Η ουσία είναι ότι το σοκ είναι ισχυρότερο από ποτέ. Ταρακουνήθηκε από την κορυφή ως τα νύχια όλο το σύστημα. Όσο κι αν υποψιάζονταν όλοι τι συμβαίνει, αυτά που βγαίνουνε στην φόρα τώρα είναι πολύ βαριά.

Η σήψη, η διαφθορά και η βία τα τελευταία χρόνια είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Το ποδόσφαιρο έφτασε στον πάτο στις συνειδήσεις του κόσμου και αυτή είναι η χαριστική του βολή στο χθες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα είναι ευχής έργον να μπορέσει το ελληνικό ποδόσφαιρο να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, μετά απ’ αυτές τις περιπέτειες που περνάει όλα αυτά τα χρόνια.

Παράγκες, ξύλο μεταξύ οπαδών, καφρίλες από παράγοντες, ένα άθλιο σκηνικό που πολύς κόσμος άρχισε να λέει «δεν πάει άλλο». Και το έδειξε έμπρακτα με την αποχή του από τα γήπεδα. Όταν οι κερκίδες αδειάζουν, τότε αυτό είναι το πρώτο μεγάλο καμπανάκι. Τα μηνύματα, όμως, δεν τα πήρε κανείς τόσο καιρό. Κι έτσι χρειάστηκε να φτάσει όλο το ποδόσφαιρο πια στο σημείο μηδέν.

Αν, δηλαδή, τόσοι και τόσοι άνθρωποι που βρίσκονται στο ποδόσφαιρο σε πρωταγωνιστικό ρόλο είναι μπερδεμένοι με τέτοιες ιστορίες κι ενδιαφέρονται μόνο πώς θα βγάλουνε λεφτά από στημένα ματς, τότε σε τι θα μπορούσε να ελπίζει ο χώρος; Σε τίποτα. Η κατηφόρα δεν θα είχε τελειωμό.

Οι τελευταίες εξελίξεις, αλλά και όσα θα ακολουθήσουν, θα βάλουν υποχρεωτικά ένα στοπ σε πολλά πράγματα. Θέλοντας και μη. Με λίγα λόγια, αν θέλουμε να υπάρχει ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, θα πρέπει να φτιάξουμε ένα άλλο ποδόσφαιρο, εντελώς διαφορετικό από το μοτίβο των στημένων και της βίας.

Κι όταν καθαρίσει ο χώρος, τότε θα μπούνε κι άνθρωποι στο ποδόσφαιρο που έμεναν απ’ έξω τόσα χρόνια, επειδή δεν ήθελαν να μπλέξουν με την δυσωδία. Πιάσαμε πάτο, λοιπόν. Και πιο κάτω δεν γίνεται. Μόνο προς τα πάνω θα μπορεί να πηγαίνει η μπαλίτσα που αγαπήσαμε και που μάθαμε από παιδιά. Ας το ελπίσουμε, τουλάχιστον. Στην Ελλάδα, άλλωστε, το έχουμε συνήθειο να βάζουμε τα χέρια μας και να βγάζουμε τα μάτια μας...