Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος.

Ιδιαίτερα σε εποχή πολιτικής και οικονομικής κατάρρευσης, θεσμικής έκπτωσης και κορύφωσης των κοινωνικών ανισοτήτων, σαν τη σημερινή, ο ρόλος της μπορεί να είναι καθαρτήριος και, συνάμα, παρηγορητικός.

Είναι, όμως, έτσι σήμερα; Και υπάρχουν οι προϋποθέσεις να είναι;

Τις τελευταίες μέρες υπήρξαν τρία γεγονότα που προκάλεσαν ρωγμή στην εικόνα της. Πρώτον, αποφυλακίστηκε ο επικεφαλής του «Επαναστατικού Αγώνα», Νίκος Μαζιώτης, και οι σύντροφοί του στην τρομοκρατική οργάνωση!

Δεύτερον, ο ανακριτής έκρινε μη προφυλακιστέο τον διαβόητο Μάκη Ψωμιάδη, τον οποίο είχε συλλάβει η αντιτρομοκρατική μετά από εξαφάνιση τριών μηνών! Μετά την αποφυλάκισή του, φυσικά, εξαφανίστηκε και πάλι!

Και τρίτον, αποφυλακίστηκε ο συνεργός του Κορκονέα, ο οποίος είχε καταδικαστεί σε δεκαετή φυλάκιση για τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου -γεγονός που το 2008 είχε συγκλονίσει τη χώρα και γέννησε το νέο κύμα των τρομοκρατών.

Το χειρότερο όλων, όμως, ήταν ότι δεν ακούστηκε ούτε μια συγνώμη για όλα αυτά. Μια φωνή που θα έστελνε στον κόσμο το μήνυμα ότι θα ελεγχθούν όσοι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Μια θαρραλέα παρουσία που θα διαχώριζε τη Δικαιοσύνη από την Πολιτική και θα εξηγούσε πως δεν ισχύει εκεί το «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει» -όπως λέει ο λαός για τους πολιτικούς. Τίποτα. Σιωπή.

Ανώτατος δικαστικός μου εξηγούσε ότι για την υπόθεση των τρομοκρατών δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Οι χειριστές της υπόθεσης έχουν βαρύτατη ευθύνη για το γεγονός ότι επί 18 μήνες δεν ξεκίνησε καν η δίκη.

Για το θέμα Ψωμιάδη αναγνώριζε ελαφρυντικά στον ανακριτή, με το επιχείρημα ότι δεν είναι δεμένη η κατηγορία σε βαθμό κακουργήματος. Βέβαια, δεν είχε απάντηση στο γιατί ο εισαγγελέας και μετέπειτα το δικαστικό συμβούλιο τον έκριναν προφυλακιστέο.

Όσο για το συνεργό του Κορκονέα, που αποφυλακίστηκε με την απίστευτη δικαιολογία περί οικογενειακών προβλημάτων, το σχόλιό του ήταν ότι ευθύνεται η κυβέρνηση που πέρυσι ψήφισε νόμο που δίνει πολλές δυνατότητες αποφυλάκισης σε όσους έχουν καταδιακαστεί σε ποινή έως 10 χρόνια.

Επειδή τον εκτιμώ πολύ δέχθηκα, για την οικονομία της συζήτησης, όσα είπε, αλλά το θέμα δεν άλλαξε. Ο κόσμος, που δεν ενδιαφέρεται για το τυπικό του νόμου ούτε για τις διαφορετικές ερμηνείες, έχει κρατήσει την ουσία: την απουσία ηγητόρων της Δικαιοσύνης που θα τον διαβεβαίωναν ότι τα λάθη θα διορθωθούν και θα αποκατασταθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές ακούω τον Πρόεδρο της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων να εξαγγέλλει κινητοποιήσεις στο χώρο της Θέμιδας. Ακούω έναν κατεξοχήν νηφάλιο και υπεύθυνο άνθρωπο, όπως ο Αρεοπαγίτης Χαράλαμπος Αθανασίου, να ανακοινώνει ότι οι δικαστές θα κατεβαίνουν από την έδρα στις 12 το μεσημέρι, διότι δεν αντέχουν τη μισθολογική υποβάθμιση και την απαξίωση του λειτουργήματός τους.

Συμφωνώ ότι οι εκπρόσωποι της Δικαιοσύνης δεν είναι, σε καμιά περίπτωση, δημόσιοι υπάλληλοι, όπως θέλει να τους χαρακτηρίσει η κυβέρνηση.

Συμφωνώ ότι είναι παράλογο να αμείβονται με μισθούς λίγο πάνω απ’ το όριο του εξευτελισμού.

Συμφωνώ ότι έχουν δικαίωμα να αντιδρούν και να κινητοποιούνται.

Με τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση και με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης, κάθε άλλο παρά τους διευκολύνει στην εξαιρετικά δύσκολη, αλλά και σημαντική, αποστολή τους. Με καταρρακωμένο ηθικό, με τριπλάσιο από το κανονικό φόρτο εργασίας, συχνά λοιδωρούμενοι και απειλούμενοι, πώς θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων;

Ας μην ξεχνάμε ότι ένας δικαστής, ένας εισαγγελέας, είναι μεν πανίσχυρος πάνω στην έδρα, αλλά μόλις επιστρέψει στο σπίτι του είναι ένας οικογενειάρχης της διπλανής πόρτας που πασχίζει να τα βγάλει πέρα, έχοντας να αντιμετωπίσει συνεργούς κακοποιών και τρομοκρατών που, ενδεχομένως, καταδίκασε. Πώς θα πιάσει αναμμένα κάρβουνα αν αισθάνεται ότι η Πολιτεία όχι μόνο δεν αναγνωρίζει τον ιδιαίτερο ρόλο του, αλλά τον κατατάσσει στην κατηγορία ενός μέσου υπαλλήλου;

Έχουν δίκιο, λοιπόν, οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης να ξεσηκώνονται. Και έχουν δίκιο που επικρίνουν την κυβέρνηση.Έχουν δίκιο και οι πολίτες, όμως, που τους ζητούν να μη συμπεριφέρονται με βάση μια κακώς εννοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη απέναντι σε όσους δεν τιμούν τον όρκο τους, είτε από ιδιοτέλεια είτε από ανικανότητα.

Πηγή: aixmi.gr

Πολιτισμός Ψωμιάδης Κοινωνία LIFE Ελλάδα Ποδόσφαιρο SPORTS