Αθλητισμός χωρίς πυξίδα

Οχι βέβαια τα φυσικά χαρακτηριστικά του ανδρός τα οποία έχουν πολλάκις θαυμαστεί και επαινεθεί από το ασθενές φύλο, αλλά τα πολιτικά, που δεν βρίσκουν την ίδια δεκτικότητα σε... κανένα φύλο.

Ενας ακόμα κυβερνητικός ανασχηματισμός εξελίχθηκε (σε επίπεδο φημών τουλάχιστον) ως μια κατ' ουσίαν αδιάφορη διελκυστίνδα ανάμεσα σε Λοβέρδο και Γερουλάνο για το ποιος θα μοιράσει καλύτερα τα ιμάτια του ελληνικού αθλητισμού. Οπως είχε συμβεί και στον προηγούμενο, μόνο που φαίνεται πως τώρα... έμαθαν και δεν οδήγησαν το όλο πράγμα σε ένα άνευ προηγουμένου επικοινωνιακό φιάσκο.

Βέβαια, είτε πήγαινε ο τομέας του αθλητισμού στα χωράφια του υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης είτε παρέμενε (όπως και συνέβη τελικά) στον υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού ελάχιστα πράγματα θα άλλαζαν από τη συνολική κριτική που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε για τον τρόπο που τον μεταχειρίζεται η παρούσα κυβέρνηση.

Παραχωμένος στη γωνία του ενδιαφέροντος, άνευ κάποιου συγκεκριμένου προγράμματος και δίχως έμπνευση από τους πολιτικούς ταγούς, ο αθλητισμός εν γένει φαίνεται να αποτελεί ενοχλητικό αγκάθι. Δεν ξέρουν τι να κάνουν με αυτόν, πώς να το κάνουν και σε ποιους θα τον δώσουν για να αναλάβει την καυτή πατάτα.

Εμπλεο ενθουσιασμού και με... σηκωμένα τα μανίκια το dynamic duo (Μπιτσαξής - Νικητιάδης) διατράνωσε μόλις προχθές την κοινή του απόφαση να προχωρήσει σε νομοσχέδια για τη βία και το ντόπινγκ. Κατανοητό, και πλέον θα γνωρίζουμε ποιος ευθύνεται για την αύξηση της βίας και της ντόπας στη χώρα μας, αλλά και τι πήγε στραβά στον ανένδοτο αγώνα.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: αν δεν ήταν στη μέση το... φιλέτο του ΟΠΑΠ, τα αθλητικά πράγματα θα ήταν παντελώς αδιάφορα για τους τωρινούς της κυβέρνησης. Οχι πως και τώρα δεν είναι ή ότι οι προηγούμενοι κατάφεραν κάτι που πλέον δεν υφίσταται.

Πάρτε έναν προς έναν τους υφυπουργούς Αθλητισμού και τους γενικούς γραμματείς που πέρασαν τα τελευταία 20 χρόνια. Ακριβώς, πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Νόμοι πάνω σε νόμους, διατάγματα πάνω σε διατάγματα, μπόλικες πομφόλυγες, αρκετά σπουδαιοφανή λόγια και ουσία μηδέν. Ή μάλλον υπό του μηδενός. Τουλάχιστον, όμως, είχες υπόψη σου πως κάποιος υπάρχει εκεί πάνω στο υπουργείο, κάτι προσπαθεί να κάνει και απλώς δεν τον βοηθούν το μυαλό του και η πολιτική του θέληση.

Τώρα πλέον δεν υπάρχει ούτε και αυτό το μαξιλάρι. Ο αθλητισμός πηγαίνει στα κουτουρού, όπως άλλωστε και κάμποσα άλλα πράγματα σαφώς πιο σπουδαία από τις αθλητικές επιδόσεις της Ελλάδας. Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται η κυβέρνηση είναι να κόψει τις επιχορηγήσεις από τις ομοσπονδίες, αλλά και αυτό το κάνει άκριτα, ανέμπνευστα και δίχως να σκέφτεται τις επιπτώσεις αυτής της οριζόντιας (και άκρως προκρούστειας) λογικής.

Σύμφωνοι, οι ημέρες είναι δύσκολες και τα χρήματα των ομοσπονδιών είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να σκεφτεί ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας. Οταν σου πετσοκόβουν το μισθό δεν θα ενδιαφερθείς ιδιαίτερα για το ψαλίδισμα της επιχορήγησης που θα πάρει το... υποθαλάσσιο σκάκι!

Μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να αναπτύξει εις βάθος και εις πλάτος τον αθλητισμό της. Δεν μπορεί να μοιάζει με το χταπόδι που θα απλώνει τα πλοκάμια του σε όλο το φάσμα του χώρου. Αυτό μπορούν να το κάνουν χώρες που έχουν την υποδομή, το μηχανισμό και τους οικονομικούς πόρους να αναπτύσσονται ταυτοχρόνως σε διαφορετικά αθλήματα. Σε εμάς μετά βίας μπορούν να προωθηθούν και να εξελιχθούν τρία με τέσσερα ομαδικά αθλήματα. Ολα τα υπόλοιπα είναι για να λέμε πως υπάρχουν. Επί της ουσίας, όμως, δεν τους δίδεται καμία παροχή για να μη φυτοζωούν.

Ολα αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για τους πολιτικούς, που κύριο μέλημά τους δεν είναι να γίνουν χρήσιμοι αλλά ευχάριστοι. Ακόμα και σε εποχές που δεν μπορούν με τίποτα να γίνουν ευχάριστοι. Ακόμα και τώρα, όμως, δεν λαμβάνουν μια καθαρή λύση για τα πράγματα. Τα αφήνουν να βαλτώνουν και να μένουν στεγανοποιημένα σε ένα σκουριασμένο κλουβί.

Από την άλλη, βέβαια, δεν μπορούμε να τους ζητάμε και πολλά, καθώς αυτοί είναι και αυτά... δεν μπορούν να καταφέρουν. Εδώ, στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που είναι και το πλέον προβεβλημένο άθλημα, η παρουσία τους εάν δεν είναι ασθενική γίνεται ζημιογόνα. Τους τελευταίους μήνες όσες φορές χρειάστηκε να παρέμβουν οι κ. Γερουλάνος, Μπιτσαξής και Νικητιάδης για να αποσοβήσουν καταστάσεις κρίσης (σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ), το αποτέλεσμα ήταν να τα κάνουν μαντάρα.

Είναι προφανές πως όχι μόνο δεν γνωρίζουν το χώρο, αλλά δεν έχουν και καμία πρόθεση να τον μάθουν έτσι ώστε το διάστημα που θα τον διαφεντεύουν να γίνουν επιτέλους κάτι παραπάνω από απλοί διαχειριστές μιας νοθευμένης κατάστασης.

Ο τελευταίος ανασχηματισμός δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ελπίδα. Από τη στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου έκρινε ότι ο Γερουλάνος τα έχει καταφέρει μια χαρά στον αθλητισμό και τον άφησε στον τομέα της ευθύνης του, καταλαβαίνει εύκολα κανείς πως έτσι επιβραβεύεται το... μη έργο. Είναι σαν ο πρωθυπουργός να έδωσε το πράσινο φως στον υπουργό του να συνεχίζει να μην κάνει τίποτα για τον αθλητισμό, για να μπορεί να τον επιβραβεύεται εις το διηνεκές.

Το ότι ο αθλητισμός δυνητικά θα μπορούσε να είναι μια κινητήρια δύναμη και να επιστρέψει χρήματα στο κράτος, μάλλον δεν το σκέφτεται η τωρινή κυβέρνηση (όπως δεν το σκέφτηκε καμία προηγούμενη), γι' αυτό και αποτραβιέται ενοχικά από το προσκήνιο υπό το φόβο (πάλι καλά που υπάρχει και αυτός) ότι αν αποφασίσει να πράξει κάτι θα κάνει τα πράγματα χειρότερα από ό,τι είναι αυτή τη στιγμή.

Στο "παίζω και μαθαίνω", που είναι η κύρια ασχολία κάθε υπουργού, ο Παύλος Γερουλάνος μετά λόγου γνώσεως έχει αποφανθεί: δεν παίζει γιατί δεν προτίθεται να μάθει. Οχι πως αν ξεκινούσε το παιχνίδι θα καταλάβαινε, απλώς θα δημιουργούσε μια αχλή ελπίδας που τώρα δεν υπάρχει πουθενά. Φευ, το ΔΝΤ στον αθλητισμό είναι ακόμα πιο σκληρό και δεν προέρχεται από τη λογική της περιστολής των δαπανών, αλλά της παγερής αδιαφορίας.

Πηγή: Goal