Γράφει ο Βασίλης Σαμπράκος...

Δίχως καμιά βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται για μια απλή βομβίδα κρότου - λάμψης. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι που κυκλοφορούμε στις λεωφόρους του ποδοσφαίρου περί αυτού είμαστε πεπεισμένοι.

Οτι δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από μια κίνηση που επικοινωνεί το μήνυμα της απόγνωσης στην οποία έχει περιέλθει ο πρόεδρος της ΕΠΟ. Προτού παραιτηθεί και αποχωρήσει οριστικά από τον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, παίζει το τελευταίο του χαρτί. Μήπως και συγκινηθεί κανείς, εδώ που έφτασε το πράγμα, με την κατάντια του ποδοσφαίρου και αποφασίσει να ασχοληθεί με αυτό, να παίξει με ανοιχτά χαρτιά, και να το καθαρίσει.

Οι πληροφορίες που κυκλοφορούν γύρω από την κίνηση του Πιλάβιου δημιουργούν την εντύπωση ότι ο πρόεδρος της ΕΠΟ είχε, το λιγότερο, αποκαλύψει τη σκέψη του στον πρόεδρο της UEFA Μισέλ Πλατινί. Είχε άλλωστε καιρό τώρα, όπως είχε αποκαλύψει η «Εξέδρα», προσπαθήσει να τον φέρει στην Αθήνα για να παραδώσει εκείνος το τελεσίγραφο προς την ελληνική κοινωνία του ποδοσφαίρου, το «σοβαρεύεστε, ασχολείστε, το καθαρίζετε αλλιώς σας αποβάλλω από τις διοργανώσεις μου, σας αποκλείω».
Ο Πιλάβιος έχει, σε κάποιο βαθμό, την υποστήριξη του Πλατινί. Μόνο που αυτή την είχε και πριν.

Και, όπως αποδείχθηκε πολλάκις, δεν στάθηκε ικανή να κάνει διαφορά, να βοηθήσει τον Πιλάβιο να αλλάξει προδιαγραφές στο ποδόσφαιρο. Είναι απολύτως σαφές ότι δεν έχει τέτοια δύναμη ο πρόεδρος της ΕΠΟ. Και από πού, άλλωστε, να την αντλήσει; Από το διαβρωμένο και διεφθαρμένο σύστημα του ποδοσφαίρου ή από αυτή την οπαδική ελληνική κοινωνία των ποδοσφαιρόφιλων που ανατράφηκαν με το «η ομάδα μου να νικά και οι άλλοι να πάνε να…» δόγμα πάνω στον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο ειδικότερα.

Και πού καταλήγουμε; Θα ακούσουμε για νιοστή φορά πολλά λόγια. Παχιά λόγια. Θα λυθούν, στα λόγια, όλα τα προβλήματα. Θα παταχθεί η βία, θα καθαρίσει το ποδόσφαιρο, θα επιστρέψουν στις κερκίδες οι κανονικοί άνθρωποι και οι οικογένειες, όλα καλά. Στα λόγια. Και μετά θα ανακοινώσει η ΕΠΟ ότι επαναλειτουργεί το ποδόσφαιρο, με restart. Μόνο που κατά τη διαδικασία του restart ο υπολογιστής του ποδοσφαίρου θα ξαναφορτώσει τα ίδια προγράμματα. Αυτά που έχει μέσα του, στη μνήμη του, στον σκληρό του δίσκο. Κοροϊδευόμαστε.

Καταλαβαίνω ότι ο Πιλάβιος έχει ήδη αποφασίσει να αποχωρήσει. Και, δίχως να έχει τίποτα να χάσει, χρησιμοποίησε το τελευταίο χαρτί. Είναι σαν να έβαλε τη μάρκα σε έναν αριθμό της τσόχας και τώρα περιμένει μην τυχόν και καθήσει η μπίλια στον αριθμό του, στη ρουλέτα. Πόσες είναι οι πιθανότητές του; Μικρότερες από όσες έχει ο παίκτης όταν ποντάρει στη ρουλέτα. Μηδαμινές. Απειροελάχιστες. Δεν έχει όμως τίποτα να χάσει. Μόνο την αξιοπρέπειά του. Αυτή θα τη χάσει αν τυχόν ξεκλειδώσει σε 15 ημέρες το ποδόσφαιρο, σηκώσει τα ρολά και μας εμφανίσει πάλι την ίδια βιτρίνα του ποδοσφαίρου, με τα ίδια προϊόντα. Αν το κάνει αυτό και παραμείνει εντός, στη θέση του ταμείου, θα καταντήσει περίγελως.

Θα ήθελα πολύ να πιστεύω ότι έχει ένα σχέδιο και ότι όλο αυτό εδώ δεν είναι το απονενοημένο διάβημα ενός ανθρώπου που απελπίστηκε, αηδίασε και έφτασε να φοβάται ακόμη και για τη ζωή του. Μακάρι, έστω τώρα, έστω έτσι, ο Πιλάβιος να είδε κάτι που δεν βλέπουμε, να μηχανεύτηκε κάτι που δεν το είχε κατεβάσει μέχρι τώρα η γκλάβα των σοφών του ποδοσφαίρου, να βρήκε τη λύση.

Μακάρι να μην αποδειχθεί ότι έριξε μια πιστολιά στον αέρα, προτού εξαφανιστεί ο ίδιος από τη ζωή του ποδοσφαίρου. Διότι η πρώτη ανάγνωση μόνο αυτό δείχνει. Οτι προσπάθησε να έρθει σε ρήξη, ζύγισε το βάρος του κόστους και έφτασε σε ένα συμπέρασμα ότι είναι μάταιο να προσπαθεί και εξαιρετικά ζημιογόνο για τον ψυχισμό του.

Πηγή: Εξέδρα.

LIFE Ελλάδα Ποδόσφαιρο SPORTS