Το 1999 είχα πάει δύο φορές Βελιγράδι. Η πρώτη ήταν με την αποστολή της ΑΕΚ ως δημοσιογράφος για το ιστορικό παιχνίδι Παρτιζάν – ΑΕΚ όταν οι συνοδοιπόροι μας σήμερα στο ευρώ και οι καλοί αμερικάνοι βομβάρδιζαν τους Σέρβους και έξι μήνες μετά για ρεπορτάζ οπότε και έκατσα μία εβδομάδα.

Τί είδα τότε; Ναι, βενζίνη ο κόσμος έβαζε από κάτι τύπους που πωλούσαν λαθραία στις γωνίες. Και σε άλλες γωνίες αντάλλασσαν μάρκα και δολάρια με δηνάρια, ή το ανάποδο. Αυτά ήταν τα «δύσκολα». Κατά τα λοιπά, ο βομβαρδισμένος λαός, ήταν τσαντισμένος αλλά περήφανος.

Μπορεί να την πέρναγαν φτωχά, αλλά δεν πείναγαν. Τρόφιμα υπήρχαν και με πατέντες την έβγαζαν ζάχαρη. Μέχρι και τα μπαρ ήταν γεμάτα, και αμερικάνικα τραγούδια άκουγαν και κοκα κόλα έπιναν (πιο πολύ εμπάργκο είχαμε κάνει εμείς τότε). Κοινώς, η ζωή συνεχίστηκε. Και άνθρωποι που γνώρισα τότε, οικογένειες και παιδιά κάνανε μετά, και στη Χαλκιδική πλέον έρχονται για διακοπές (ανάθεμα πόσοι από εμάς μπορούμε να πάμε).

Η εμπειρία μου αυτή από τους Σέρβους το 1999 με βοήθησε στο να μη φοβηθώ αυτά τα πέντε χρόνια. Και ότι και να συμβεί από Δευτέρα, δεν με τρομάζει γιατί ξέρω ότι κι εμείς, όπως και οι Σέρβοι τότε, θα την βγάλουμε την άκρη, θα προχωρήσουμε και η ζωή θα συνεχιστεί με περηφάνια και αξιοπρέπεια. Και αν βγει αύριο το ΟΧΙ, θα νιώσουμε ίσως εκείνη τη μεγάλη χαρά του «αδύναμου»: όπως ένιωσαν εκείνοι όταν έριξαν το Στέλθ (κατά τη γνώμη μου, αυτά που μας έκανε η Τρόικα με τους εδώ συνεργάτες της είναι ίδια και ίσως χειρότερα από αυτά που έπαθαν οι Σέρβοι, ακόμη και σε απώλειες ανθρώπινων ζωών).

Τον πόλεμο μπορεί να μην τον κερδίσουμε. Αλλά η μάχη της αξιοπρέπειας και της ιστορικής περηφάνιας είναι στο χέρι μας να κερδηθεί.

Υ.Γ. Άσχετη με το θέμα η φωτό αλλά το σύνθημα τα λέει όλα για το οικονομικό πραξικόπημα που επιχειρούν οι δανειστές στην Ελλάδα.

 

* Ο Μπάμπης Πολυχρονιάδης είναι δημοσιογράφος, γνωστός Ενωσίτης στις τάξεις των οπαδών της ΑΕΚ. Το κείμενο ανήρτησε στο προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook.

Κοινωνία LIFE