Most Valuable Player

Είναι ένα πράγμα ο Best Player στο ματς και είναι ένα άλλο πράγμα ο Most Valuable Player στο ματς. Δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνουν τη διαφορά, οι χορηγοί που δίνουν στα παιδιά τα χαρτάκια για να τα μοιράσουν στις θέσεις των δημοσιογράφων κι ύστερα, περί το 75' με 80', να τα περισυλλέξουν για να καταμετρηθούν οι προτιμήσεις και να βγει ποιός παίρνει το αγαλματάκι. Το Σαββατόβραδο στο Καραϊσκάκη "ψήφισα" τον Αλέξανδρο Τζιόλη. Ενώ δεν ήταν καλός. Αλλ' είναι σημαντικός. Οχι best. Valuable, όμως. Πολύτιμος. Εμένα, για valuable με ρώτησαν...

Χάρηκα να τον ξαναδώ ύστερα από τόσους μήνες, στα γαλάζια με το έξι. Για την ακρίβεια, στα λευκά με το γαλάζιο έξι. Επειδή νιώθω ότι άλλον τέτοιον Ελληνα παίκτη, στην πραγματικότητα δεν έχουμε για το υπό συζήτησιν επίπεδο. Αν είχαμε, κάπου θα υπήρχε και, διάολε, θα τον βλέπαμε. Παίκτη σαν αυτό που θα 'πρεπε να είναι στον Ολυμπιακό ο Μοϊσές αλλά προέκυψε, στη ροή της σεζόν, ο Μοντεστό. Σαν αυτό που, ιδανικά, ήταν στον Παναθηναϊκό ο Ζιλμπέρτο Σίλβα. Στην ΑΕΚ, ο Ντιόπ. Στον ΠΑΟΚ, ο Βιτόλο. Στον Αρη, ο Φατί. Ο παίκτης που διευκολύνει την ομάδα να παίξει 4-1-4-1. Μόνο ο Πρίττας μου 'ρχεται. Ο Πρίττας του δεύτερου μέρους της περιόδου 2009-2010.

Ο Αλέξανδρος που μας έλειψε (ξανά)γέμισε τον συγκεκριμένο χώρο. Αμα τη εμφανίσει, γλίτωσε τον Καραγκούνη και τον Κατσουράνη απ' τα ατελείωτα περιττά χιλιόμετρα των επιστροφών, απ' τα τρεξίματα πίσω, προς τους στόπερ, και το χάσιμο χρόνου για την υποδοχή της πρώτης μπάλας. Ακόμη και τις φορές που ο Καραγκούνης οπισθοχωρούσε ελαφρώς, στην ίδια ευθεία με τον Τζιόλη, για να υπάρχουν δύο υποδοχείς και καλύτερος έλεγχος της ανάπτυξης, η παρουσία του Τζιόλη ήταν καθοριστική για την αβίαστη αντιστροφή του τριγώνου των κεντρικών χαφ. Για την ευχερή μετάβαση της ομάδας στο 4-2-3-1, με "επιθετικό" μέσο τον Κατσουράνη.

Πέρασα καλά, για μισήν ώρα, με την ομάδα. Με όλη την επίγνωση της αγάπης που οι διεθνείς βάζουν σ' αυτήν την ιστορία, την υπόθεση-Εθνική, πάλι ήταν κάτι σαν ευχάριστη έκπληξη, για 4 Ιουνίου, η θετική ενέργεια και η αντίστοιχη διάθεση που έδειξαν μπαίνοντας στον αγώνα. Τη μετέδωσαν. Διαδραστικά. Στην κερκίδα. Η όρεξη να τρέχουν και, ενόσω τρέχουν, η ηρεμία να σκέπτονται. Ο σωστός συνδυασμός. Κράτησαν τη μπάλα χαμηλά και το κεφάλι ψηλά. Μία αναγκαστική πολιτική, με τόσο μικρόν όγκο αλλά και με τόση ευελιξία μπροστά. Ο συνδυασμός οδήγησε σε παιγνίδι με ουσιώδεις ιδέες, με εναλλαγές θέσεων και κινήσεις-σφήνες "ανάμεσα στις γραμμές". Ανταμείφθηκε.

Οσο, αντίστοιχα, αμείφθηκαν κι οι Μαλτέζοι εν συνεχεία. Για τη δική τους θετική ενέργεια. Για την απαίτηση που έβαλαν στον εαυτό τους, εξερχόμενοι στο β' ημίχρονο, να μη φύγουν αμαχητί. Οποιος δεν τους το 'χε, εξεπλάγη. Να μπορεί ο αριστερός τους μπακ να γίνεται παίκτης παραπάνω, σαν δεκάρι, στην (και τυχερή, αν θυμηθούμε πόσες κόντρες κέρδισε) επέλαση για το 2-1; Μωρέ μπράβο! 'Η το ωραίο ξεπέταγμα του Μίφσουντ στην πλάτη του Σπυρόπουλου και το άλλο τόσο ωραίο τελείωμα μπροστά στον όγκο-Κωνσταντόπουλος. Σκέπτομαι πως αν η Εθνική είχε σέντερ-φορ...τον Μίφσουντ, θα 'βαζε, όχι τρία γκολ, μίνιμουμ πέντε. Ν' απορεί κανείς, στον καιρό του shopping παικτών, τι "βλέπουν" οι ελληνικές ομάδες. Εχουν πολλές στη Σούπερ Λιγκ, τέτοιο εννιάρι σαν τον κορυφαίο all-time Μαλτέζο σκόρερ;

Εκείνες τις στιγμές, η εξέδρα σφύριξε. Κι εγώ, μαζί! Οχι για αποδοκιμασία. Περισσότερο, από αδημονία για την αφύπνιση μιας ομάδας που είχε αποφασίσει, πολύ νωρίς, πως ήταν η ώρα να βάλει το ματς "για ύπνο". Με τη βοήθεια ενός δοκαριού κι ενός Μαλτέζου τερματοφύλακα, η αδημονία γρήγορα έφυγε. Μπορούσαμε, τότε, να κάνουμε πάλι focus στο "βάθος" της αποδεκατισμένης ομάδας. Και να χαρούμε τους μικρούς, με την ησυχία μας. Ποτέ δεν είναι νωρίς, για το ντεμπούτο στην Εθνική. Και, βλέποντας τον Dimi, ποτέ δεν είν' αργά επίσης...

ΠΗΓΗ: contra.gr