Ό,τι και όπως γουστάρετε!

Όταν ήταν να αρχίσω να γράφω στο gazetta πολλοί γνωστοί μου –που τους το είπα- ανατρίχιασαν.
-Θα σε φάνε ζωντανό. Θα σε κράξουν. Θα σε διαβάλουν. Θα σε βρίσουν.

-Ποιοι ρε παιδιά;
-Οι αναγνώστες με τα ανωνυμα comments τους.
(χαμογέλασα κάτω από τα μουστάκια μου)
Το ίδιο μου’χαν πει και όταν πριν αρκετά χρόνια αποφάσισα να φτιάξω ένα blog υπογράφοντας το με (τι άλλο;) το ονομά μου.

Τελικά είχαν δίκιο:
Και με φαγαν ζωντανό… και με κράξανε… και με διέβαλαν…και με βρίσανε και μερικά άλλα που μου διαφεύγουν από το μυαλό.
Όμως (οι περισσότεροι) δεν είχαν προβλέψει κάτι.
Ο προσωπικός μου δίαυλος επικοινωνίας με τον πολύ κόσμο άνοιξε θεαματικά. Στη καριέρα μου είχα προσωπικές στήλες σε περιοδικά, σε εφημερίδες, εκπομπές στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο.

Οσο και να σας κάνει εντύπωση (αν σας κάνει) όλα αυτά ήταν υπέροχα για την εποχή τους, αλλά εντελώς μοναχικά. Εγραφα, έλεγα ή έδειχνα αλλά βασικά δεν είχα ιδέα, αν άρεσαν αυτό που έκανα στον κόσμο. Το μοναδικό feedback που είχα ήταν της (αντικειμενικότης !!!) μαμάς μου, των μερικών φίλων μου που παρίσταναν ότι με είχαν παρακολουθήσει (πράγμα που πολλές φορές δεν ήταν αλήθεια) και των αντιδράσεων κάποιων στον δρόμο (που επίσης δεν μετρά, αφού η κολακεία είναι εθνικό μας σπορ).

Εδώ λοιπόν στο internet βρήκα την υγειά μου. Ναι, ακούω συχνά-πυκνά μπινελίκια… ναι διαβάζω πράγματα που είναι ψέμματα που με πληγώνουν … και (φυσικά) αλήθειες που με θυμώνουν. Όμως έτσι είμαι ανάμεσα στον κόσμο.
Παρακολουθώ (όχι μετά μανίας) τα διάφορα news-site που ξεπηδούν σαν μανιτάρια από συναδέλφους μου και με μεγάλη έκπληξη (και αηδία) παρατηρώ, μαθαίνω ότι η πρώτη τους έννοια είναι πώς θα φιλτράρουν (εξαφανίσουν) τα σχόλια.

Θέλουν με άλλα λόγια να μεταφέρουν όσα (καλο) έμαθαν στην αναλογική δημοσιογραφία. Και όταν καμμιά φορά διαφωνήσουν (κράξουν) μαζί τους οι αναγνωστες τους, τότε αρχίζουν να σκούζουν εναντίον της ανωνυμίας (ψευδώνυμο). Απειλούν με μηνύσεις, αγωγές, διαπομπεύσεις κ.α.
Δυστυχώς γι’ αυτούς και ευτυχώς για τους υπόλοιπους, αγνοούν ότι οι μέρες (παρουσίας) τους σ’ αυτό το υπέροχο μέσον (που κατά τη γνώμη μου είναι «κοινότητα» κι όχι «μέσον») είναι μετρημένες. Σήμερα μετρούν ακόμα επειδή τους ακολουθούν άνθρωποι της δικής τους(μου) γενιάς… αγνοούν όμως ότι αναμεσα τους δεν βρίσκεται ούτε ένα παιδί, που δεν είναι «μολυσμένο» από το αμαρτωλό παρελθόν της ενημέρωσης.

Δαιβάζω αυτές τις μέρες ότι φτιαχτηκε μια επιτροπή για να εξετάσει (παγιδέψει) την ανωνυμία των bloggers. Γελάω και μόνο που το σκέφτηκαν. Φυσικά η επιτροπή αποτελείται από ανθρώπους που πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουν καν profile στο Facebook… ή ότι τα e-mail τους τα ανοίγει η γραμματέας τους.
Είμαι πολύ μεγάλος για να εκπλήσσομαι.
Είμαι πολύ μεγάλος για να θυμώσω.
Είμαι πολύ μεγάλος για να ανησυχήσω.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr