«Ο αθλητισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία»

Γράφει ο Δημήτρης Δραγωγιάς...

Δεν εξηγείται διαφορετικά το πώς αντιμετωπίζει το φάσμα του αθλητισμού μέσα από τις επιλογές της πολιτικής ηγεσίας του.

Ετυχε να ακούσω έναν εκ των κορυφαίων μελών της κυβέρνησης, με μακρά θητεία σε υπουργικές θέσεις, να μιλά σε πηγαδάκι μια μέρα μετά τον ανασχηματισμό: «Ο αθλητισμός», είπε, «αποφασίστηκε πού θα ανατεθεί τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής. Υπήρχαν δύο ενδεχόμενα. Αν ο Γερουλάνος 'μετακόμιζε' στο Επικρατείας, τότε ο αθλητισμός θα πήγαινε στο Υγείας υπό τον Λοβέρδο. Αν έμενε, τότε δεν θα υπήρχαν μεταβολές».

Τελικά, επειδή προφανώς ο αθλητισμός βλάπτει σοβαρά την... υγεία αποφασίστηκε τα ξημερώματα να μείνει ως έχει, εκτιμώντας βεβαίως ο πρωθυπουργός ότι όλο αυτό το διάστημα επιτελέστηκε σημαντικό έργο. Τουλάχιστον αυτήν τη φορά ξεκαθαρίστηκε σχετικά γρήγορα ο πολιτικός προϊστάμενος του Αθλητισμού. Στον προηγούμενο ανασχηματισμό, μέχρι και δυο μέρες αργότερα, ο Λοβέρδος και ο Αηδόνης έκαναν δηλώσεις περί της υπαγωγής του αθλητισμού στο υπουργείο της αρμοδιότητάς τους!

Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Ισως να μην έχει καμμία απολύτως σημασία αν ο αθλητισμός θεωρείται πτυχή πολιτισμού ή αν είναι κομμάτι που θα πρέπει να ανήκει στο υπουργείο Υγείας. Βέβαιο είναι ότι τα δυο τελευταία χρόνια τίποτα δεν συνέβη. Ο Νικητιάδης, συμπαθής και ικανός στον τομέα του τουρισμού, όπως αποδεικνύεται εκ των πρώτων αποτελεσμάτων, στο πεδίο του αθλητισμού τα θαλάσσωσε. Διαχειρίστηκε με ατολμία τα θέματα της βίας και έμεινε μόνο σε απειλές και προειδοποιήσεις που ακούστηκαν περισσότερο ως συστάσεις στα ζητήματα της απαγόρευσης χρηματοδότησης των ομάδων από τον ΟΠΑΠ εφόσον συνεχίζονταν τα επεισόδια.

Και επειδή η κρίση είναι το μόνιμο άλλοθι της αποτυχίας, θυμίζω ότι δεν χρειάζονται κεφάλαια για να εφαρμόσεις απλώς τους νόμους. Διότι, στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη νομοθετικού πλαισίου που θα θωρακίζει τον αθλητισμό, αλλά η μη εφαρμογή του. Η ατιμωρησία. Και μόνο γι' αυτόν τον λόγο θα μπορούσε να προσδοκά κάποιος περισσότερα από έναν κυβερνήτη, από το να παίζει κορώνα-γράμματα έναν τομέα που του αποφέρει και τζίρους και κέρδη, εφόσον ασχοληθεί κανείς σοβαρά μαζί του.

Υ.Γ.: Ηταν μια από τις συμπαθέστερες φιγούρες στην κοινώς λεγόμενη «παλιά παραγοντική φρουρά» του μπασκετικού Αρη. Ο αείμνηστος Γιώργος Τσιλιγκαρίδης συνέδεσε το όνομά του με τη μετεγκατάσταση του Νίκου Γκάλη από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα. Για να ακριβολογούμε, όχι στην Ελλάδα, γιατί ήταν γνωστό ότι εκεί στα 1979 ο Νικ με την «άφρο» κώμη είχε ήδη προτάσεις και από τον Παναθηναϊκό και από τον Ολυμπιακό.

Ο Πόντιος Γιωρίκας όμως κατόρθωσε με την πονηριά του να πείσει τον 20χρονο τότε Γκάλη, κυρίως δε τους δικούς του, ότι ο Αρης ως πρωταθλητής (σ.σ.: 1978-1979) ήταν η καλύτερη ομάδα της Ελλάδας και πως θα τον είχε σαν παιδί του. Τελικώς έτσι συνέβη. Και ο Γκάλης έφτασε στη Θεσσαλονίκη, το μπάσκετ έγινε αυτό που έγινε και ο Τσιλιγκαρίδης ως έφορος («έφορας» κατά το παραδοσιακότερο) εκείνης της εποχής γράφηκε στην ιστορία.

Ένα από τα αναρίθμητα περιστατικά που θα μπορούσε να γράψει κάποιος είναι αυτό που συνέβη παραμονές της ρεβάνς του αγώνα Μακάμπι - Αρης στο Τελ Αβίβ για το Πρωταθλητριών του 1979-'80, ενώ ο Αρης των Αμερικανών, Τζόις και Τέιλορ, προσπαθούσε να υπερασπιστεί μια ισχνή διαφορά που είχε πάρει στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα στην παράταση.

Στο πούλμαν που μετέφερε (υπό καταρρακτώδη βροχή) την αποστολή από το ξενοδοχείο στο γήπεδο, οι παίκτες έμοιαζαν πανιασμένοι από το άγχος και την ατμόσφαιρα που θα συναντούσαν στο «Γιαντ Ελιάου». Και τότε ο Γιωρίκας έβγαλε ένα αλήστου μνήμης λόγο «υπέρ αδυνάτου»-το έλεγε ο Παραμανίδης αργότερα- που οι παλαιότεροι ακόμη θυμούνται...

Πηγή: Εξέδρα