγαλουργήσουν πραγματικά αν έπαιζαν στο εξωτερικό.

Καημό το έχει ο Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος να έβλεπε τον τεράστιο Χατζηπαναγή σε μια ευρωπαϊκή ομάδα, τον Δομάζο, τον Παπαϊωάννου, τον Σιδέρη, τον Δεληκάρη, τον Σαραβάκο, τον Μαύρο, τον Κούδα, όλους αυτούς τους κολοσσούς που τίμησαν το ποδόσφαιρό μας με την παρουσία τους και που θα μπορούσαν να δοξαστούν και στο εξωτερικό, αν ήταν διαφορετικές οι συνθήκες.

Για σκεφτείτε, όμως, και για τους γίγαντες ηθοποιούς που έχει βγάλει αυτός ο τόπος. Αν ο Θανάσης Βέγγος τα έφερνε έτσι η ζωή ώστε να κάνει από μικρή ηλικία καριέρα στο Χόλιγουντ, θα μιλούσε σήμερα ο πλανήτης για άλλον κωμικό; Ή, ο Παπαγιαννόπουλος, ο Αυλωνίτης, ο Χατζηχρήστος και τόσοι άλλοι σπουδαίοι στο σανίδι και στο σινεμά.

Φυσικά, όλοι αυτοί οι ηθοποιοί που συντροφεύουν την Ελλάδα για περισσότερο από μισό αιώνα ήταν δικοί μας. Εξέφραζαν αυτόν τον τόπο, τις δικές μας συνήθειες, τα δικά μας καλά ή άσχημα.

Έβγαζαν «Ελλάδα» στους ρόλους τους κι αυτά που περνούσε ο βασανισμένος κόσμος, στον οποίο δίνανε απλόχερα γέλιο και χαρά με τις ταινίες. Γι’ αυτό και τους αισθανόμαστε τόσα κοντά μας.

Αν, όμως, το ατόφιο κι ευλογημένο ταλέντο ενός Βέγγου έβγαινε στο εξωτερικό, θα διέπρεπε. Ποιος μπορεί να αμφιβάλλει γι’ αυτό;

Ήταν τόσο αληθινός στους ρόλους του που δεν έδινε την αίσθηση ότι υποδύεται, αλλά ήταν ο εαυτός του. Τέτοια φλέβα καλλιτεχνική είχε ο Θανάσης μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

Αντίο, καλέ μας άνθρωπε!

Ένας μεγάλος Έλληνας, ο καλός μας άνθρωπος…

Ο ορισμός της σεμνότητας

Λαϊκό προσκύνημα για τον Θανάση…

Έφυγε την Παγκόσμια Ημέρα Γέλιου!