Η ...θυσία του Αβραάμ!

Και δεν το λέμε αυτό επειδή ο Αβραάμ είναι κακός παίκτης. Σε καμία περίπτωση. Μια χαρά ποδοσφαιριστής είναι. Και ειδικά πέρυσι, ήταν εξαιρετικός. Ούτε, βέβαια, επειδή το όνομά του ακούστηκε (δεν εξετάζουμε αν ακούστηκε καλώς ή κακώς) το καλοκαίρι σ’ αυτές τις περίεργες ιστορίες που μας απασχόλησαν όλους.

Άλλο θέλουμε να πούμε, λοιπόν. Ο Ολυμπιακός βγήκε πρωταθλητής. Άρα, απ’ αυτόν θα ήταν λογικά ο κορυφαίος Έλληνας παίκτης. Με δεδομένο ότι ο Φέτφα θα έπαιρνε τον τίτλο του καλύτερου πιτσιρικά, θα έπρεπε να βγει ένας άλλος. Ποιος, όμως; Υπήρχε κανένας ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού από την μέση και μπροστά που θα μπορούσε να πάρει τον τίτλο του κορυφαίου; Και μιλάμε για Έλληνα πάντα, όχι για ξένο.

Ούτε κάποιον βαρβάτο γκολτζή Έλληνα διαθέτει ο Ολυμπιακός, ούτε κάποιον καλό παραγωγικό παίκτη στα χαφ, ούτε κανένα εξτρεμάκι γερό. Κι έτσι απόμειναν μόνο οι αμυντικοί. Ο Αβράαμ και ο Τοροσίδης.

Είναι ή δεν είναι πρόβλημα αυτό και για τον Ολυμπιακό και για το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα; Ακούγεται… κάπως όταν κορυφαίος Έλληνας παίκτης στο πρωτάθλημα είναι κεντρικός αμυντικός. Και ειδικά από τον Ολυμπιακό, που η άμυνά του δέχεται πίεση μια φορά στα πέντε-δέκα παιχνίδια. Και αν. Δεν είναι, δηλαδή, ότι ο Αβράαμ βγάζει τα κάστανα από την φωτιά σε κάθε ματς. Το αντίθετο. Τις περισσότερες φορές δεν έχει πίεση και γι’ αυτό κοιτάει να προωθείται.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, όπως και ο Παναθηναϊκός, θα περίμενε κανείς ότι θα κοίταζαν να έχουν από δυο, τρεις επιθετικογενείς Έλληνες παίκτες α’ γραμμής. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να βοηθηθεί και η Εθνική ομάδα. Όταν, όμως, δεν υπάρχουν τέτοιοι ποδοσφαιριστές, με ελάχιστες εξαιρέσεις (Φέτφα, Νίνης), τότε όπως είναι λογικό θα βγαίνουν αμυντικογενείς. Θέλοντας και μη!