Πριν από λίγο καιρό έγραψα ένα comment σε ένα άρθρο του συνάδελ–φου μου Νίκου Παπαδογιάννη. Βασικά του έλεγα ότι μ’ αρεσε το κομμάτι του και το προσυπογράφω.
Μερικοί -αρκετοί- δεν συμφώνησαν και το έγραψαν στα δικά τους comments.
Μπράβο τους και πολύ καλά έκαναν.
Ένας απ' αυτούς –δεν λέω ποιος γιατί δεν μ’ αρέσει να δίνω ανθρώπους– έγραψε επειδή εκνευρίστηκε που συμφωνούσα με τον κ. Παπαδογιάννη– ότι δεν είναι δυνατόν να μιλάω εγώ που λόγω του αδελφού έκανα έκθεση φωτογραφίας στη Βουλή των Ελλήνων και μάλιστα εισέπραξα 100.000 ευρώ.
Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα και δεν πίστευα στα μάτια μου.
Δεν έχω κανει ποτέ εκθεση φωτογραφίας. Πουθενά και ποτέ, πόσο μάλλον στη Βουλή με αμοιβή 100.000 ευρώ.
Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν στο «τι έγινε μωρέ; Άσ’ το να περάσει. Θα ξεχασθεί!»
Όοοοοοοοοοοοοοοοχι!
Έγραψα λοιπόν αμέσως μια απάντηση ζητώντας του να μου πει πού βρήκε αυτά τα τα στοιχεία και αν δεν υπάρχουν να γράψει απλώς μια λέξη: Συγγνώμη.
Έκανε την πάπια.
Δεν ήξερε όμως ότι εγώ δεν τα αφήνω τα πράγματα να περνούν. Και δεν τα αφήνω γιατί όταν έχω άδικο δεν διστάζω να ζητήσω εγώ συγγνώμη.
Επανήλθα.
Με τα πολλά βγήκε στον αφρό και είπε ότι το ’χε διαβάσει κάποτε σε μια εφημερίδα και ότι τώρα είναι σε διακοπές στη Δονούσα και μόλις επιστρέψει θα ψάξει το προσωπικό αρχείο του και αν το βρει θα το... δημοσιεύσει.
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr