Ο Βάσια, ο Ντούντα και ο… Αλβανός!

Θα ‘θελα στ’ αλήθεια να ‘μουν από μια μεριά ή έστω… κοριός στα πέτα των σακακιών του Άγγελου Κορωνιού και του Ντούσαν Ίβκοβιτς αύριο την ώρα που θα δώσουν τα χέρια, θα αγκαλιαστούν και θα φιληθούν επισφραγίζοντας την αρχή μιας (νέας) υπέροχης φιλίας!

Η τελευταία φράση ασφαλώς δεν είναι δική μου, αλλά μου κάνει για την περίσταση και γι’ αυτό τη δανείστηκα από το μαυρόασπρο σελιλόιντ της «Casablanca». Ταιριάζει όντως αυτή η ατάκα διότι στην… εξωτική Ζοφριά ο Άγγελος θα υποδεχτεί ως (φρέσκος κιόλας) οικοδεσπότης τον άνθρωπο στον οποίο οφείλει το ευ ζην του: τους λιγοστούς, αλλά πανάκριβους τίτλους της λαμπρής, ένδοξης καριέρας και γεμάτης από ρεκόρ, που πάντως του τα αρπάζει το ένα μετά το άλλο ο Διαμαντίδης!

Προτού προχωρήσω στο ψητό, συνειδητοποιώ ότι ο Κορωνιός εγκαινιάζει αύριο την τρίτη θητεία του στην ΑΕΚ, άρα χρειάζεται άλλη μία για να γίνει ο Μπάγεβιτς της νέας εποχής: υπήρξε παίκτης της (από το 1998 έως το 2000), όταν εδέησε επιτέλους να αποδράσει από το Περιστέρι, διετέλεσε προπονητής της (αν και πολλά υποσχόμενος) μόλις σε έναν αγώνα, κόντρα στο Αιγάλεω στην πρεμιέρα της περιόδου 2007-08 και επιστρέφει τώρα σε αυτόν τον πάγκο διαδεχόμενος τον Μηνά Γκέκο.

Ο Μπάγεβιτς από την πλευρά του ήλθε στην Ελλάδα ως παίκτης της ΑΕΚ το 1977 προερχόμενος από τη Βελέζ του Μόσταρ, ξαναγύρισε στα πάτρια εδάφη το ’81 και επέστρεψε στην Ένωση ως προπονητής πλέον το 1988, στην πρώτη από τις τρεις διαφορετικές θητείες του στον ίδιο πάγκο.

Αμ το άλλο; Η επιστροφή του Άγγελου στον πάγκο της ΑΕΚ συντελείται στην ίδια περιοχή και σε ένα γήπεδο που βρίσκεται πολύ κοντά σε εκείνο από το οποίο έφυγε βρίζοντας ο Μπάγεβιτς τον Ιανουάριο του 2004, βάζοντας τέλος στη δική του δευτέρα παρουσία στον πάγκο της ΑΕΚ! Τότε ο Ντούσκο τα βρόντηξε απηυδισμένος από τις βρισιές των οπαδών της ομάδας του και μάλιστα δεν περίμενε καν τη λήξη του αγώνα (με τον Ηρακλή), αλλά σιχτιρίστηκε και την έκανε στο 30ό λεπτό, οπότε υπό αυτήν την έννοια η ευρύτερη περιοχή των Άνω Λιοσίων μοιάζει στοιχειωμένη…

Το αν ο γιος του ταξιτζή από το Περιστέρι που πιτσιρικάς έβγαζε το χαρτζιλίκι του δουλεύοντας στο φαναρτζίδικο της γειτονιάς του (θα φύγει και) θα ξαναγυρίσει για να γίνει και με τη βούλα ο «μικρός Ντούσκο» της μπασκετικής ΑΕΚ θα φανεί στο μέλλον, άλλωστε ο Άγγελος είναι μόλις 41 ετών: δεκατρία χρόνια πιο μικρός δηλαδή απ’ όσο ήταν ο Μπάγεβιτς, όταν τον φώναξε ο Ψωμιάδης για να αναλάβει και πάλι την ομάδα της καρδιάς του!

