Γράφει η Μαρία Σπυράκη.

Δεν δούλεψαν, γιατί είχαν τις «κλειστές» τους! Επειδή το ενιαίο μισθολόγιο έπαυε να τους αντιμετωπίζει ως προνομιούχους. Και αποφάσισαν να μη μαζέψουν τους φόρους του κράτους -από τους οποίους, παρεμπιπτόντως, πληρώνονται.

Οι εφοριακοί και, γενικότερα οι υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών, είναι οι «χαϊδεμένοι» όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης. Πώς αλλιώς δικαιολογείται ο μηχανικός της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, που υπάγεται στο υπουργείο Οικονομικών, να αμείβεται καλύτερα από τον Επίκουρο Καθηγητή του Πολυτεχνείου;

Το ενιαίο μισθολόγιο ήταν -υποτίθεται- το εργαλείο που θα διόρθωνε όλες αυτές τις στρεβλώσεις. Θα εφάρμοζε, δηλαδή, τον κανόνα ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν τα ίδια προσόντα και τον ίδιο χρόνο υπηρεσίας, θα αμείβονται το ίδιο. Ο κανόνας αυτός, πλέον, θα εφαρμοσθεί στους νεοπροσλαμβανόμενους -δηλαδή στον ένα νέο υπάλληλο προς 10 αποχωρούντες, που θα βρίσκει δουλειά στο Δημόσιο. Οι εν ενεργεία θα μείνουν σε αυτά που ξέρουν.

Δηλαδή, οι προνομιούχοι με τα υψηλά επιδόματα θα συνεχίσουν να παίρνουν το μισθό τους, ελαφρώς μειωμένο λόγω των γενικών περικοπών, και οι άλλοι οι μη προνομιούχοι -ανεξαρτήτως προσόντων- θα συνεχίσουν να παίρνουν λιγότερα από τα λίγα. Αυτήν την εφεύρεση η κυβέρνηση την ονόμασε «προσωπική διαφορά».

Από την ώρα που είσαι προνομιούχος υπάλληλος, διατηρείς ως πρόσωπο -ανεξάρτητα σε ποια υπηρεσία τελικά υπάγεσαι- τα προνόμια που εξασφάλισες, μέχρι να συνταξιοδοτηθείς.

Σε κάποιες χώρες, όπως στη Φινλανδία για παράδειγμα, που αρνείται να μας δανείσει χωρίς εγγυήσεις, η κρίση εξελίχθηκε σε ευκαιρία. Εδώ το ενιαίο μισθολόγιο που θεσμοθετήθηκε μετά από τόσα χρόνια με αφορμή την κρίση, ήταν η ευκαιρία για τον εξορθολογισμό των αμοιβών στο δημόσιο τομέα. Μόνο προσόντα, προϋπηρεσία και οικογενειακή κατάσταση θα μετρούσαν στη διαμόρφωση των αμοιβών. Το νομικό πλαίσιο στήθηκε και όταν ήρθε η ώρα οι εφοριακοί πρώτα κατέβασαν τα μολύβια και μετά απείλησαν με απεργία.

Η κυβέρνηση υπέκυψε με συνοπτικές διαδικασίες, στέλνοντας το μήνυμα πως «όποια ομάδα μπορεί να εκβιάσει, κάτι θα κερδίσει στο τέλος».

Το ενιαίο μισθολόγιο δεν έχει, πράγματι, σοβαρή δημοσιονομική επίπτωση στους στόχους προσαρμογής που προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο. Ήταν, όμως, το εναρκτήριο λάκτισμα του εξορθολογισμού στη Δημόσια Διοίκηση. Ήταν το μήνυμα σε εκείνους που προσπάθησαν να συλλέξουν προσόντα και δεν έχουν το προνόμιο να είναι υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών, ή της υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, ότι επιβραβεύονται εν μέσω κρίσης.

Πιθανώς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος να πείσει τους δανειστές ότι με το εύρημα της «προσωπικής διαφοράς» δεν έγινε και τίποτα. Δεν πρόκειται σίγουρα να πείσει το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που περίμενε από τον Καθηγητή να κινηθεί κόντρα στο ρεύμα, με μοναδικό γνώμονα τον ορθολογισμό και την κοινωνική Δικαιοσύνη. Αφού αποφάσισε να θυσιάσει, όπως λέει, το πολιτικό του μέλλον, τότε γιατί υποκύπτει στην πίεση της ισχυρότερης συντεχνίας του υπουργείου του;

Απάντηση ως τώρα δεν άκουσα. Η διατήρηση της Ελλάδας των προνομίων δεν αφορά, πάντως, κανέναν από εμάς που πασχίζει καθημερινά και το μόνο που πετυχαίνει είναι να αυξήσουμε την καχυποψία μας για τους πολιτικούς

Υ.Γ.: Ούτε από τη ΝΔ άκουσα το παραμικρό σχόλιο για την ουσιαστική ακύρωση του ενιαίου μισθολογίου για τους εν ενεργεία δημοσίους υπαλλήλους. Είναι πολλές οι ψήφοι…

Πηγή: aixmi.gr

Ελλλάδα Πολιτική Κοινωνία LIFE