Τι θέλουμε να σώσουμε; Τι πρώτα απ’ όλα;

Γράφει η Πέμη Ζούνη.

Μέσα σ’ αυτά τα τριάντα χρόνια έσβηναν σιγά-σιγά και τα μεγάλα αστέρια του Πνεύματος και της Τέχνης. Δεν μιλάω για σημαντικούς ανθρώπους, που πάντα θα έχουμε, μιλάω γι’ αυτές τις σπουδαίες, φωτεινές, εξέχουσες προσωπικότητες που ανατέλλουν μια στις τόσες, για να μας θυμίσουν «το σωστό πλαίσιο» (της ζωής, φυσικά).

Ούτε πολιτική, ούτε πολιτισμός. Πού θα βρουν την έμπνευση οι νέοι; Πού θα πατήσουν για να εκτιναχθούν; Πώς θα αρμόσουν τη σκέψη τους;

Έσβησαν και τα συνθήματα. Διαβρώθηκαν με την αλόγιστη χρήση. Ξέφτισαν, σκόρπισαν. Κανείς δεν τα λέει σοβαρά τα τελευταία χρόνια, κανείς δεν τα παίρνει σοβαρά. Αναζητούμε επειγόντως μια «καινούρια αφήγηση»!…

Κάποιος αθώος να αρθρώσει – επειγόντως – κάτι ωραίο και πιστευτό. Διότι δεν κάηκαν οι περιουσίες, κάηκαν οι λέξεις. Όλο και πιο συχνά θέλω να ανοίξω το λεξικό.

«Αφήγηση», λοιπόν (όχι παραμύθι, αφήγηση): Η προφορική ή γραπτή έκθεση σειράς γεγονότων/ Φιλολ. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται μια σειρά γεγονότων/ Ιστορία.

Μάλιστα… Δεν είναι παράλογο που δεν βρίσκουμε άξια προς έκθεση «σειρά γεγονότων». Δεν είναι παράλογο που δεν βρίσκουμε καν τον τρόπο. Δεν είναι παράλογο που, τελευταία, όλο και περισσότερο προτιμάμε τους αριθμούς. Πάει καιρός που εγκαταλείψαμε τα νοήματα.

Υπάρχει, ωστόσο, μια μικρή λάμψη. Κάτι που μοιάζει με αυτοσυνείδηση και προέρχεται απ’ τη γενιά των νέων. Μέσα στον θόρυβο της πληροφορίας που καταφθάνει από παντού, χρήσιμες και άχρηστες γνώσεις, ανύπαρκτη συλλογικότητα, χαμένη πολιτιστική ταυτότητα, σκουπίδια και διαμάντια μαζί, ανώτατες σπουδές, διαδικτυακές σχέσεις, αδιέξοδη δημιουργικότητα, ανεπίδοτες επιστολές, απομόνωση… σαν κάτι να σαλεύει. Μια επίγνωση των παραπάνω καταρχήν. Μια επώδυνη διατύπωση της κατάστασης. Μια αφύπνιση. Μια διάθεση για εμπλοκή στο πρόβλημα. Όχι απλώς καταγγελτικά. Από την άλλη οδό, την κοπιαστική. Αυτή που υπαινίσσεται «δώστε μου έναν αγώνα να παλέψω». Έναν καλό αγώνα. Μένει να βρούμε ποιος είναι ο καλός αγώνας. Τι θέλουμε να σώσουμε. Τι πρώτα απ’ όλα.

Η πολιτική επιστρέφει αυτές τις μέρες. Στο στόμα των πολιτών. Έτσι όπως θα έπρεπε πάντα να λειτουργεί. Ως λόγος για την πόλη (και για τη χώρα, επομένως). Ακούγεται παντού, κάθε μέρα. Με άλλες έννοιες, άλλες προσεγγίσεις, σαν βίαιη ωρίμανση. Τώρα που η ζωή του καθένα ξεχωριστά βάλλεται, τώρα η συλλογική συνείδηση βρίσκει περισσότερο χώρο. Τώρα το «εθνικό» καθαρίζεται από κομματικά χρώματα και αφορά αυτούς που θα έπρεπε να αφορά. Όλους.

Σε κάθε μεταιχμιακό ιστορικό χρόνο, ένα είναι βέβαιο: Εκείνο που επαναπροσδιορίζεται είναι οι έννοιες. Οι αριθμοί είναι αναλλοίωτοι.

Πηγή: aixmi.gr