Το κόστος της ελευθερίας

Γράφει ο Αλέξης Σπυρόπουλος...

Η περιπέτεια εδώ, τον δίδαξε πως η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι υπέροχη χώρα. Για διακοπές. Για ένα διάλειμμα από τη δουλειά. Για την ίδια τη δουλειά, δεν νοείται το διάλειμμα να είναι... η Ολλανδία.

Ο Αναστασίου το έκανε ανάποδα, από τη λαχτάρα, τότε, της οικογένειας να επιστρέψουν. Το πλήρωσε, το έμαθε και, ενάμισι χρόνο μετά την απόλυση του Τεν Κάτε, το έχει πια διορθώσει. Ξανάγινε ισότιμο και σεβαστό μέλος, σε μια κοινωνία που ποτέ δεν έπαψε να τον εκτιμά και να έχει την πόρτα της ανοιχτή, ανά πάσα ώρα και στιγμή, γι' αυτόν. Με έτοιμους ρόλους, στη διάθεσή του. Ρόλους, αληθινά δημιουργικούς. Ουσιαστικούς. Ρόλους του ποδοσφαίρου. Οι ρόλοι του παραποδοσφαίρου είναι για άλλους.

Σκέπτομαι όλες αυτές τις ημέρες πως μια τέτοια ζωή, μια ευχαρίστηση που «γεμίζει» εκείνον που τη ζει, η αίσθηση της πληρότητας που λένε, θα μπορούσε να την έχει και ο Νίκος Μαχλάς. Και γι' αυτόν, εάν το επεδίωκε και το επικοινωνούσε, εκεί ρόλοι θα υπήρχαν. Μονάχα τις... κουμπαριές που έκανε στις Κάτω Χώρες να ενεργοποιούσε, πόρτες θα άνοιγαν. Και θα είχε, να διαλέξει. Ο Μαχλάς διάλεξε, προφανώς δίχως να τον πειθαναγκάσει ή να τον αλυσσοδέσει κανείς φυσικά, κάτι άλλο. Σαν να λειτούργησε η παρόρμηση ενός παλαιού, δικού του, χρέους. Να ανταποδώσει στη δοκιμαζόμενη ομάδα, τον ΟΦΗ, όσα του όφειλε ότι έζησε, φεύγοντας μακριά, μετά.

Αφιέρωσε ό,τι είχε και δεν είχε, αν όχι σε γνώση, τουλάχιστον σε χρόνο και σε ενέργεια. Από την πρώτη στιγμή, κιόλας. Οχι «στα τελευταία» του αρρώστου. Και αυτός, τώρα πληρώνει και μαθαίνει. Ωσπου φράκαρε. Η μη αδειοδότηση φέρει όλα τα χαρακτηριστικά ενός τελειωτικού χτυπήματος. Ο Μαχλάς ζει, όλες αυτές τις ημέρες, για να βιώνει τη ματαιότητα του κόπου. Μία συνθήκη συναισθηματικής υπερφόρτισης.

Ο κόπος του είχε ολίγον ποδόσφαιρο και πολύ, αλλά... πάρα πολύ, παραποδόσφαιρο. Ελλάδα. Οχι Ολλανδία. Ανέχτηκε πολλά, έκανε τα στραβά μάτια σε άλλα τόσα, έσφιξε το στομάχι για να καταπιεί γροθιές, θα σιχτίρισε τον εαυτό του σε στιγμές, έγινε ένα με τα πίτουρα, να μαλώνει εδώ και εκεί «σε ζωντανή σύνδεση» με τον κάθε ανύπαρκτο. Με έναν τρόπο, που έχει κάποιες αναλογίες με εκείνον του Ρέμου. Που γδέρνει είκοσι χρόνια το λαρύγγι του, για να του βγουν από την τσέπη κάνα τριάρι εκατομμύρια ευρώ στο κοφίνι-Ηρακλής και να είναι και κυνηγημένος από πάνω.

Ο Μαχλάς δεν είναι (προς το παρόν, ε;) «και κυνηγημένος από πάνω». Επίσης, δεν ξέρω πόσο του κόστισε, εμμέσως ή και αμέσως, όλο αυτό το έργο-ΟΦΗ και πώς μπορεί, εν τέλει, το κόστος να αποτιμάται. Το βέβαιον είναι πως ένα ανελέητο τρέξιμο, για καθετί που ξεφύτρωνε μέσα στη μέση από το πουθενά την κάθε ημέρα, πηγαίνει «στα χαμένα».

