Διάβασα τα άρθρα των συναδέλφων μου που πήγανε στη Λιθουανία. Μιλάω για εκείνα που περιγράφουν τη ζωή τους εκεί. Tι είδαν, τι μύρισαν, τι τους έκανε εντύπωση (ΟΛΟΙ συμφωνούν σε ένα: Κυκλοφορούν γκομενάρες παντού! Πήγα να το γράψω κομψά, αλλά συναδελφικά φερόμενος σκέφτηκα να τους απελευθερώσω! Αχαχαχαχαχαχα) Τέλος πάντων, τους άρεσαν και οι λίμνες…

Είμαι πολύ χαρούμενος που οι συνάδελφοί μου εδώ είναι καλοί δησμοιογράφοι. Είχα πολύ καιρό να χρησιμποποιήσω τη λέξη «συνάδελφοι» και να το εννοώ. Ο καλός δημοσιογράφος πρέπει να μπορεί να γράψει τα πάντα και αυτά τα κείμενα είχαν μέσα τους ταξιδιωτικό, πολιτισμό και πάνω από όλα πολιτική.

Για όσους δεν θυμούνται, ο Γιάννης Διακογιάννης δεν έγινε μεγάλος μόνο επειδή θυμόταν τα ονόματα ακόμα και αυτών που ήταν εκτός αποστολής, αλλά επειδή από τότε –πολλά χρόνια πριν διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία– έλεγε ότι ο τάδε παίκτης είναι π.χ. Κροάτης, ενώ οι άλλοι λέγανε Γιουγκοσλάβος. Αυτό έκανε τη διαφορά και όσοι άκουγαν καταλάβαιναν ότι η Γιουγκοσλαβία ήταν μια χώρα με πολλές εθνότητες. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά όταν σε ζωντανές συνδέσεις είχε πανσέληνο ζητούσε από τον σκηνοθέτη να δείξουν το φεγγάρι, κι όταν ο σκηνοθέτης το ’δειχνε, ο Διακογιάννης δεν έλεγε για στατιστικά, αλλά πρότεινε ένα… γαλλικό ρομαντικό τραγούδι που είχε τραγουδήσει η Πιάφ στο «Ολυμπιά» τότε που πολλών από σας εδώ, δεν είχαν γεννηθεί καν οι μπαμπάδες τους…

Ναι φυσικά, θα γράψεις για τον Ζήση που ξετρελαινόταν να σπάει τα καλάθια (μια χαρά να ’ναι το παιδί και να συνεχίσει την καλή του καριέρα, αλλά το πώς τον βαριέμαι σαν παίκτη, δεν περιγράφεται!) αλλά δεν θα είναι ποτέ συνταρακτικό.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες Κοινωνία LIFE Ελλάδα