Eχω ένα σοβαρό πρόβλημα.
Δεν μ’αρέσει να κάνω την πάπια, αλλά ταυτόχρονα δεν μ’ αρέσει να κάνω και τον τσαλαπετεινό.
Στο τελευταίο μου άρθρο εδώ στο gazzetta, έγραψα για όλους ΑΥΤΟΥΣ που έχουν μπεί (εδώ και 10ετίες) στην ζωή μας και την έχουν κάνει χάλια.
Προφανώς η τελευταία περιπέτεια του Κίμωνα Κουλούρη μου’δωσε το έναυσμα.

Είναι εύκολο να κάνεις κριτική και να μη λες ονόματα. Το ξέρω.
Το ξέρουν και οι αναγνώστες και μερικοί μου το επεσήμαναν στα σχόλια τους. Είχαν δίκιο.
Δεν μπορώ να κάνω π.χ. κριτική στον Σαριέγκι, που είναι «ανίκανος» να υπερασπισθεί τον εαυτό του… αλλά στην περίπτωση των πολιτικών να μιλάω γενικώς και απλώς να τους φωτογραφίζω. Είναι ψιλο-τζάμπα μαγκιά και το αναγνωρίζω.
Από την άλλη ήταν και θέμα τακτ και επίσης είμαι θιασώτης της άποψης «δεν βαράς όταν άλλος είναι γονατιστός!» Ειδικά όταν έχεις προηγούμενα μαζί του.
Εξηγούμαι:

Πριν από 2 περίπου χρόνια ήμουν καλεσμένος στην εκπομπή «Ζούγκλα» όπου είχα μια πολύ έντονη κουβέντα με τον πρώην υπουργό. Βλάκα τον ανέβαζα, βλάκα τον κατέβαζα… Την επόμενη έγινε πανικός στα media.
Ο κόσμος στο πεζοδρόμιο μου έδινε συγχαρητήρια, αλλά στο internet πολλοί είχαν διαφορετική γνώμη.

Εμένα δεν με ικανοποίησε όλο αυτό το πανηγύρι. Να φαντασθείτε ότι τηλεφώνησα στον τότε Πρόεδρο του Πειθαρχικού Συμβουλίου της Ενωσης Συντακτών και του ζήτησα επιμόνως να με εγκαλέσουν γιατί υπήρξα απαράδεκτος δημοσιογραφικά. Ποτε δεν μου άρεσαν αυτοί που ανέβαζαν τηλεθέαση επειδή βριζόντουσαν… και να μου’χα βρεθεί πρωταγωνιστής.
Δεν με εγκάλεσαν ποτέ. Δεν έχω ιδέα γιατί. Υποθέτω επειδή δεν τους είχε ξανασυμβεί .
Από την άλλη μεριά είναι και η είδηση.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες Πολιτική Κοινωνία LIFE Ελλάδα