Καταλαβαίνω πως, στον λογαριασμό, προστίθενται και μερικές χιλιάδες... τύψεις που ο Μαχλάς «δικαιούται» να έχει. Είναι τύψη να μαζεύει ευρώ το ευρώ, ουσιαστικά από την κοινότητα των Ομιλιτών, για να πληρώνει παλαιά χρέη έναντι διάφορων τυχάρπαστων τύπων που τα ήπιαν εις υγείαν των κορόιδων. Και αυτά τα ευρώ, αφού πήγαιναν για το «χαρτί», για την άδεια-UEFA, να τα κόβει αφήνοντας απλήρωτους τους προπονητές και τους παίκτες που, στο μεταξύ, έτρεχαν για την ομάδα. Να την ανεβάσουν στη Σούπερ Λιγκ, ώστε να έχουν για να πληρωθούν και αυτοί! Και η ομάδα, ένα βήμα πριν την άνοδο, να αισθάνεται πως της κόβουν τα πόδια.

Ο Μαχλάς τον πρώτο καιρό κιόλας, όταν τον σήκωναν οι συντοπίτες του στα χέρια, τους είχε πει μια σοφή κουβέντα. «Η ελευθερία είναι ακριβή». Ούτε ο ίδιος φανταζόταν, πόσο.

Δικαιοσύνη

Τα πλέι οφ κατέληξαν σε ένα αποτέλεσμα ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης, θα έλεγε κανείς. Για αρχή, είναι η πρώτη φορά (αυτά τα τέσσερα χρόνια) που το τελικό αποτέλεσμα των πλέι οφ «σεβάστηκε» τον δεύτερο της κανονικής περιόδου. Κατ' ουσίαν, τους σεβάστηκε όλους. Υπό την έννοια πως ό,τι στον καθένα συνέβη, ακριβώς αυτό ήταν που άξιζε, από όλη τη χρονιά, να του συμβεί.

Του Παναθηναϊκού μεν, δεν του πήραν «και το βόδι». Μεταξύ ΑΕΚ και ΠΑΟΚ δε, αφ' ης στιγμής στο να κατακτήσεις ένα Κύπελλο ορθώς αποδίδεται υψηλότερη αξία από το να βγεις τρίτος στο πρωτάθλημα, όλα παίχθηκαν στον ημιτελικό τους. Εφόσον η ΑΕΚ τον έφερε βόλτα, με εκείνο το γκολ του Δέλλα στη ρεβάνς της Τούμπας, καλώς πήρε το προνομιακό εισιτήριο για το Γιουρόπα Λιγκ και καλώς στον ΠΑΟΚ έμεινε αυτό που είχε πάρει πέρυσι ο Αρης.

Οσο για τον Ολυμπιακό Βόλου, αφ' ης στιγμής στο να βγεις πέμπτος στο πρωτάθλημα αποδίδεται, ορθώς, υψηλότερη αξία από το να φτάσεις σε έναν τελικό Κυπέλλου, επίσης καλώς πήρε αυτό που πήρε. Αυτό που είχε πάρει πέρυσι, μην ξεχνάμε, ο Ολυμπιακός! Η παρθενική ευρωπαϊκή συμμετοχή του Ολυμπιακού Βόλου είναι, με τεράστια διαφορά, η μεγαλύτερη έκπληξη της σεζόν στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Το status quo της regular season δεν κλονίστηκε, λοιπόν. Επειδή στα πλέι οφ τα αποτελέσματα πήγαν (τις προηγούμενες, από τη χθεσινή, αγωνιστικές) «μία σου και μία μου». Ολα, άσοι. Μία νίκη/μία ήττα με την ΑΕΚ, μία νίκη/μία ήττα με τον Παναθηναϊκό, αυτό στον ΠΑΟΚ δεν αρκούσε. Ετσι το πήγε και ο Ολυμπιακός Βόλου, μία/μία με την ΑΕΚ, μία/μία και με τον Παναθηναϊκό. Επίσης, δεν αρκούσε.

Οταν ξεκινάς με χάντικαπ, χρειάζεται η ανατροπή. Η υπέρβαση. Δεν την έκαναν. Οπότε, φυσιολογικά στο τέλος, οι 6/6 πόντοι του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό Βόλου ήταν λίγοι αφού ο Παναθηναϊκός έκανε 4/6 με την ΑΕΚ. Και του χρόνου...