Καλέ μου άνθρωπε..! Πάντα ήξερες να πιάνεις τον σφυγμό μας. Είτε καλός ήταν αυτός είτε παρέπεμπε σε οδύνες. Αρπαζες αφορμές από την καθημερινότητά μας. Ερεθιζόσουν από την απλότητα. Της έβαζες το εκλεπτυσμένο και άκρως ποιοτικό χιούμορ. Αυτό που για να βγει προϋποθέτει άνθρωπο σκεπτόμενο, πολιτισμένο και χωρίς συμπλέγματα. Οι άλλοι καταφεύγουν στη βωμολοχία. Και τρέχοντας να προλάβεις (τι άραγε;...) μας σέρβιρες τους εαυτούς μας.

Γι' αυτό σε αγαπήσαμε τουλάχιστον όσο τον εαυτό μας. Μας έδειχνες, χωρίς να μας προσβάλλεις, ποιοι πραγματικά είμαστε. Με λεπτότητα και αγάπη, πρώτα αυτοσαρκαζόμενος, μας έδινες να καταλάβουμε ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη για να βγάλουμε τα τσαρούχια από τα πόδια και το ταγάρι από τον ώμο. Δύο γενιές έφυγαν από αίθουσες κινηματογράφων, με χαμόγελο στα χείλη, αλλά και με καλοσύνη στην ψυχή!

Με περίσσια εκτίμηση στην αξιοπρέπεια. Εκλαιγες στις αναποδιές. Χαιρόσουν σαν παιδί στα πρίμα της ζωής. Εφτασες πολύ ψηλά ως Ελληνας. Χωρίς να αλλάξεις όμως επίπεδο στη φιλοσοφία σου. Απλώς, πάλι με καλοσύνη, ζητούσες από τους... «από πάνω να προσέχουν τους από κάτω». Καλέ μου άνθρωπε, ακόμη και με το φευγιό σου κάτι «είπες».

Σε μια Ελλάδα της αλητείας και των κάθε λογής μαφιόζων, που διαφεντεύεται από ανθρωπάκια που τρέμουν τον ίσκιο τους, σε μια Ελλάδα που άφωνη παρακολουθεί τους λίγους να ρημάζουν ό,τι έχει απομείνει (όπως το Σάββατο στο ΟΑΚΑ...), χάθηκε το χαμόγελο. Εφυγε μαζί σου και το χαμόγελό μας καλέ μου άνθρωπε...

Κοινωνία LIFE Ελλάδα