Διαβάστε όλο το άρθρο της Νεφέλης Λυγερού στο www.aixmi.gr:

Ωστόσο, η συμπεριφορά των στελεχών, ο τρόπος που στην πράξη λειτουργούν η επίσημη και η ανεπίσημη ιεραρχία, οι εσωτερικοί σπαραγμοί και οι κοινοί μύθοι, που ανασύρονται προς ανύψωση του πεσμένου ηθικού, παραπέμπουν περισσότερο σε φυλές και λιγότερο στον παραπάνω ορισμό.

Θυμάμαι κατά τη διάρκεια των εσωκομματικών εκλογών του ΠΑΣΟΚ, μετά την εκλογική ήττα του 2007. Θεέ μου και τί δεν έγινε τότε … Μια δημοκρατική διαδικασία παρουσιάσθηκε σαν αθέμιτη διεκδίκηση από θρασσείς δελφίνους του θρόνου. Μπορεί να μην ειπώθηκε επισήμως, αλλά ήταν διάχυτη στην κομματική ατμόσφαιρα η αντίληψη ότι «το ΠΑΣΟΚ ανήκε, ανήκει και θα ανήκει στους Παπανδρέου!» Τελικώς, ο θρόνος σώθηκε και ο εχθρός εξουδετερώθηκε.

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Τα θυμήθηκα επειδή ο Μπένι αντιμετωπίζεται από τους ανθρώπους που τον αποκαλούσαν «εκλεκτό των συμφερόντων» και είχαν κόψει την καλημέρα σ’ όσους τότε τον στήριζαν, σαν σωτήρας ή τουλάχιστον σαν λύση. Αυτή τη φορά, όμως, ο εχθρός δεν ήταν ο ανταγωνιστής του πρίγκηπα που έγινε βασιλιάς. Ήταν το σοκ, που προκάλεσε η έστω και ολιγόωρη πρόθεση του βασιλιά να εγκαταλείψει το θρόνο του για να σχηματισθεί κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Πρωτάκουστο! Αδιανόητο!

Ο κίνδυνος απώλειας της εξουσίας ενεργοποίησε τα αμυντικά αντανακλαστικά όχι μόνο στους κόλπους των αυλικών, αλλά και στις κατώτερες βαθμίδες των αξιωματούχων. Όλοι σχεδόν έβαλαν στην άκρη τα παράπονα και τις κριτικές. Αυτό δεν έγινε μόνο, επειδή ενεργοποιήθηκε το ένστικτο αυτοσυντήρησης του κόμματος-φυλή. Έγινε και επειδή οι παρτσινέβελοι του βασιλιά κατέβασαν από το ράφι δοκιμασμένα πολιτικά ξόρκια: Απείλησαν τους διαφωνούντες με τη μομφή της Αποστασίας!

Ποιός είπε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται σαν φάρσα; Στα Ιουλιανά του 1965 το πλήθος υπεράσπιζε το Γεώργιο Παπανδρέου και αποδοκίμαζε όσους βουλευτές της Ένωσης Κέντρου είχαν συνωμοτήσει με το Παλάτι για να τον ανατρέψουν. Σήμερα, το πλήθος στις πλατείες αποδοκιμάζει το Γιώργο Παπανδρέου και την πολιτική του. Για τους προπαγανδιστές του βασιλιά, όμως, αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες! Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά να λειτουργήσει εκφοβιστικά το πολιτικό ξόρκι. Κι απ’ ό,τι φάνηκε λειτούργησε.

Προσωπικά, δεν πολυπιστεύω σε συναινέσεις και κυβερνητικά σχήματα «εθνικής σωτηρίας». Απόρησα, όμως, με την αντίδραση μίας κυρίας: «Ευτυχώς, τελικά δεν μας πούλησε ο Πρόεδρος. Αν παρέδιδε την πρωθυπουργία θα ήταν σαν να μας έφτυνε κατάμουτρα»! Λίγη ώρα νωρίτερα, είχα διαβάσει σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης τα χαρτοπαικτικού τύπου σχόλια ενός παρατρεχάμενου διακεκριμένου αυλικού. Μίλαγε για μπλόφες και ρέστα. Θυμίζω σ’ όλους αυτούς που (χαρτο)παίζουν με το μέλλον μας ότι οι μπορεί να μείνουν ταπί. Το ξέρω μέχρι και εγώ που δεν παίζω ποτέ, άντε καμμία ξερή για να περνάει η ώρα.

Πολιτική Κοινωνία LIFE Ελλάδα