Γράφει ο Κώστας Καίσαρης.

Επιστρέφοντας την Κυριακή το απόγευμα εισπράττω την αποθέωσή τους: Από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες. Οτι επιτέλους ο κόσμος ξύπνησε, ότι βγήκε στους δρόμους, ότι εκφράζει την αντίθεσή του.

Κι αυθόρμητα μάλιστα. Χωρίς κομματικές ταμπέλες και καπελώματα. Δεν ξέρω αν έχω μεγαλώσει, έχω παραξενέψει και βγάζω γκρίνια. Δεν θα το πάω λοιπόν στην άλλη άκρη ότι οι περισσότεροι από τους «Αγανακτισμένους» είναι χαβαλέδες. Οτι βγαίνουνε στους δρόμους για πλάκα. Ή μπας και ψήσουνε καμιά γκόμενα. Οπως γινότανε στις μαθητικές καταλήψεις. Να συμφωνήσω λοιπόν κι εγώ ότι αυτές οι συγκεντρώσεις λένε και δείχνουνε κάτι. Πέρα από τον κίνδυνο να μετατραπούν σε μόδα, που κάποια στιγμή θα περάσει και θα ξεφουσκώσει, όπως το κίνημα του «Δεν πληρώνω».

Το να βγαίνει λοιπόν ο ο κόσμος στους δρόμους, πέρα από τις καθιερωμένες συγκεντρώσεις και πορείες κομμάτων και συνδικάτων, πράγματι είναι κάτι. Οχι όμως στο βαθμό της αποθέωσης των ΜΜΕ. Τι να λένε δηλαδή είκοσι ή και σαράντα χιλιάδες κόσμος στα εκατομμύρια της Αθήνας; Τι να λένε αυτές οι κινητοποιήσεις μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής που συντελείται; Ελάχιστα. Για να μην πω τίποτα. Μπροστά σ' αυτά που έχουνε γίνει και μπροστά σ' αυτά που έρχονται έπρεπε να είναι στους δρόμους ένα εκατομμύριο.

Τόσοι πρέπει να πάνε όταν είναι να ψηφιστεί στη Βουλή το μνημόνιο Νο 2. Να μη γίνει καν η συνεδρίαση. Ή να κουβαλήσουνε τους τρακόσους με ελικόπτερα που θα προσγειώνονται στις ταράτσες. Και με τον ίδιο τρόπο να φεύγουνε μετά οι βουλευτές από τη Βουλή. Δύο δύο σαν τον Παλαιοκώστα με τον Ριζάι. Αν τα βάλεις κάτω άλλωστε, τα κλεμμένα από τον ελληνικό λαό είναι πολύ περισσότερα από τις οποιεσδήποτε ληστείες, οποιονδήποτε κακοποιών. Και μετά φόνων μάλιστα. Ούτε καν στα ψιλά των εφημερίδων δεν γράφτηκε λόγω Σαββατοκύριακου ότι στο Κρατικό Νοσοκομείο της Λάρισας σταματήσανε οι χημειοθεραπείες των καρκινοπαθών επειδή δεν υπάρχουνε φάρμακα. Αφού, σου λέει, θα πεθάνουνε που θα πεθάνουνε, να πάνε μια ώρα αρχύτερα να κάνουμε και οικονομία.

Πηγή: Goal

Κοινωνία LIFE Ελλάδα