Γράφει ο Βασίλης Παπανικολάου...

Ούτε 24 ώρες δεν πέρασαν και αυτό αποδείχθηκε εμφατικά με την προβοκατόρικη εμφάνιση των κουκουλοφόρων στην πλατεία Συντάγματος, όπου με κυνική αναισθησία και τσαμπουκά γυμνασίου έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διαλύσουν μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που θα γίνονταν από καταβολής ελληνικού κράτους. Ο ορισμός της προβοκάτσιας, από όποια πλευρά και αν το δει κανείς.

Ηξεραν οι τάχα αναρχικοί, οι δήθεν αριστεριστεριστές ότι τα ΜΑΤ θα ρίξουν χημικά μετά τις πρώτες μολότοφ; Το ήξεραν. Ηξεραν ότι είναι ανεπιθύμητοι στη συγκεκριμένη συγκέντρωση διαμαρτυρίας; Το ήξεραν. Ξέρουν ότι οι απλοί ειρηνικοί πολίτες αποτελούν τη μεγαλύτερη και πιο μεγάλη απειλή για το "καθεστώς"; Και αυτό το ξέρουν. Μπορούσαν να πάνε και να τα σπάσουν κάπου αλλού; Μπορούσαν, αλλά δεν το έκαναν. Εγιναν αντιπαθείς ακόμη και σε εκείνους τους λίγους που τους αντιμετώπιζαν μέχρι τώρα με οριακή ανοχή; Ναι, έγιναν. Τι άλλες αποδείξεις χρειάζονται για να φανεί ότι λειτούργησαν υπέρ του κατεστημένου και κατά του λαού που υποφέρει; Καμία.

Ξεμπροστιάστηκαν οι κουκουλοφόροι του χαβαλέ, αφού όλοι κατάλαβαν ότι ήταν βαλτοί. Ευτυχώς όμως το μπλοκ του facebook παρέα με τους συνταξιούχους και τους άλλους εργαζόμενους αντέδρασε. Αυτήν την "πόρτα", αυτήν την ήττα, θα τη θυμούνται πάντα. Θα θυμούνται ότι το μήνυμα που έστειλε χθες η πλατεία Συντάγματος είναι πως τα "κολπάκια" του παρελθόντος δεν περνάνε πια. Ο κόσμος ξύπνησε και έμαθε το παιχνίδι που παίζουν τόσο οι μεν όσο και οι δε. Η εποχή των "γνωστών-αγνώστων", η εποχή του "καλός μπάτσος είναι ο νεκρός μπάτσος" ανήκει στο παρελθόν, σαν τις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις και σαν τους εκπροσώπους της μεταπολίτευσης που μας οδήγησαν σε αυτόν τον οικονομικό και ψυχολογικό βόθρο. Το σύστημα, με ό,τι άσπρο και ό,τι μαύρο περιείχε, πέθανε.

Στεκόμαστε όλοι μας άναυδοι μάρτυρες ενός νέου πράγματος που γεννιέται και που κανείς μας δεν ξέρει τι διάολο είναι αυτό. Κανείς μας δεν ξέρει προς τα πού φυσάει και από τι πρέπει να φυλαχτεί. Είμαστε αυτόπτες μάρτυρες ενός ασύνταχτου αγώνα που έχει μόνο στόχο την επιβίωση. Και οι παλιότεροι μπορούν να θυμηθούν και να εξομολογηθούν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τα πράγματα που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι προκειμένου να κρατηθούν στη ζωή. Το γεγονός ότι οι ξένοι μάς κάνουν πρώτο θέμα στις ειδήσεις τους και μας λοιδορούν ακόμη περισσότερο, δεν έχει καμία αξία. Οσοι διεθνιστές "στενοχωριούνται" από τέτοια πράγματα, ας μείνουν στα σαλόνια τους και ας ξαναδιαβάσουν Φλομπέρ και "Μαντάμ Μποβαρί". Οι υπόλοιποι έχουν να σκεφτούν τα παιδιά τους.

ΥΓ.: Και εν μέσω όλων αυτών, ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Μαρκάνο απ' τη Βιγιαρεάλ. Τον τρίτο παίκτη που φτάνει φέτος στον Πειραιά, τον τρίτο που το επίθετό του τελειώνει σε "ο". Χαβίτο, Κοστάντσο, Μαρκάνο. Το έτερο κοινό που έχουν είναι ότι και οι τρεις μεταγραφές είναι ισπανόφωνες. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Προς τα εκεί πήγαινε το πράγμα φέτος και καλώς γίνεται αν έτσι το θέλει ο προπονητής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μεταγραφή του Ιβάν Μαρκάνο είναι μια μεγάλη επιτυχία για τους Ερυθρόλευκους και προσωπικά τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, αλλά τους πείθει και έρχονται γρήγορα. Συν τοις άλλοις, αποδεικνύει ότι μεταξύ μιας μεσαίας ισπανικής ομάδας όπως η Οσασούνα και μιας μεγάλης ελληνικής (με παρουσία στο Τσάμπιονς Λιγκ) όπως ο Ολυμπιακός, δεν είναι βέβαιο ότι η ζυγαριά γέρνει πάντα προς τις μεσαίες ομάδες των σούπερ πρωταθλημάτων.

Πηγή: Εξέδρα

Κοινωνία LIFE Ελλάδα Άλλα Σπόρ SPORTS