Ο Ραφαήλ Καλυβιώτης, πολιτικός επιστήμονας, ξεκαθαρίζει ότι «είναι επιτακτικό να διαφυλαχθεί πάση θυσία η προστασία της ζωής του Νίκου Ρωμανού» ασκεί κριτική στους αποφοίτους τονίζοντας ότι «οφείλουν να είναι γενικώς προσεκτικοί και υπεύθυνοι στις δηλώσεις τους».

Στην επιστολή του, μάλιστα, κάνει λόγο για την πνευματική κληρονομιά του Αντώνη Μωραΐτη, ενώ σε άλλο σημειώνει ότι «Η Σχολή Μωραϊτη δεν αποτελεί ένα κλειστό «club» το οποίο προστατεύει με λευκή επιταγή τα μέλη του. Αντιθέτως, αποτελεί σημείο αναφοράς και προστασίας της ουσίας της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία δίνει χώρο στη μεταμέλεια, τον σωφρονισμό και άρα συγχωρεί και επανεντάσσει τα άτομα με εγκληματική συμπεριφορά στην κοινωνία. Όμως, είναι αναγκαίο για να συμβεί αυτό, πρώτα ο έχων διαπράξει εγκληματική ενέργεια να επιθυμεί την επανένταξή του. Η Σχολή Μωραϊτη δεν είναι προπύργιο καλλιέργειας αναρχικών, αλλά προπύργιο καλλιέργειας και εκπαίδευσης σοβαρών και υπευθύνων ατόμων».
Αναλυτικά η επιστολή: 

«Αφού ξεκαθαρίσουμε ότι είναι πρωτεύον και ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ να διαφυλαχθεί πάση θυσία η προστασία της ζωής του Νίκου Ρωμανού ας πάμε και ένα βήμα παραπέρα. Οι απόφοιτοι της Σχολής Μωραϊτη οφείλουν να είναι γενικώς προσεκτικοί και υπεύθυνοι στις δηλώσεις τους. 

Αυτό σημαίνει ότι ως «κοινωνοί της πνευματικής κληρονομιάς ενός πρωτοπόρου της εκπαίδευσης, του Αντώνη Μωραΐτη, βασικό θεμέλιο της οποίας είναι η αδιαπραγμάτευτη ιδέα ότι παιδεία σημαίνει ελευθερία», πρέπει να γίνους σαφείς οι εξής επισημάνσεις:

1. Ελευθερία ΔΕΝ σημαίνει Ελευθεριότητα.
2. Επομένως βασικό πνεύμα και προϋπόθεση της ύπαρξης της Ελευθερίας και της Παδείας είναι η Αστική Δημοκρατία.
3. Και ΆΡΑ, πρέπει η Αστική Δημοκρατία να διαφυλάσσει την ύπαρξή της.

Τούτων δοθέντων δεν μπορεί οι απόφοιτοι της Σχολής Μωραϊτη να προστατεύουν με μία επιτήδεια ουδετερότητα ένα μέλος τους που έχει διαφύγει ΠΑΝΤΕΛΩΣ των αρχών και των προτύπων της. Οφείλει να είναι πιο ξεκάθαρη. Διότι είναι φανερό ότι η ελληνική Αστική Δημοκρατία για άλλη μία φορά, αυτή τη φορά ένεκα της υποθέσεως Ρωμανού, κλυδωνίζεται εξαιτίας των αντιφάσεών της. Η «ανοχή» σταματάει εκεί που ο αξιακός σχετικισμός ξεκινάει.

Ο Ρωμανός δεν έχει απωλέσει επισήμως, ούτε στις διακηρύξεις του, την επιθυμία του να πολεμήσει το «σύστημα» που πιστεύει ότι πρέπει να κατεδαφίσει αυτός και όσοι μαζί του προσχωρούν στον «αναρχικό αγώνα». Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι με την πρώτη ευκαιρία που θα του δοθεί, μόνος ή με τη συνέργεια ομοϊδεατών του είναι πιθανόν να επιχειρήσει να αποδράσει. Άρα, εάν επιθυμεί να παρακολουθεί μαθήματα διά ζώσης, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να αποφανθεί αμέσως ή εμμέσως η Σχολή Μωραϊτη ή οι απόφοιτοί της επί του ζητουμένου ή μέσω ασαφών για την ιδεολογική τους ταυτότητα εκκλήσεων.

Καίτοι το νεαρόν της ηλικίας, μάς επιτρέπει να εκφρασθούμε με επιείκια, αυτό, από την άλλη, δε δύναται να αποτελέσει το εφαλτήριο μέσω του οποίου θα προσκαλούμε τους οιουσδήποτε ποινικούς εγκληματίες ελευθέρως να παρευρίσκονται σε δημοσίους χώρους στο όνομα της Παιδείας και της Ελευθερίας της Παιδείας. Η Δημοκρατία και η Εκτελεστική Εξουσία είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να νομοθετούν εν αναλογία της βούλησης των εκάστοτε ποινικών κρατουμένων. 

Επομένως, η μόνη που μπορεί να αποφασίσει κάθε ειδική περίπτωση είναι η ελληνική δικαιοσύνη την οποία στηρίζουμε στις εξατομικευμένες, κατά περίπτωσιν, κρίσεις στις οποίες προβαίνει.

Η Σχολή Μωραϊτη δεν αποτελεί ένα κλειστό «club» το οποίο προστατεύει με λευκή επιταγή τα μέλη του. Αντιθέτως, αποτελεί σημείο αναφοράς και προστασίας της ουσίας της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία δίνει χώρο στη μεταμέλεια, τον σωφρονισμό και άρα συγχωρεί και επανεντάσσει τα άτομα με εγκληματική συμπεριφορά στην κοινωνία. Όμως, είναι αναγκαίο για να συμβεί αυτό, πρώτα ο έχων διαπράξει εγκληματική ενέργεια να επιθυμεί την επανένταξή του. Η Σχολή Μωραϊτη δεν είναι προπύργιο καλλιέργειας αναρχικών, αλλά προπύργιο καλλιέργειας και εκπαίδευσης σοβαρών και υπευθύνων ατόμων. Η άποψη αυτή απηχεί την άποψή μου ως αποφοίτου της Σχολής Μωραϊτη και του πνεύματος των Δασκάλων της. Καίτοι στην αρχή είχα την πρόθεση να συλλέξω υπογραφές, θεώρησα στη συνέχεια πιο δημοκρατικό να εκφράσω την άποψή μου κατά μόνας, διότι και εκατό άτομα να επιθυμούσαν να την υπογράψουν δεν θα εξέφραζαν το σύνολο του σχολείου όπως κάποιοι θεώρησαν «ορθό» να πράξουν κατά το παρελθόν.

Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης,
Απόφοιτος Σχολής Μωραϊτη».


Πηγή: iefimerida.gr

Ρωμανός Κοινωνία LIFE