Μπάλα δεν βλέπουμε...

Τώρα είμαστε καλά. Βλέπουμε λάιβ (στα μούτρα σου που θα με πεις εμένα «λάιβ») όλα τα ματς της εβδομάδας, έχουμε στη διάθεσή μας κι ένα κάρο αθλητικές εκπομπές. Βλέπουμε γκολ, χαϊλάιτς (επανάληψη: στα μούτρα σου που θα με πεις εμένα «χαϊλάιτς»), βλέπουμε αμφισβητούμενες φάσεις με εκατό ριπλέι, με βοηθητικές γραμμές και σούπερ σλόου μόσιον (ναι, στα μούτρα σου που θα με πεις εμένα «σλόου μόσιον»), τις ανεβάζουμε και στο Ίντερνετ για να τις ματαδούμε και να τις ξαναματαβλέπουμε όποτε θέλουμε κι όποτε μας τη βαράει. Απ' όλα έχουμε κι απ' όλα βλέπουμε. Εκτός από ένα...

Μπάλα δεν βλέπουμε...

Και εντέλει, όλο αυτό το πανηγύρι που στήνεται ύστερα από κάθε ματς, δεν το ευχαριστιόμαστε. Κι ας τα έχουμε -σχεδόν- όλα στο πιάτο...

Έχουμε φτάσει στο σημείο να φτιαχνόμαστε μόνο με την γκρίνια και τη μιζέρια. Να αναπαράγουμε μόνο τα αρνητικά και να ζούμε μ' αυτά. Έχουμε ένα ποδόσφαιρο που παρασιτοζωεί. Που δεν βγάζει το ψωμί του με το θέαμα που θα έπρεπε να προσφέρει, αλλά επειδή γίνονται κάθε βδομάδα θέαμα οι -παρασιτοζωούντες- πρωταγωνιστές του, που ΔΕΝ είναι αυτοί που θα έπρεπε να είναι: οι ποδοσφαιριστές.

Τελικά, μήπως δεν είμαστε και πολύ καλά τώρα που... είμαστε καλά, όπως έλεγα στο ξεκίνημα του κειμένου; Μήπως ήμασταν καλύτερα όταν ΔΕΝ τα είχαμε όλα έτοιμα και την ξαπλώστρα απλωμένη; Μήπως το φχαριστιόμασταν πιο πολύ τότε που βλέπαμε ποδόσφαιρο από μια πιο «αγνή» (εντάξει, πείτε με και ρομαντικό...) σκοπιά; Τότε που δεν τα ξέραμε όλα; Τότε που δεν διυλίζαμε τον κώνωπα σε κάθε ανάποδο πλάγιο άουτ με τα «ήταν-δεν ήταν;» με τα διαδοχικά ριπλέι; Μήπως ήταν καλύτερο να ζούμε και λίγο με την αμφιβολία;

Δεν περιμένω απαντήσεις ούτε θεωρώ πως η λιγότερη γνώση ή η λιγότερη πληροφόρηση είναι πλεονέκτημα. Ούτε φυσικά είμαι οπαδός οποιασδήποτε -γκεμπελικού τύπου- προπαγάνδας συγκάλυψης γεγονότων που «δεν είδαν το φως της δημοσιότητας, άρα δεν υπήρξαν ποτέ».

Πλέον έχουμε τα Μέσα, οπότε ό,τι γίνεται πρέπει να μαθαίνεται. Ωστόσο επιμένω... Μήπως ήμασταν καλύτεροι -ή έστω πιο... χορτάτοι- φίλαθλοι όταν δεν τα είχαμε στη διάθεσή μας όλα αυτά τα Μέσα; Όταν οι αθλητικές εκπομπές ήταν ελάχιστες εβδομαδιαίως και όταν το ένα και μοναδικό ριπλέι από το ίδιο (μονο)πλάνο (μακρινό κι από το... αεροπλάνο) ήταν πολυτέλεια;

Το σίγουρο πάντως είναι ένα. Πως και τότε σφύριζαν «διαιτηταί», όπως έλεγαν οι σπορτσκάστερ. Πως και τότε έκαναν λάθη, «σφαγές», «εγκλήματα», όπως θέλετε πείτε τα. Με τη διαφορά πως στις μνήμες μας από εκείνη την αρχαία εποχή των -μόνο- δύο κρατικών καναλιών, έχουν μείνει... τα γκολ, οι αποκρούσεις, οι παιχταράδες και όχι το τρίτο ριπλέι που δείχνει πως «η τάπα από το δεξί παπούτσι του αμυντικού βρίσκει ένα χιλιοστό την μπάλα και ο βοηθός διαιτητή (τότε τον έλεγαν επόπτη) έδωσε λάθος το πλάγιο (τότε το έλεγαν αράουτ)».

Μας έχει μείνει το ποδόσφαιρο και όχι τα παράσιτά του ή τα ανάποδα αράουτ του...

Στο βίντεο που ακολουθείμ μπορείτε να θυμηθείτε τα σήματα των αθλητικών εκπομπών εκείνης της εποχής. Κι επειδή κάπου εκεί μέσα θα πετύχετε και το «Τρίτο Ημίχρονο», θέλω να θυμίσω στους παλιούς (για να μαθαίνουν κι οι νέοι) πως σε εκείνη την εκπομπή που μεταδιδόταν βράδυ Δευτέρας από τα μέσα της 10ετίας του '80 και μετά, εμφανίστηκε και ο πρώτος καθηγητής διαιτησίας στα ελληνικά τηλεοπτικά δεδομένα, ο μακαρίτης ο Σαβαρής, ο οποίος ανέλυε τις φάσεις λες και μόλις είχε βγει από το πανεπιστήμιο (τι σόι καθηγητής θα ήταν;)...

«Ο παίκτης με τα κόκκινα προσπαθεί να λακτίσει τη σφαίρα, αλλά λακτίζει εντός επανορθωτικής περιοχής τον παίκτη με τα κίτρινα. Ο διαιτητής ορθώς υποδεικνύει την εσχάτην των ποινών και κακώς διαμαρτύρεται ο παίκτης με την μαύρην εμφάνισιν».

Ο τελευταίος ήταν ο τερματζής και όχι ο επόπτης, αν και με τα πατομπούκαλα που φόραγε για γυαλιά ο συμπαθής Σαβαρής, όλα ήταν πιθανά...

Μέχρι να ξαναγυρίσει το ποδόσφαιρό μας στην εποχή των ποδοσφαιριστών-πρωταγωνιστών και να ξαναδούμε... σέξι μπάλα, εγώ ο Μίλτος να 'μαι καλά...
 

ΠΗΓΗ: www.gazzetta.gr