«Η μπάλα είναι… ταναπού»

Αυτό που έγινε στο Ολυμπιακό στάδιο πραγματικά… ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Ο Παναθηναϊκός άγγιξε και με τα δυο του χέρια (αλλά τελικά χάρισε) την πιο μάγκικη πρόκριση της ιστορίας του.

Δεν υπάρχει οπαδός του τριφυλλιού που δεν έχει σοκαριστεί, που δεν έχασε τη λαλιά του μετά από αυτό το απίστευτο παιχνίδι. Και μόνο από το γεγονός ότι το γήπεδο άρχισε να αδειάζει από το ’80 (δεν το πίστευαν και ας έψαχναν μόλις ένα γκολ παίζοντας με παίκτη παραπάνω) και από το ότι όσοι είχαν μείνει το έκαναν για να μπουν μέσα και να κυνηγήσουν τους κομπάρσους με τα κίτρινα, καταλαβαίνετε στο… περίπου για τι πράγμα μιλάμε. Και λέμε στο περίπου διότι πολύ απλά αυτό που έγινε ΔΕΝ περιγράφεται και άποψη μπορούν να έχουν μόνο όσοι ήταν στο γήπεδο ή βρήκαν κάπου, κάπως, κάποτε, αυτό το Κόνεξ.

Προσωπικά θα πάω κόντρα στο ρεύμα και παρά την πίκρα θα δω το ποτήρι μισογεμάτο. Θεωρώ πως κάθε οπαδός του Παναθηναϊκού θα πρέπει να είναι περήφανος γι’ αυτή την ομάδα που είδε μέσα στο ΟΑΚΑ και που έκανε πλάκα στην ΑΕΚ ακόμη και με παίκτη λιγότερο. Κι όλα αυτά απέναντι σε έναν αντίπαλο που κάθε φορά που παίζεις μαζί του σου δείχνει ότι το φάρδος του έχει και… παρακάτω και δεν τελειώνει ποτέ.

Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού θα πρέπει να είναι περήφανοι διότι είδαν την ομάδα τους όχι απλά να επιστρέφει από την κόλαση αλλά από ακόμη πιο μακριά. 0-3 ήταν το ματς στο 12’ και όχι απλά το γύρισες αλλά τους έκανες χαβαλέ και το πήγαινες για τσόντα. Ακόμη και με δέκα παίκτες έχανες τη μια ευκαιρία μετά την άλλη, σε μια «επιστροφή» βγαλμένη από την καλύτερη παναθηναϊκή φαντασίωση. Έπρεπε όμως να τους «σκοτώσεις» γιατί η μπάλα είναι… ταναπού. Και στο απέδειξε ξανά. Ακόμη και όταν ο Παππάς το γύρισε στο 90-10 ούτε στην περιοχή σου δεν μπορούσαν να μπουν. Ε μάλλον γι’ αυτό θα το έφαγες από την σέντρα!

Η φάση του 98’ έχει πολλαπλές αναγνώσεις και είναι ανάλογα με το πως θες να το δεις. Όπως και να το κάνεις, ίδιο είναι το αποτέλεσμα, διότι απλά σαλτάρεις. Καταρχήν η φάση αυτή δεν έπρεπε να υπάρξει καθώς ο Παππάς όφειλε να το λήξει το ματσάκι. Τι περίμενε δηλαδή, δεν κατάλαβα; Από εκεί και πέρα πάμε στο έγκλημα του Καρνέζη. Και το λέω αυτό γιατί πολύ απλά το γκολ αυτό ΔΕΝ ΤΡΩΓΕΤΑΙ από επαγγελματία γκολκίπερ. Μόνο στο σχολείο όταν ήμασταν πιτσιρίκια μπορεί να μας τα βάζανε έτσι, επειδή πηδάγαμε και δεν την φτάναμε. Κλασικό γκολ απειρίας, αλλά ΔΕΝ ΤΡΩΓΕΤΑΙ ρε Ορέστη, τι να λέμε τώρα; Δεν είπαμε τίποτα για το πρώτο, που και αυτό πνιγμένο ήταν, αλλά ξαναλέω για τελευταία φορά: Δ Ε Ν ΤΡΩΓΕΤΑΙ!!!

Βεβαίως η ζωή συνεχίζεται. Λίγη ώρα μετά τη λήξη του αγώνα ο Παναθηναϊκός έκλεισε τα 103 χρόνια του και μπήκε στα 104. Εννοείται πως θα τα χιλιάσει, απλά μετά από ένα τέτοιο βράδυ αποδεικνύεται ότι η ομάδα αυτή μπορεί να ελπίζει και για το (άμεσο) μέλλον της. Δεν θα διαλύσει κι ας μην πάρει τίποτα φέτος. Εχει φτιαχτεί μια τέτοια μαγιά που αν δουλευτεί κατάλληλα και επιστρέψει η ΥΓΕΙΑ (γενικώς) στο τμήμα, όλα θα πάνε καλά και από αγκάθι θα βγει ρόδο. Αντί επιλόγου η ίδια επωδός: Να είστε περήφανοι που είστε Παναθηναϊκοί ακόμη και τούτες τις ώρες. Εγώ πάντως έτσι αισθάνομαι. Αυτά...

ΠΗΓΗ: www.gazzetta.gr