Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κι ας πέρασαν τριάντα και κάτι από την τελευταία παρουσία του κόσμου στο ΟΑΚΑ.

Όπως είχαν φύγει και τότε (με τον Βόλο) οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, έφυγαν και τώρα. Με το κεφάλι σκυμμένο. Λες και υπάρχει μια κατάρα όποτε πηγαίνουν μαζικά στο γήπεδο να πίνουν το φαρμάκι. Και πήγαν και πολλοί. 40 χιλιάρικα και βάλε!

Δυστυχώς έτσι είναι η μπάλα. Μπορεί οι δυο ομάδες να είχαν από ένα καλό ημίχρονο, ωστόσο το τελικό σφύριγμα του Καλόπουλου δεν βρήκε τον Παναθηναϊκό απλά χαμένο αλλά με κομμένα τα φτερά. Να έχει γκρεμίσει όλα όσα έχτιζε τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, να κάνει ξανά βήματα προς τα πίσω.

Ναι, το 0-2 δεν είναι σκορ που δεν γυρίζει ποτέ. Ετσι όμως όπως φάνηκε ο Παναθηναϊκός από το 0-1 και μετά μοιάζει κομματάκι δύσκολο. Στην τελική βέβαια, όπως τα έφαγαν, ας τα βάλουν και ας περάσουν. Αλλωστε, αν το δεις το ματς ψυχρά και με βάση την εικόνα των δύο ομάδων σαφώς και δεν ήταν για να το χάσεις το ματς. Που να το πεις όμως και ποιος να σε πιστέψει;

Ο Φερέιρα «χάλασε» την ομάδα που με κόπο είχε βρει, αν και δεν νομίζω πως αυτό φταίει που έχασε ο Παναθηναϊκός. Βλέπετε στο πρώτο ημίχρονο που η λογική έλεγε ότι θα έπρεπε να ψάχνεις τα πατήματά σου και να μην έχεις χημεία, οι πράσινοι κυριαρχούσαν.

Ο Σιμάο, θύμιζε το παλιό σκυλί του πολέμου και κράταγε μόνος του όλη την ΑΕΚ πίσω από τη σέντρα. Ο Λέτο είχε πολλά κέφια, ο Μαρίνος ήταν μέσα στις φάσεις, ο Παναθηναϊκός γενικώς πίεζε και δεν πιεζόταν αλλά η μπάλα δεν έφτανε ούτε με σφαίρες στον Τζιμπρίλ.
Στην επανάληψη η εικόνα άλλαξε, όχι όμως και δραματικά. Μέχρι να φας το γκολ. Εκεί έσβησαν οι μηχανές, οι διακόπτες, τα πάντα – όλα. Η… γνωστή αδράνεια στην άμυνα, ο… γνωστός Λυμπερόπουλος (και ο… γνωστός Σάρι επιπροσθέτως) να τρυπώνει στη φάση και 0-1. Από εκεί και μετά το χάος. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε στο 80’. Όπου φτωχός και η μοίρα του. Η μπάλα βρήκε την πλάτη του Λέτο στο φάουλ του Λύμπε και τέρμα η ιστορία.

Οι αποδοκιμασίες στο φινάλε δεν ήταν πάντως έντονες σε σχέση με άλλες φορές. Διότι πολύ απλά ο κόσμος δεν είχε καν το κουράγιο να κράξει. Ήταν χοντρή η μαχαιριά, ήρθε να προστεθεί σε όλα όσα έχουν προηγηθεί και το «πακέτο» που έχει δημιουργηθεί μοιάζει με εφιάλτη από τον οποίο δεν λες να ξυπνήσεις. Η ζωή συνεχίζεται. Και καλό είναι να συνεχιστεί και μετά το ματς της Νέας Σμύρνης, όπου είναι τουλάχιστον τελικός. Για τη ρεβάνς έχουμε χρόνο. Μέχρι τότε καλό είναι να σκεφτούν οι πράσινοι τι έχουν χαρίσει στην ΑΕΚ και να το πάρουν αλλιώς. Αν έχουν εγωισμό. Αλλιώς, ας κάτσουν να τους λένε πελάτες...

ΠΗΓΗ: www.gazzetta.gr