Ο όρος «εργασιακός μεσαίωνας» μοιάζει να είναι προοδευτικός, αν πρόκειται να περιγράψει αυτό που οι δανειστές θέλουν να επιβάλλουν. Φυσικά, όλα αυτά δεν είναι κάτι σαν κεραυνός εν αιθρία.

ΕΔΩ και χρόνια, προοδευτικά από την εποχή της Λευκής Βίβλου, οι κυβερνήσεις στον βωμό της Ενωμένης Ευρώπης πετσόκοβαν δικαιώματα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας που θα έφερνε ανάπτυξη και που ΘΑ δημιουργούσε θέσεις εργασίας. Αυτό το πετσόκομμα κατοχυρωνόταν και θεσμικά με τις συνθήκες του Αμστερνταμ, της Νίκαιας και εν τέλει της Λισσαβώνας, έτσι που θα γίνει μέρος του κοινοτικού κεκτημένου ώστε να μην είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί.

ΤΟ ΔΙΑΡΚΩΣ διευρυνόμενο δημοκρατικό έλλειμμα, εκτός από την αφαίμαξη των αρμοδιοτήτων του εθνικού κράτους προς όφελος μίας προβληματικής υπερεθνικής δομής, όπου τη διαδικασία λήψης αποφάσεων ρυθμίζει μία γραφειοκρατία, στερούσε και από τους ευρωπαϊκούς λαούς τη δυνατότητα να πληροφορηθούν και να τοποθετηθούν πάνω σε ζητήματα που είναι καθοριστικά για τη ζωή τους. Ετσι οι όποιες αντιδράσεις οργανώνονται είναι δικαιολογημένες, αλλά έρχονται καθυστερημένες και είναι αποτέλεσμα της αποχής των Ευρωπαίων πολιτών από τις ευρωπαϊκές και τις εθνικές εκλογές.

Η ΑΠΟΧΗ χάριν της επίπλαστης ευζωίας, έδωσε σε εκείνους που ρυθμίζουν την οικονομία, τη δυνατότητα και τον χρόνο να δημιουργήσουν τους νόμους που θα απαγορεύουν οποιαδήποτε αντίδραση, βαζοντας τη δημοκρατία σε ένα περιοριστικό νάρθηκα.

Τα καθεστωτικά media απειλούν με τον φόβο όποιον σπάσει τον νάρθηκα και αν το κάνει, αναλαμβάνει η κρατική καταστολή. Στο όνομα, βεβαίως της δημοκρατίας της ανταγωνιστικότητας. Οχι της κοινοβουλευτικής. Στις αλλαγές που ζητούν οι τροϊκανοί περιλαμβάνεται και ο περιορισμός ή και η πιθανή ποινικοποίηση του δικαιώματος της απεργίας. Το οποίο, θυμίζω πως έχει δεχθεί ένα θανάσιμο πλήγμα τον Δεκέμβριο του 2007.

ΤΟΤΕ, όταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δημοσιοποιούσε την απόφασή του στην υπόθεση Viking and Vaxholm, η κρίση δεν είχε εμφανιστεί επί σκηνής και εμείς, δύο μήνες νωρίτερα, είχαμε επιβραβεύσει με δεύτερη κυβερνητική θητεία τον Κ. Καραμανλή και τη Ν.Δ. που θα προετοίμαζε την οικονομική κατάρρευση της χώρας, με την ανικανότητά της. Εκείνο τον Δεκέμβριο, όλους εδώ, μας απασχολούσαν σοβαρότερα πράγματα.

Μικρό ιστορικό
ΤΙ ΑΦΟΡΟΥΣΕ λοιπόν εκείνη η απόφαση στην υπόθεση Viking and Vaxholm; Η υπόθεση αφορούσε σουηδικές εργατικές ενώσεις που εμπόδισαν τη λετονική κατασκευαστική εταιρεία Laval, που χρησιμοποιούσε Λετονούς εργάτες οι οποίοι απασχολούνταν χωρίς συλλογική σύμβαση και πληρώνονταν με λετονικό μεροκάματο, να συνεχίσει και να ολοκληρώσει το συμβόλαιο που είχε υπογράψει για το ξαναβάψιμο και τη μόνωση του παλιού σχολείου της μικρής σουηδικής πόλης Vaxholm. Παραδοσιακά, όλα τα σπίτια και τα κτίρια σε αυτή τη μικρή σουηδική πόλη ήταν ξύλινα και μόλις το 1992 επιτράπηκε στο Vaxholm να κτίζονται σπίτια και κτίρια, με άλλα υλικά εκτός του ξύλου.

