Αναλυτικά το άρθρο του:

Από την «παραίτηση» στην «απαίτηση» (ψήφου εμπιστοσύνης). Από την κυβέρνηση εθνικής σύνθεσης στην κυβέρνηση Παπανδρεϊκής αποσύνθεσης. Τέτοια πρωθυπουργική «πτώχευση» μέσα σε λίγες ώρες δεν έχει ξαναζήσει η ταλαίπωρη τούτη χώρα.

Τον εγωισμό μπορείς να τον βάλεις πάνω από ζητήματα που σε αφορούν προσωπικά, όχι εθνικά. Την (υποτιθέμενη) υστεροφημία σου σε επίπεδο... κόμματος ή συνολικής πολιτικής παρουσίας μπορείς να τη διαχειριστείς όπως θέλεις. ΟΧΙ όμως να τα βάλεις πάνω από τη χώρα, το παρόν και το μέλλον της. ΔΕΝ δικαιούσαι να το πράξεις.

Είσαι υπόλογος ως πρωθυπουργός και ως ένας εκ των Παπανδρέου. Γιατί ΠΑΝΩ απ' όλα είσαι ΠΡΩΤΑ Ελληνας και μετά Παπανδρέου. Επειδή η οικογένεια και οι πολιτικοί σου σύντροφοι... ούρλιαξαν ότι «οι Παπανδρέου δεν παραιτούνται», έπρεπε να τοποθετήσεις τη χώρα κάτω από το οικογενειακό σας δένδρο; Αυτό δεν αποτελεί υπευθύνη πράξη πολιτικού άνδρα, αλλά οικογενειακή «τύφλωση».

Σοκαρίστηκε η Ελλάδα με το διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου. Σοκαρίστηκε γιατί πίστευε ότι μπροστά στον γκρεμό ο πρωθυπουργός, γιος του Ανδρέα και εγγονός του Γεωργίου, θα συναισθανόταν το μέγεθος της ιστορικής ευθύνης. Κι όμως. Εδώ η Ελλάδα χάνεται και οι Παπανδρέου, Σαμαράς... χτενίζονται με την τσατσαρούλα μπροστά στον κομματικό και προσωπικό καθρεφτάκι τους. Είχε ξεκάθαρο γήπεδο μπροστά του ο Γ.Α.Π.

Μπορούσε στο διάγγελμά του να καταγγείλει τη ΝΔ για επικοινωνιακό «κανιβαλισμό», να της «χρεώσει» την ευθύνη ενδεχόμενου ναυαγίου εθνικής συναίνεσης, ΑΛΛΑ να προχωρούσε τελικά στο ζητούμενο από την κοινωνία. Σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας-σωτηρίας-επαναδιαπραγμάτευσης του μεσοπρόθεσμου». Αυτό, δηλαδή, το οποίο ουσιαστικά ο ίδιος είχε «συμφωνήσει» με τον Σαμαρά, προτού ο τελευταίος το... επικοινωνήσει θριαμβευτικά στα ΜΜΕ.

Ούρλιαζαν οι «σύντροφοι» ΠΑΣΟΚοι του πρωθυπουργού, ούρλιαζε η οικογένεια και ο Γιώργος της «παραίτησης» έγινε ξαφνικά Γιώργος της (ξυπόλητης) «επανάστασης». Αστεία πράγματα. Η κυβερνησή του είναι ΠΤΩΧΕΥΜΕΝΗ. Ο Γιώργος Λιάνης την εξευτέλισε πολιτικά. Οι χιλιάδες Ελληνες -και χθες στο Σύνταγμα θριάμβευσε η φωνή του λαού παρά την ελεεινή προβοκάτσια- την ξεφτιλίζουν καθημερινά. Ο «τόσο λίγος» Παπακωνσταντίνου πήγε χθες στη Βουλή και... έτρεχε προς τα πίσω μπας και μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Είναι αργά, κύριε, πολύ αργά για σένα.

Ο πρωθυπουργός που πριν από 20 μήνες πήρε λαϊκή εντολή να κυβερνήσει με 10 μονάδες διαφορά, παρακαλούσε χθες -επί ώρες- για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, μέχρι που του είπαν «άλλαξε το ποίημα γιατί ο απέναντι σε κάνει ρόμπα». Κι αντί να πει «ας κόψει το λαιμό του επικοινωνιακά ο Σαμαράς, εμένα με νοιάζει η χώρα μου», ξαφνικά... θυμήθηκε ότι του θίγουν τον εγωισμό!

Ούτε τα παιδάκια στο σχολείο. Μόνο που αυτά δεν παίζουν με τις ζωές μας. Φώναζαν οι... παραδοσιακοί πολιτικάντηδες στα κανάλια πως η όποια λύση πρέπει να έρθει μέσα από το «πολιτικό σύστημα ή τις εκλογές, όχι από τους εξωκοινοβουλευτικούς». Το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του, που ΔΕΝ μπορούν να μπουν καλά καλά στη Βουλή γιατί ο κόσμος τους πετάει πατσαβούρες.

Ο Παπανδρέου δεν μπόρεσε να διαχειριστεί ούτε τον θρίαμβο των +10 μονάδων το 2009 ούτε να αποτρέψει έστω και την τελευταία στιγμή την καταστροφή που οδήγησε την κοινωνία το 2011. Ο Σαμαράς δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τον... πρόσκαιρο (ολίγων ωρών) πολιτικό του «θρίαμβο» στις 15 Ιουνίου 2011 και «οδηγήθηκε» με τον Παπανδρέου στη μνημονιακή καταστροφή. Η Ιστορία όμως ΓΡΑΦΕΙ. Τα ονόματα ΚΑΙ των δύο στα μαύρα κατάστιχά της.

Πηγή: Goal

Πολιτική Κοινωνία LIFE Ελλάδα