Κολύμπι στην μπανιέρα!

Που να μπορεί δηλαδή να κάνει μακροβούτια δίχως να ρίξει έστω και μια σταγόνα στο πλακάκι. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι καλός αθλητής, αλλά μέτριος διαχειριστής κρίσεων. Αλλωστε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν, ελάχιστες σοβαρές κρίσεις κλήθηκε να διαχειριστεί ένας πρωθυπουργός. Αλλά όταν χρειάστηκε να το κάνει μετέτρεπε το πρόβλημα με σκουπίδι που το κρύβεις κάτω από το χαλί για να μην το δει η κακιά πεθερά.

Ηταν εύκολο μέχρι τώρα, διότι τα άπλυτά μας αφορούσαν εσωτερικές υποθέσεις καθημερινής τρέλας που μπορούσαμε να τις ντύσουμε με όποιο χρώμα θέλαμε για να υπεκφύγουμε. Τώρα το ζήτημα «Ελλάδα» έχει διεθνοποιηθεί γι' αυτό και όλοι οι πολιτικοί (ζώντας ακόμα στη ζώνη του κομματικού λυκόφωτος) εμφανίζονται πολύ κάτω του μετρίου. Πώς να διαχειριστείς τα μείζονα, όταν δεν κατάφερες να λύσεις τα μικρότερα; Είναι σαν να ζητάς από ένα παιδί, που ακόμα μπουσουλάει, να τρέξει κατοστάρι. Δεν φταίει το παιδί, αλλά εσύ που ζητάς παράλογα πράγματα.

Ακόμα και αν συνενωθεί ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό που διαθέτει η κοινοβουλευτική δημοκρατία βαλκανικού τύπου της χώρα μας, ακόμα και τότε ο σκοπός δεν πρόκειται να επιτευχθεί. Δεν πρόκειται για έλλειψη ικανοτήτων (αν και για κάποια δημόσια πρόσωπα υπάρχει και αυτό το ζητούμενο), αλλά έλλειψη πρόθεσης. Πόσο μάλλον πράξης!

Ο κόσμος είναι οργισμένος γιατί πολύ απλά η οργή είναι η μοναδική που δεν φορολογείται αυτή τη στιγμή. Αν συμβεί και αυτό τότε ο μέσος Ελληνας θα το σκεφτεί αν θα ξανανοίξει το στόμα του. Μπορούμε να φανταστούμε τον ελληνικό λαό (όλους μας) σαν μια μαριονέτα που κάποια στιγμή αποφάσισε ότι δεν της αρέσει ο τρόπος που την κουνάνε τόσα χρόνια. Βέβαια πριν δεν είχε πρόβλημα, είχε βολευτεί. Απλώς τώρα άλλαξε το ακροατήριο και το νούμερο που την έβαζαν να παίζει στη σκηνή δεν θεωρείται πρώτης ποιότητας από τους Ευρωπαίους.

Πληρώνουμε για πολλοστή φορά τη σχιζοειδή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ως έθνος από την αρχή κιόλας της συγκρότησής του ως τέτοιο. Είμαστε λίγο Βαλκάνιοι και λίγο Ευρωπαίοι. Κοιτάμε προς Ανατολή, αλλά δεν μας χαλάει και ο αέρας της Δύσης. Θέλουμε νομοκρατούμενο κράτος, αλλά δεν μας χαλάει και τόσο το καθημερινό μπάχαλο που διευκολύνει τις μικροαπατεωνιές. Επιθυμούμε το σεβασμό της Κεντρικής Ευρώπης (σας δώσαμε και καλά τα φώτα του πολιτισμού), αλλά από την πίσω πόρτα αφήνουμε να περάσει η ασεβής μπαγαποντιά της φυλής.

Τώρα βέβαια το παιχνίδι έχει ανοίξει για τα καλά και δεν μας παίρνει για τις συνήθεις μανούβρες εξ ου και η οργή και η έκρηξη. Βγαίνουμε τελείως έξω από τα νερά μας και όπως ο πρωθυπουργός δεν γνωρίζει κολύμπι, έτσι και εμείς βλέπουμε την μπανιέρα και νομίζουμε πως μας περιμένει βέβαιος πνιγμός.

Χωρίς να είναι άνευ λόγου και αιτίας, το να μπει στη φυλακή κάποιος από αυτούς που «τα έφαγαν» (όπως ζητάει επιμόνως η πλειοψηφία) δεν πρόκειται να σώσει τη χώρα. Ούτε καν τα προσχήματα. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Οποια πέτρα σκανδάλου και αν σηκώσει κανείς δεν θα βρει μόνο τους μεγαλοσχήμονες αλλά και μικρά... σαυράκια που πάνω στην αναμπουμπούλα χάρηκαν και τσίμπησαν το μερτικό τους...

Πηγή: Goal