Και για τον Άγγελο η ΑΕΚ είναι η ομάδα της καρδιάς του κι αυτό δεν αποτελεί σχήμα λόγου: ειλικρινά δεν ξέρω τα φίλαθλα αισθήματά του παιδιόθεν, αλλά ακόμη κι αν δεν ήταν ΑΕΚ εξ απαλών ονύχων, θα έγινε στην πορεία! Αυτή η ομάδα τού έδωσε το ’98 την ευκαιρία να ξεφύγει από τα δεσμά που του έβαζε η δυτική όχθη του Κηφισού (μολονότι στο Περιστέρι, ύστερα από έναν συναρπαστικό αγώνα με την Μπενετόν Τρεβίζο επονομάστηκε από τους Ιταλούς «Κukoc dei poveri», δηλαδή «Κούκοτς των φτωχών»), να παίξει σε τελικούς, να κατακτήσει εγχώριους και διεθνείς τίτλους, να αβγατίσει τη συλλογή των καρπών για τα ρεκόρ του, να βγάλει τα απωθημένα του και να νιώσει την ικανοποίηση της αγωνιστικής ωρίμανσης και της μετάλλαξής του από showman και σολίστας σε εργαλείο μιας ομάδας.

Θα μείνω για λίγο σε αυτή τη μετάλλαξη, διότι θα ήταν κρίμα απ’ το Θεό να μην καταφέρει ο Κορωνιός να παίξει σε μια ομάδα που θα του έδινε την ευκαιρία να αξιοποιήσει το σπάνιο ταλέντο του και να κατακτήσει ή έστω να διεκδικήσει τίτλους. Το πιστεύω και το υποστηρίζω αυτό για το σπάνιο ταλέντο του, διότι η μπασκετοσύνη, το ένστικτο, το επιθετικό ρεπερτόριο, η ικανότητα στον χειρισμό της μπάλας και στη (θανατηφόρα σταυρωτή) ντρίμπλα, το θεαματικό στιλ, η ηγετική φυσιογνωμία, η ροπή στον αυτοσχεδιασμό και στις απροσδόκητες επιλογές, οι βιρτουόζικες αρετές και η αρτίστικη αντίληψή του ασφαλώς του δίνουν περίοπτη θέση στην πινακοθήκη του ελληνικού μπάσκετ. Ήρθαν κιόλας οι μεταγραφές και οι τίτλοι κι έδεσαν!

Ο Κορωνιός είναι ο τελευταίος μεγάλος παίκτης του ελληνικού μπάσκετ που ξεπήδησε από τις παιδικές χαρές κι από το χαρούμενο και ξένοιαστο μπάσκετ. Μεγαλωμένος στο ανοικτό γήπεδο της Πρόνοιας εθίστηκε από την πρώτη στιγμή σε ένα μπάσκετ… καλλιτεχνικού χαρακτήρα, που αν δεν του έδινε δουλειά σε μια ομάδα, σίγουρα θα του εξασφάλιζε ένα καλό μεροκάματο σε τσίρκο! Ωρες ώρες, εκείνη την εποχή που έκρυβε την μπάλα με ταχυδακτυλουργικά κόλπα και μοίραζε σε κάθε αντίπαλό του και μια σακούλα για τον εμετό, είχα την αίσθηση πως ήταν η μπασκετική εκδοχή του Χατζηπαναγή!

Τις προάλλες που μιλούσαμε στον Sentra 103,3 τον ρώτησα σε τι τον σημάδεψε περισσότερο η συμβίωσή του (τη σεζόν 1999-2000) με τον Ίβκοβιτς στην ΑΕΚ και υπήρξε σαφής: «Με δίδαξε πολλά και σπουδαία πράγματα που τα κρατώ σαν φυλαχτό από τότε και τα αφομοίωσα και στη δική μου προπονητική φιλοσοφία. Για παράδειγμα ο Ντούντα δίνει πολύ μεγάλη έμφαση στη σωστή διανομή των ρόλων σε μια ομάδα και αυτό είναι το παν. Πάντοτε μας έλεγε ότι οι Έλληνες παίκτες είναι τα καλύτερα εργαλεία, αλλά χαραμίζονται εξαιτίας του ατίθασου χαρακτήρα τους και γι' αυτό ο προπονητής πρέπει να τους έχει στην πίεση».

