Γράφω συνέχεια για το Σύνταγμα και ξεχνάω το αντίπαλο δέος την Πλατεία Ομονοίας δηλαδή, που θυμίζει όλο και περισσότερο την αυλή των θαυμάτων. Σήμερα το πρωί ξεκίνησα να πάω στην 3ης Σεπτεμβρίου- η περίφημη Χρυσοπηγή έχει κλείσει εδώ κι ένα χρόνο και από τότε είναι θεόκλειστη, άντρες περιφερόντουσαν άεργα (που πήγαν οι γυναίκες δεν ξέρω, μόνο τουρίστριες είδα) ανάμεσα από μαγαζιά με κάλτσες. Μου έκανε εντύπωση ότι σε ένα σουβλατζίδικο καθόντουσαν άντρες, ο καθένας στο δικό του τραπεζάκι κοιτώντας με τις ώρες το δρόμο και τα εξώφυλλα των εφημερίδων.

Ηλικιωμένοι περίμεναν το λεωφορείο. Ένας γέρος ωρυότανε με προφορά άντρα που ’χει κατέβει από το χωριό "Είναι γλυκο….τσης ο Γιωργάκης". (Πάντα είχε τρελούς η Ομόνοια , αυτό δεν έχει αλλάξει) Όταν πια έφτασα στη στοά που βρίσκεται ο λογιστής μου ήταν λες και ο χρόνος είχε σταματήσει στη δεκαετία του 70. Είναι μια από αυτές τις παλιομοδίτικες σκοτεινές στοές που στο βάθος έχουν τη δική τους καντίνα. Στην είσοδο ένας γέρος έλεγε οργισμένος στο θυρωρό "Εγώ ψάρια δίνω μόνο σε αυτούς που εκτιμάω". Στο ασανσέρ σκεφτόμουν ότι είναι τρελό ότι κατά 70% ο κόσμος που είχα συναντήσει ήταν άντρες άνω των 65 ετών.

Όταν έφτασα πάνω φυσικά το γραφείο του λογιστή μου, που είναι χρόνια εκεί – στο κτίριο είχαν γραφείο και ο πατέρας του και ο αδερφός του πολλά χρόνια, δεν ήταν πια εκεί . Όταν τον πήρα τηλέφωνο μου είπε ότι έχει μετακομίσει εδώ και πέντε μήνες. Τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε "πλάκα μου κάνεις;"

Πηγή: lifo.gr
 

Κόσμος LIFE Ελλάδα