Η γκίνια του... Ηρακλή Καβάλας

Κάποτε, για την ειρωνεία της υπόθεσης, στη Γ' Εθνική αγωνιζόταν (οι παλαιότεροι θα το θυμούνται, οι νεότεροι μη νομίσουν πως είναι πλάκα...) ο Ηρακλής Καβάλας! Στην ίδια κατηγορία, τότε, με ομάδες όπως η Ξάνθη, ο Ολυμπιακός Βόλου, ο Πανθρακικός. Υποβιβάστηκε, Ιούνιο του '86. Τα ίχνη του χάθηκαν. Ο "Ηρακλής Καβάλας" πήγε ν' αναβιώσει, μ' αυτό το τέρας που ετοιμαζόταν, τώρα. Αλλ' η γκίνια του Ηρακλή, δηλαδή του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, φαίνεται πως δεν έχει τέλος. Μία η αδειοδότηση, μία η παραποίηση, κι άλλη μία τα της ΓΑΔΑ. Ούτ' οι θεοί το θέλουν να επιβιώσει, ο Γηραιός, ούτ' οι διαβόλοι.

Είναι το πιο εύκολο, ν' αδικήσει κανείς "εκ του ασφαλούς" τον (μέσο) Ηρακλειδέα. Απ' το "δις εις θάνατον" και τον αφανισμό, αίφνης είδε ένα χέρι να του απλώνεται. Πιάστηκε. Αντανακλαστικά. Ενστικτωδώς. Σε τέτοια κατάσταση, δεν τον (επί)κρίνεις ότι δεν ρώτησε...τίνος είναι το χέρι. Οχι εγώ, τουλάχιστον. Η αλήθεια ωφελεί να καταγράφεται ωμή.

Η ωμή αλήθεια είναι ότι ένας Ψωμιάδης μπορεί να σώσει, έστω "προς στιγμήν", ένα Ηρακλή όσο δεν το μπορούν δέκα Χατζηπαναγήδες κι όλοι οι βουλευτές Θεσσαλονίκης μαζί. Κατόπιν τούτου, "δόξα και τιμή" (respect, που λένε τώρα) στα τσαμούρια του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Μονάχοι το πέρασαν όλο, τη βουτιά απ' την Α' ως τη Δ' Εθνική για ένα Βάλνερ, μονάχοι σιγά-σιγά στάθηκαν στα πόδια κι επιστρέφουν.

Δεν έχω κάτι (αρνητικό) "εξ ορισμού" με τούτες τις διαδικασίες, είτε τις λέμε συγχωνεύσεις είτε απορροφήσεις ή ό,τι άλλο. Κάποτε η Παναχαϊκή έγινε ένα με τον Πατραϊκό, η Χαλκίδα με τον Λήλαντα, ο Ατρόμητος με τη Χαλκηδόνα. Ο Ολυμπιακός Βόλου επανήλθε με βατήρα την Κασσάνδρα, μια ομάδα που είχε φτάσει στα πρόθυρα της Α' Εθνικής. Η Δόξα επανήλθε με βατήρα τον Εθνικό Ολυμπιακό Βόλου.

Απλώς εκτιμώ, εάν αυτό κάπως χαλαρώνει τη στενοχώρια του Ηρακλειδέα, ότι έτσι κι αλλιώς το εξυφαινόμενο τερατούργημα δεν θα μακροημέρευε. Ηταν θέμα χρόνου πότε θα συγκρούονταν οι Ψωμιάδηδες με τους Αυτόνομους, οπότε ο μεν Ηρακλής θα γινόταν...σημερινή Καβάλα, η δε μπάλα θα γύριζε πάλι στον καταραμένο Ρέμο που "έδωσε την ομάδα στον Μάκη".

Σημερινή Καβάλα. Ενα άλλο πονεμένο θέμα. Οσο πονεμένες ήταν όλες οι ιστορίες (ακμής και παρακμής) των ομάδων που βασίζονταν στον Ενα. Η Καλαμάτα του κυρ-Σταύρου, ο Πανηλειακός του Σταυρόπουλου, το Αιγάλεω των Μητρόπουλων, ο Ιωνικός των Κανελλάκηδων, ο Ακράτητος του Παπαδήμα, ο Αθηναϊκός του Καλογιάννη. Πού νομίζετε ότι θα πισωγυρίσει η Ξάνθη, στη μετά Skoda περίοδο; Ο Εργοτέλης, μετά τον Παπουτσάκη; Ο Αστέρας Τρίπολης; Η "απειλή Μπέου" στον Βόλο ότι, άμα φύγει, θα ξαναπαίζουν με τη Μυρίκη. Κάποτε ο Ποσειδώνας Νέων Πόρων, εκείνου του βαρώνου, έχασε την Α' Εθνική (τη χρονιά της πρώτης ανόδου του Εργοτέλη το 2004) για τρεις πόντους! Στο έλεος των αφεντικών.

Αυτό είναι η Καβάλα. Προ Ψωμιάδη, θα μπορούσε να έχει φτάσει ως τη Δ' Εθνική. Το 2004 ήταν η τελευταία της Γ' που σώθηκε απ' τον υποβιβασμό. Βολόδερνε. Επί Ψωμιάδη, ανέβηκε τρένο. Μία από Γ' σε Β', μία από Β' σε Α', δύο σερί στην Α' τη μία (πέρυσι) 6η, την άλλην (εφέτος) 7η. Μία virtual ακμή. Αυτός την έφτιαξε, αυτός τη χαλάει, δική του είναι, ό,τι θέλει την κάνει.

Τον περασμένο Νοέμβριο, η κοινωνία της Νέας Σμύρνης άκουγε τον Κωνσταντίνο Τσακίρη να την παρακινεί να δεχθούν "ακόμη και τον Βελζεβούλ" προκειμένου να ξελασπώσει ο Πανιώνιος. Ελπίζω, πιά, να καταλαβαίνει ο ευεργέτης Κωνσταντίνος ότι δεν είναι έτσι. Οτι η κοινωνία υπήρξε, στην αντίδρασή της, σοφή. Ας αναλογιστεί, υπό το φως των νωπών εξελίξεων, πού ήθελε να την ωθήσει...

Πηγή: contra.gr