Ο Παναθηναϊκός έδινε ένα παιχνίδι ζωής ή θανάτου. Που έχει να κάνει όχι μόνο με το πρεστίζ του συλλόγου, αλλά και με τα οικονομικά του, αφού μια ενδεχόμενη πρόκριση στους ομίλους θα έφερνε τρελά έσοδα.

Κι αντί όλοι οι διοικητικοί και οι μέτοχοι να είχαν στο μυαλό τους πώς θα πούνε μια κουβέντα σε προπονητή - παίκτες και πώς τέλος πάντων θα ήταν δίπλα στην ομάδα, αυτοί ασχολιόντουσαν με τη συνέλευση. Ούτε που πέρασε από το μυαλό τους ότι υπήρχε ματς.

Δείτε το κι ανάποδα. Πώς θα σας φαινόταν αν μαθαίνατε ότι θα γινόταν Γ.Σ. την μέρα ενός ντέρμπι με τον Ολυμπιακό; Όλοι θα φώναζαν. Μήπως, όμως, αυτό το ματς το χθεσινό δεν ήταν σημαντικό; Είδαμε τι τριγμοί υπάρχουν ήδη για τον αποκλεισμό.

Ας τα αναβάλανε, λοιπόν. Πρώτη φορά θα ήταν ή τελευταία; Και για να έχουμε το καλό ερώτημα, τι ακριβώς έγινε από την συνέλευση; Προέκυψε κάτι που να έχει να κάνει με την ομάδα; Όχι. Μήπως λύθηκε το οικονομικό πρόβλημα;

Στον Παναθηναϊκό υπάρχει ένα πολύ βασικό πρόβλημα. Όλοι όσοι βρίσκονται πάνω ή γύρω από την ομάδα δεν σκέφτονται ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΑ. Σκέφτονται όπως αλλιώς θέλετε, αλλά όχι ποδοσφαιρικά! Κι αυτό το έχει πληρώσει η ομάδα πολλάκις και με διάφορους τρόπους! Ή μήπως νομίζετε ότι στις ομάδες όταν υπάρχει μπάχαλο διοικητικό και μετοχικό δεν επηρεάζονται με τον άλφα ή βήτα τρόπο και τα αποδυτήρια;

Κανονικά, θα έπρεπε να είχε σημάνει γενικός συναγερμός σε όλα τα επίπεδα. Εμείς, όμως, δεν είδαμε κάτι τέτοιο. Δεν γίνεται από το πρωί να ασχολείται με το παιχνίδι ο «ξένος» πια Σισέ, αλλά όχι αυτοί που έχουν στα χέρια τους το μαγαζί. Έλεος!