Είναι βέβαιο ότι ατή την εποχή είμαστε ένας λαός σε νευρική κρίση. Με τα προβλήματα να είναι μέρος της καθημερινότητάς μας και να μην μπορεί κανείς και ίσως να μην πρέπει κιόλας- να ξεφύγει από αυτά. Οι «Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα» είναι αυτή που έχουν... κλέψει τους προβολείς και την δημοσιότητα, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που μόνο κομπάρσοι δεν είναι.

Αγανακτισμένοι στα φανάρια, αγανακτισμένοι στις δουλειές, αγανακτισμένοι στις τράπεζες, αγανακτισμένοι στις καφετέριες, αγανακτισμένοι παντού.

Κι αυτή η αγανάκτηση είναι απειλητική. Εξαφανίζει κάθε τι που δεν μας ευχαριστεί ενώ θα έπρεπε. Γι' αυτό και φαντάζει απειλητική και για το ποδόσφαιρο. Όπως είναι και για άλλες μορφές ψυχαγωγίας. Το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική. Όχι ό,τι καλό προκύπτει από εκεί, αλλά ό,τι κακό. Όταν υπάρχει οικονομική κρίση ο κόσμος αρχίζει και... φιλτράρει. Δεν καταπίνει αμάσητο ό,τι του δίνουν. Δεν ανεβαίνει στα τραπέζια χωρίς λόγο, μόνο και μόνο για να επιδείξει τα προσόντα του. Πάει πολύ περισσότερο στον κινηματογράφο για να προβληματιστεί, παρά να μείνει στην επιφανειακή ικανοποίηση.

Ο κόσμος στην κρίση γίνεται πιο εκλεκτικός και πιο απαιτητικός στους τομείς της ψυχαγωγίας. Ή μάλλον ψάχνει την αγωγή της ψυχής και όχι την διασκέδαση. Κάτι τέτοιο θέλει και από το ποδόσφαιρο. Να πηγαίνει στο γήπεδο και να βλέπει κάτι. Μία προσπάθεια, έναν πραγματικό στόχο. Αρχίζει και γίνεται λιγότερο οπαδός και περισσότερο φίλαθλος. Θέλει να ζει τους αγώνες σε αληθινά καλές συνθήκες σε όλους τους τομείς. Δεν είναι αυτοσκοπός ο πρωταθλητισμός.

Δεν μπορεί έτσι κι αλλιώς- όλοι να έχουν αυτόν τον στόχο. Ο φίλαθλος δεν θεωρεί αναγκαίο η ομάδα του να νικήσει, αλλά να κυνηγήσει τη νίκη. Δεν θέλει να βλέπει φανατισμό, αλλά αγάπη για την ομάδα. Αυτό νομίζω ότι περιμένει από τη νέα χρονιά ο κόσμος που πραγματικά αγαπάει το άθλημα. Για να μην έχουμε «Αγανακτισμένους στο ποδόσφαιρο». Γιατί εκεί η αγανάκτηση δεν γεμίζει γήπεδα. Τα αδειάζει!

ΠΗΓΗ: novasports.gr
 

Πολιτική Κοινωνία LIFE Ελλάδα Ποδόσφαιρο SPORTS