ΤΑ ΣΟΥΗΔΙΚΑ εργατικά συνδικάτα, μετά την άρνηση της Laval να υπογράψει την ισχύουσα συλλογική σύμβαση, εμπόδισαν με την κήρυξη απεργίας κάθε εργασία και η υπόθεση οδηγήθηκε στα σουηδικά δικαστήρια. Αυτά διαβίβασαν την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Το Ευρωπαϊκό δικαστήριο έκρινε ότι μπορεί η απεργία να είναι θεμελιώδες δικαίωμα αλλά αυτό το δικαίωμα είναι ασυμβίβαστο με τους κανόνες της Ε.Ε. σύμφωνα με τους οποίους η ομαλή λειτουργία της αγοράς υπερισχύει κάθε δικαιώματος.

ΕΤΣΙ, υπάρχει πλέον νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία οι ευρωπαϊκοί κανόνες για την ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας παρέχουν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις προστασία από τις απεργίες των συνδικάτων. Το ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο θεσμικό τέρας λοιπόν, που ξεκίνησε να οπλίζεται με την περίφημη «οδηγία Μπόλκενσταϊν», την μπαλαφάρα της flexicurity (σύμφωνα με την οποία οι εργαζόμενοι αν δέχονταν την ευελιξία - flexibility- στην αγορά εργασίας θα είχαν ασφάλεια -security- στην εργασία τους και οι συλλογικές συμβάσεις θα υπονομεύονταν) και τη συνθήκη της Λισσαβώνας, που επιβάλλει μαζικές ιδιωτικοποιήσεις σε κάθε τομέα οικονομικής δραστηριότητας, αποκτά και τη νομική θωράκιση που του έλειπε και είναι έτοιμο να καταβροχθίσει εργαζόμενους για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ, ΝΑΙ. ΠΟΙΟΤΙΚΟ, ΟΧΙ
Είναι φανερό, αν κάποιος παρακολουθεί - έστω και από σχετική απόσταση- το ελληνικό πρωτάθλημα ότι είναι το πιο ενδιαφέρον πρωτάθλημα των τελευταίων χρόνων. Αλλες χρονιές, μέχρι τα Χριστούγεννα, είχε ήδη ξεχωρίσει ο Ολυμπιακός ή είχε πάρει τέτοιο προβάδισμα, που τον «φωτογράφιζαν» ως πρωταθλητή. Φέτος, και ενώ πλησιάζουμε στο μέσο του πρωταθλήματος, οι «ερυθρόλευκοι» είναι δεύτεροι 4 βαθμούς πίσω από τον ΠΑΟΚ και έναν μπροστά από τον ΠΑΟ. Και οι τρεις διεκδικητές είναι μέσα στο παιχνίδι της κατάκτησης και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον και οφείλεται κυρίως στην πτώση του Ολυμπιακού, παρά στην άνοδο των υπολοίπων. Η άνοδος του ενδιαφέροντος αποτυπώνεται και στα εισιτήρια ΠΑΟΚ και ΠΑΟ, αλλά η γενική εικόνα του πρωταθλήματος, μέχρι τώρα δεν δείχνει να έχει βελτιωθεί σε ποδοσφαιρική ποιότητα, γεγονός φυσικό για μία χώρα που βρίσκεται σε οικονομική κρίση. Επίσης, αυτή η πτώση της ποιότητας δίνει χώρο σε νέους ποδοσφαιριστές, αλλά όχι με τόσο προγραμματισμένο τρόπο. Και αυτό λέει πολλά.

Κοινωνία LIFE