Στο γήπεδο… αγκαλίτσα!

Ως φίλαθλοι, ως οπαδοί, όπως θέλετε πάρτε το, είμαστε καχύποπτοι. Κι αυτό οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Το ερώτημα είναι αν είμαστε εκ φύσεως καχύποπτοι, αν γίναμε στην πορεία από μόνοι μας ή αν μας έκαναν αυτοί που διοικούν τις ομάδες μας με τα καμώματά τους κι εκείνοι που «καλύπτουν» αυτά τα καμώματα μέσω των οπαδικών φυλλάδων.

Ας το πάρουμε ανάποδα για να δείτε πού το πάω και να πάμε μαζί...

Ας πούμε πως... είμαστε αλλού. Στην Αγγλία για παράδειγμα. Σε ένα παιχνίδι πρωταθλήματος, η -θεωρητικά «μικρή»- γηπεδούχος ομάδα, που πριν από λίγες ώρες ολοκλήρωσε μια σημαντική μεταγραφική κίνηση αποκτώντας παίκτη από μεγάλο σύλλογο, δίνει το μεγαλύτερο μέρος της εξέδρας της στους φιλοξενούμενους επειδή... είναι περισσότεροι. Λαρτζ κίνηση, έτσι; Ανωτερότητα, φιλοξενία, όλα τα καλά!

Το κλίμα στις εξέδρες είναι εξαιρετικό και οι προεδραίοι των δύο ομάδων μπαίνουν μαζί στο γήπεδο, κατεβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, πάνε μαζί μέχρι την εξέδρα των φιλοξενούμενων κι ο οικοδεσπότης αφήνει εκεί τον καλεσμένο του, να δει το ματς με τους ομοϊδεάτες τους. Είμαστε πολύ πολιτισμένοι εδώ στην... Αγγλία.

Το ματσάκι παίζεται στα ίσα, είναι -πιθανότατα- από τα καλά του πρωταθλήματος και ο «μεγάλος» φιλοξενούμενος κερδίζει 1-0 τον «μικρότερο» γηπεδούχο, ενώ και οι δύο ομάδες έχουν δημιουργήσει ευκαιρίες για να αλλάξουν το σκορ. Όλα καλά, όλα ανθηρά...

Μπαίνουμε στο αεροπλάνο και επιστρέφουμε στην Ελλάδα. Όπου ξέρουμε ότι ο πρόεδρας του φιλοξενούμενου είναι φιλαράκι με τον «ισχυρό άνδρα» του γηπεδούχου. Μέχρι κι ότι κάνανε μαζί Πρωτοχρονιά ξέρουμε. Όλα τα μαθαίνουμε εμείς. Και τι φάγανε μάθαμε. Ένα βόιδι στα δύο το μοιράσανε.

Και δύο μέρες πριν από το παιχνίδι, ο πρόεδρας του φιλοξενούμενου, «για να κλειδώσει το ματσάκι», όπως λένε όσοι τα ξέρουνε όλα, έδωσε παίκτη δανεικό στον κολλητό του.

Και μετά, ενώ το γήπεδο έχει γίνει έδρα του φιλοξενούμενου, τα δύο φιλαράκια μάς προκαλούν κι από πάνω, μπαίνοντας στο γήπεδο... αγκαλίτσα. Εννοείται, το τελικό αποτέλεσμα δεν επιβεβαιώνει πως η μεγαλύτερη ομάδα κέρδισε τη μικρότερη, αλλά πως το ματς ήταν «μιλημένο» και πως «ήξεραν οι στοιχηματζήδες που έδιναν μόνο ενάμισο στο διπλό, παρότι οι γηπεδούχοι είναι φορμαρισμένοι και την περασμένη βδομάδα είχαν ρίξει τέσσερα εκτός έδρας σε ομάδα της πρώτης τετράδας».

Το ίδιο ματς, λοιπόν, στο «Μπράμαλ Λέιν» του Σέφιλντ (μια και η τοπική Γιουνάιτεντ φοράει ερυθρόλευκα) είναι γιορτή του ποδοσφαίρου και -κυρίως- «καθαρό», ενώ στο Πανθεσσαλικό του Βόλου ζέχνει απ' όλες τις μπάντες.

Κι εμείς, οι ίδιοι φίλαθλοι-οπαδοί, είμαστε καλόπιστοι ως Άγγλοι και καχύποπτοι ως Έλληνες. Πού βρίσκεται η αλήθεια; Γίναμε καχύποπτοι στο αεροπλάνο της επιστροφής; Είναι η ράτσα τέτοια; Ήμασταν πάντα έτσι;

Δεν ήμασταν. Του-λάστιχον όσο μπορώ να θυμηθώ από τις δεκαετίες του '70 και του '80. Τότε δεν ήμασταν τόσο καχύποπτοι. Και η ράτσα δεν κουβαλάει στο ντιενέι της την καχυποψία, δεν είναι κληρονομική η «αρρώστια» μας.

Ωστόσο, η συγκεκριμένη ράτσα δεν είναι και εντελώς αθώα. Γιατί τη γουστάρει την ίντριγκα και επηρεάζεται εύκολα από τα Μέσα και τις κάθε λογής προπαγάνδες. Κι όσο πιο πολλά τα Μέσα (όπως την τελευταία εικοσαετία, με την αλματώδη αύξηση της οπαδικής ενημέρωσης), τόσο μεγαλύτερη η επιρροή σε μια κοινωνία επιρρεπή, που έχει μάθει πλέον να θεωρεί τη γυναίκα του Καίσαρα τσουλάρα του κερατά έτσι κι αλλιώς, φαίνεται δεν φαίνεται τίμια, είναι δεν είναι τίμια. «Αφού είναι γυναίκα αυτού του παπάρα, το γλεντάει με άλλους»!

Οπότε, με δεδομένη την ατιμία της του Καίσαρος συζύγου, ας στραφούμε στον «παπάρα» τον Καίσαρα. Ο οποίος, καθώς φαίνεται, έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη. Δίνει δικαιώματα με τις παπαριές του. Την εξωθεί τη γυναίκα στο κέρατο. Πολλές φορές την πλασάρει κι ο ίδιος στα φιλαράκια του.

Γίνονται αυτά;

Γίνονται όσα είμαστε (προ)διατεθειμένοι να πιστέψουμε!

Μέχρι η ράτσα να μετεξελιχθεί και να επιστρέψουμε στην απόλαυση του παιχνιδιού, εγώ ο Μίλτος να 'μαι καλά...

ΠΗΓΗ: www.gazzetta.gr