Μέσα σε μια μέρα είχαμε πάλι δυο κρούσματα. Το ένα είχε να κάνει με τον διαιτητή Δαλούκα και το άλλο με σύνδεσμο οπαδών του ΠΑΟΚ.

Αν βάλουμε κάτω ένα προς ένα όσα βίαια περιστατικά κι απόπειρες έχουν γίνει από την αρχή της περασμένης σεζόν μέχρι τώρα, τότε θα διαπιστώσουμε ότι μπορεί να έχουμε ξεπεράσει και την Κολομβία εδώ στην Ελλάδα.

Ξύλο, μπράβοι, τυφλές ή και στοχευμένες επιθέσεις, απειλές κι εκβιασμοί αποτελούν καθημερινότητα. Τόσο εντός αγωνιστικών χώρων από οπαδούς ή παράγοντες, όσο κι εκτός όταν γίνονται εμπρησμοί, ξυλοδαρμοί ή ντου με μολότοφ σε σπίτια διαιτητών, παικτών κλπ.

Μέσα σ’ όλο αυτό το χαοτικό σκηνικό είναι σοκαριστική η απάθεια όλων των ανθρώπων που κάθονται στις μεγάλες καρέκλες. Κι όταν λέμε απάθεια εννοούμε σε πρακτικό επίπεδο, όχι με δηλώσεις κι ανακοινώσεις. Αυτά είναι για γέλια.

Ο ελληνικός αθλητισμός βρίσκεται στο έλεος του θεού και είναι θαύμα που δεν έχουμε θρηνήσει θύματα με όσα έχουν γίνει φέτος. Γκαγκστεριλίκια σε όλα τα επίπεδα. Κι επειδή του χρόνου θα συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε με το φινάλε της σεζόν, έχουμε να πούμε ότι ελπίζουμε μόνο στην τύχη. Πουθενά αλλού, αφού η ανικανότητα της Πολιτείας και των θεσμικών παραγόντων του αθλητισμού είναι ακατανίκητη.