Εκδικητικότητα και οπαδοποίηση

λλά από το ότι η Δικαιοσύνη αποφάσισε επιτέλους να επέμβει και να καθήσει τους εμπλεκόμενους στο σκαμνί.

Τώρα, τα «γιατί» και τα «πώς» έτυχε να βγουν αυτή την εποχή οι αποκαλύψεις, είναι θέμα αρκετά ενδιαφέρον αλλά όχι της παρούσης.

Προσωπικά, περίμενα μια εντυπωσιακή και θορυβώδη κίνηση εκ μέρους της πολιτείας στον χώρο του αθλητισμού, αλλά ομολογώ ότι έπεσα λίγο έξω στη στόχευση που θα είχε. Πριν από μόλις 8 μέρες (15/6/2011) και στο σχόλιο με τίτλο «Η καλύτερη χωματερή βίας είναι τα γήπεδα», κατέληγα στο εξής λογικοφανές συμπέρασμα: «Το ερώτημα είναι, υπάρχει διέξοδος;

Είναι δυνατόν κάποτε τα ελληνικά γήπεδα να 'αναπνεύσουν' απ' τη βία; Η απάντηση είναι 'ναι' και ίσως πιο σύντομα απ' όσο κάποιοι υπολόγιζαν. Αρκετοί σκεπτόμενοι άνθρωποι συνδέουν το τέλος της βίας με τους Αγανακτισμένους και την κοινωνική οργή που εκδηλώνεται στις πλατείες. Πιστεύουν ότι σύντομα θα υπάρξει μια 'αντανακλαστική' κίνηση από πλευράς πολιτείας, ώστε να πείσει τους πολίτες ότι το κράτος λειτουργεί. Τα γήπεδα θα 'καθαρίσουν', επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς».

Αυτά πριν από λίγες μόνο μέρες. Το κείμενο θα μπορούσε να είναι περισσότερο προφητικό αν αντικαθιστούσα τη λέξη «βία» με τη λέξη «διαφθορά». Εκείνο, όμως, που έχει σημασία είναι ότι επαληθεύτηκαν όσοι πίστευαν σε «αντανακλαστική κίνηση» και σε ένα «απαντητικό χτύπημα» της δικαστικής και της εκτελεστικής εξουσίας εναντίον του υπόκοσμου που δρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το θέμα είναι, τι γίνεται τώρα που είδαμε για πρώτη φορά χειροπέδες στα χέρια ανθρώπων του ποδοσφαίρου.

Η γνώμη μου είναι ότι πρώτος στόχος, για τις αμέσως επόμενες μέρες και εβδομάδες, πρέπει να είναι η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα. Και αυτό όχι μόνο για να αποκρούσουμε τον νόμο της ζούγκλας, αλλά επειδή η βιασύνη για «εκδίκηση» μπορεί να αποδειχθεί η μεγαλύτερη παγίδα, και σανίδα σωστηρίας των πραγματικών ενόχων. Οι δύο μεγαλύτεροι εχθροί στην παρούσα φάση είναι 1) η τάση για λιντσάρισμα που έχουν εκδηλώσει κάποιοι φανατικοί και 2) η οπαδικοποίηση, ο χρωματισμός της διαφθοράς που πάει να γίνει. Οι δύο αυτές κατηγορίες ανθρώπων είναι στην παρούσα φάση και οι πιο επικίνδυνες, αν θέλουμε πραγματικά να πέσει φως στην βρομιά που έφτιαξε φωλιά στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Για το «λιντσάρισμα» των υπευθύνων, μια πρώτη προσπάθεια ήδη έγινε. Σαν να απευθύνονται σε «αμερικανάκια» και σαν να είναι ίδιος ο Μπέος με τον Στρος Καν, επελέγη η τακτική της τηλεοπτικής διαπόμπευσης, με τους κατηγορούμενους να περνούν μπροστά απ' τις κάμερες φορώντας χειροπέδες. Τελείως αμερικανοθρεμένος όποιος το σκέφτηκε, διότι πρόκειται για κίνηση χωρίς καμία σημασία για τον ψυχισμό του Έλληνα. Αύριο κιόλας, ο Μπέος, ο Ψωμιάδης και οι υπόλοιποι θα μπορούσαν υπερήφανοι να πίνουν καφέ σε πλατεία (αν τους άφηναν ελεύθερους), εισπράτοντας και πιθανά «μπράβο» απ' τους περαστικούς. Το πρώτο χαζό που έγινε ήταν αυτό.

Το δεύτερο και πολύ πιο επικίνδυνο είναι να προσπαθήσουν κάποιοι να συνδέσουν τη διαφθορά με ομάδες και ειδικά με τον Ολυμπιακό. Αυτοί θα είναι είτε στημένοι προβοκάτορες είτε αφελείς. Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να διχάσουν τη φίλαθλη κοινή γνώμη που σύσσωμη σήμερα απαιτεί «κάθαρση» και να συσπειρώσουν τους οπαδούς του Ολυμπιακού εναντίον των επιθέσεων που θα δεχθεί η ομάδα τους. Όσοι το επιδιώξουν, ας ξέρουν τουλάχιστον κάτι: Θα είναι και οι ίδιοι υπεύθυνοι όταν δουν την υπόθεση να μπαίνει στο αρχείο, άνευ «ουσιαστικών ευρημάτων».

Πηγή: Εξέδρα.