Ο Κορωνιός ομιλεί εκ πείρας και επί προσωπικού, διότι εκείνη την εποχή ήταν ακόμη αρκετά ατίθασος και ο Ίβκοβιτς τον έβαλε από την πρώτη στιγμή στην πίεση! Ωστόσο, σε πείσμα της απολυταρχίας του Ντούντα και του δικού του ατίθασου χαρακτήρα, δεν βρίσκω στο αρχείο μου σοβαρά επεισόδια που να κλόνισαν τη συνεργασία τους. Ίσα ίσα ο Άγγελος όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν (ειδικότερα μετά τις νίκες της ΑΕΚ επί του Παναθηναϊκού και της Κίντερ Μπολόνια στους τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδος και του Κυπέλλου Σαπόρτα) εκθείαζε τον προπονητή του και δήλωνε ευγνώμων προς αυτόν. Και ο Ίβκοβιτς πάλι δεν εφείσθη επαίνων για τον Κορωνιό, άλλωστε η υπέροχη φιλία τους άρχισε με τη νίκη που ο Ντούντα ονειρευόταν, διότι επιτεύχθηκε κόντρα στον Ολυμπιακό (έπειτα από 176 μήνες και 21 σερί ήττες στην έδρα του) και στον Ιωαννίδη, που είχε πάρει τη θέση του: 13 Σεπτεμβρίου του 1999, λίγες μέρες μετά τους καταστροφικούς σεισμούς στην Αττική, στον πρώτο επίσημο αγώνα της χρονιάς (προκριματικός του Κυπέλλου) η ΑΕΚ άλωσε το ΣΕΦ με 74-65, προεξάρχοντος του Άγγελου, ο οποίος πέτυχε 33 πόντους (με 2/3 δίποντα, 4/6 τρίποντα, 17/17 βολές!) και μέσα στην ευτυχία του προέβη σε μια ιστορική αυτοσαρκαστική δήλωση…

«Είμαι ο Κορωνιός που παίζει είκοσι χρόνια μπάσκετ και όχι κανένας Αλβανός για να με κοιτάτε με στραβό μάτι»!

Τον έκανε μάγκα ο Κορωνιός τον Ίβκοβιτς εκείνο το βράδυ που αποδείχθηκε το… trailer για τα μελλούμενα: για τις επόμενες φορές που τον ξανάκανε μάγκα, εννοώ, τόσο στον τελικό Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στον οποίο ανακηρύχθηκε ΜVP, όσο και (εννιά μέρες αργότερα) στον τελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα με την Κίντερ Μπολόνια. Με τη φόρα που είχε πάρει (στερημένος από τίτλους) Άγγελος, την ώρα που σήκωνε το τρόπαιο στη Λοζάνη υπέκυψε στον πειρασμό να μιμηθεί τον Σιγάλα και να φωνάξει «το δεύτερο, το δεύτερο», απλώς για κακή του(ς) τύχη το εμπόδιο του Παναθηναϊκού στη σειρά των ημιτελικών αποδείχτηκε ανυπέρβλητο και εντέλει «το τρίτο, το τρίτο» κατέληξε στα χέρια του Ομπράντοβιτς, του Αλβέρτη και του Μποντιρόγκα.

ΥΓ. Ε, κατόπιν όλων αυτών είναι λογικό ο Ντούντα και ο Άγγελος να έχουν ήδη οικοδομήσει μια υπέροχη φιλία που απλώς κράτησε έναν χρόνο και αύριο να θέλουν να τη φρεσκάρουν και να της δώσουν νέα διάσταση…
 

ΠΗΓΗ: www.gazzetta.gr