Παίζουνε και μπαλίτσα οι «Αγανακτισμένοι»!

Πενήντα και βάλε άτομα χωρισμένα σε δύο ομάδες. Οι γραμμές του γηπέδου νοητές. Αντί για δοκάρια υπήρχαν μπουφάν -όπως ήταν στο δημοτικό, όταν τα γήπεδα mini soccer έμοιαζαν με σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Η μπάλα δεν ήταν ούτε «Τζαμπουλάνι», ούτε Nike, ούτε Puma, ούτε τίποτα…

Μία πολύχρωμη αερόμπαλα θαλάσσης, ξεφούσκωτη, των πέντε ευρώ, αγορασμένη από περίπτερο. Φάουλ δεν υπήρχαν, όπως και κανόνες, γιατί δεν υπήρχε λόγος να υπάρχουν.

Μόνο γκολ και θέαμα…

Η οδός Αμαλίας, τα ξημερώματα της Δευτέρας είχε μετατραπεί σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο αλλιώτικο από τ’ άλλα για έναν και μόνο αγώνα.

Όποιος δεν ήταν εκεί, δεν είναι δυνατόν να το καταλάβει. Όσοι όμως είχαν την τύχη να το δουν με τα μάτια τους, ξέρουν. Μπροστά τους εκτυλίχθηκε το πιο ιδιαίτερο, ίσως και το πιο ενδιαφέρον ματς της τελευταίας δεκαετίας στην Ελλάδα!

Ο Νέλσον Μαντέλα και όλοι οι συγκρατούμενοί του στο «Ρόμπεν Άιλαντ»- μέλη της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Μακάνα, θα ένοιωθαν υπερήφανα αν βρίσκονταν στο Σύνταγμα τα ξημερώματα της Δευτέρας (αν δεν ξέρεις το γιατί, ψάξ’ το!!!).

Η μυρωδιά της Σούπερ Λίγκας, βέβαια, δεν έλειπε ούτε από αυτό τον αγώνα. Υπήρχαν στοιχεία που τη θύμιζαν. Το γήπεδο δεν πληρούσε ούτε τους στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας. Τα ματ ήταν εκεί, παρατεταγμένα σε ευθεία μπροστά από την προεδρική φρουρά και χωρίς να επεμβαίνουν. Στην προκειμένη, δεν υπήρχε λόγος να επέμβουν, αλλά και να υπήρχε, ως συνήθως, δεν θα το έκαναν εγκαίρως.

Υπήρχαν διαμαρτυρίες για τις αποφάσεις της διαιτησίας (κανείς δεν ανέλαβε το ρόλο του διαιτητή και οι αποφάσεις παίρνονταν όπως θα τις έπαιρναν δύο οδηγοί σε μια διασταύρωση χωρίς στοπ και φανάρια).

Τα συνθήματα στην κερκίδα ήταν χυδαία, αλλά ευφυέστατα και εμπνευσμένα…! Και λέξεις όπως το «κλωτσοσκούφι» και η «κλωτσοπατινάδα» ήταν ικανές για να περιγράψουν το σκηνικό.

Υπήρχαν και υποψίες για ιατρικά βοηθήματα, εκτός του επιτρεπτού πλαισίου (οι μισοί αγωνίζονταν με μια μπύρα στο χέρι), αλλά κόσμος και οι αρμόδιες αρχές έκαναν τα στραβά μάτια.

Η κατάσταση, ναι, μύριζε κάτι από Σούπερ Λίγκα -αυτά είναι τα βιώματά μας, έτσι έχουμε μάθει.

Κανένα, όμως, από τα παραπάνω στοιχεία, δεν ήταν ικανό να ποτίσει την ατμόσφαιρα αμφιβολία και απαξίωση.

Μία ατμόσφαιρα τόσο διαφορετική, τόσο σαγηνευτική.

Ο καθένας είχε τη δυνατότητα να διαλέξει όποια ομάδα ήθελε. Ούτε χρώματα, ούτε ταμπέλες. Ο κόσμος πανηγύριζε όταν έμπαινε γκολ, είτε από τη μία, είτε από την άλλη πλευρά.

Το παρατεταμένο «γκοοοοοοοοοολ» ήταν ικανό να ξυπνήσει οποιονδήποτε είχε αποκοιμηθεί στις σκηνές της…
αγανακτισμένης τις τελευταίες ημέρες πλατείας Συντάγματος.

Ένας αγώνας που δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια, επειδή δεν έχει ταμπέλα.

Ό,τι ακριβώς εκτυλίσσεται στο ίδιο «γήπεδο» όλες αυτές τις ημέρες. Κάτι νέο, κάτι διαφορετικό.

Μακρία απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει. Ένας «αγώνας» χωρίς σπόνσορες και ταμπέλες, που δύσκολα επιτρέπει σε κάποιον να τον εκμεταλλευτεί. Κι αυτή είναι η μεγάλη του επιτυχία.

Δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει συγκεκριμένο στόχο, χειροπιαστό όραμα και γι΄ αυτό κατηγορείται. Αλλά δεν είναι έτσι.

Όσοι τον εκλαμβάνουν ως τέτοιο, έχουν ξεχάσει, δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να το κάνουν για τους δικούς τους λόγους. Και αυτό είναι αυθαίρετο δικαίωμα τους.

Ακόμα κι αυτοί, όμως, οι «αγύμναστοι», χωρίς τεχνική κατάρτιση και το στοιχειώδες ποδοσφαιρικό ταλέντο, σε αυτόν τον αγώνα θα μπορούσαν να συμμετάσχουν. Απλά, δεν το ξέρουν…

ΠΗΓΗ: sport-fm.gr