Δυο λόγια για τον Ζαγοράκη

Μετά τον περσινό αποκλεισμό από την ΑΕΚ στο Κύπελλο είχα γράψει ότι η belle époque του ΠΑΟΚ τελείωσε. Το τυπικό τέλος της ήρθε σχεδόν 10 μήνες αργότερα. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε αυτό, που συνέβη το βράδυ της Τετάρτης. Ότι δεν ολοκληρώθηκε εκείνο το βράδυ μετά από τον αποκλεισμό από την ΑΕΚ, ολοκληρώθηκε την Τετάρτη. Το έδαφος, άλλωστε, είχε γίνει πιο «πρόσφορο».

Δυστυχώς για τον ΠΑΟΚ, η ιστορία θα γράψει μεταξύ άλλων, ότι ο Θόδωρος Ζαγοράκης έφυγε κι αυτός κυνηγημένος. Και αυτό το γεγονός δίνει μια εξήγηση σε όσους περιμένουν μάταια να εμφανιστεί κάποια στιγμή στην Τούμπα το βασιλόπουλο πάνω σε άσπρο άλογο. Ένας «πακετάς», που θα χώσει τα «πακέτα» του στον ΠΑΟΚ για να τον κάνει Ολυμπιακό. Ο ΠΑΟΚ επιβεβαιώνει σε κάθε ευκαιρία ότι είναι μια τόσο δύσκολη ομάδα, που κι ο Θεός ο ίδιος θα αδυνατούσε να τον κουμαντάρει.

Για το σύστημα του ΠΑΟΚ, είναι μεγάλη ήττα που ο Ζαγοράκης έφυγε μ΄ αυτόν τον τρόπο κι όχι συνοδευόμενος από το χειροκρότημα 30.000 ανθρώπων σε ένα ηλιόλουστο απόγευμα στην Τούμπα. Την απόφαση να φύγει μετά το τέλος της σεζόν, την είχε πάρει εδώ και αρκετό καιρό, άλλωστε δεν είναι τυχαίο που τον Οκτώβριο έβαλε στη διοίκηση τον Βρύζα και τους υιούς Σαχπατζίδη, έστω κι αυτοί είχαν μικρή ή μεγάλη συμμετοχή στο φιάσκο του καλοκαιριού με τα καπέλα και τα μιλητά εκατομμύρια, μια ιστορία, που τον αποδυνάμωσε πολύ. Τον Οκτώβριο ο Ζαγοράκης τους έβλεπε ως διαδόχους του κι ως αυτούς, που θα τον απαλλάξουν από την ευθύνη να αφήσει τον ΠΑΟΚ ακυβέρνητο φεύγοντας αυτό το καλοκαίρι.

Για έναν άνθρωπο, που έδωσε πράγματι το «είναι» του γι΄ αυτή την ομάδα και τους τελευταίους μήνες ένιωθε να πνίγεται από το κύμα αγνωμοσύνης, που είχε αρχίσει να σηκώνεται πολύ ψηλά, βλέποντας κόσμο να τον αντιμετωπίζει σαν τον Γιάννη Γούμενο Νο 2, ήταν δύσκολο να συμβιβαστεί μ΄ αυτή την κατάσταση κι έτσι έφυγε «νύχτα».

Το τι πρόσφερε ο Ζαγοράκης σ΄ αυτά τα περίπου 4,5 χρόνια που διοίκησε τον ΠΑΟΚ, μπορεί να το αντιληφθεί κι ο κοινός νους. Λάθη, μικρά ή μεγάλα, μπορεί να έκανε, αλλά το πρόσημο στον τελικό λογαριασμό, δεν χωρά συζήτηση ότι είναι ένα ΣΥΝ, από εδώ μέχρι την άλλη άκρη της Ελλάδας.

Τον Ιούνιο του 2007 πήρε ένα ερείπιο και μέσα σε μικρό σχετικά διάστημα, ο ΠΑΟΚ έγινε μεγάλο αγωνιστικό μέγεθος κι έμαθε να κερδίζει. Είναι σταθερά δευτεροτρίτος στο πρωτάθλημα, πριν δύο χρόνια ακριβώς οι οπαδοί του τραγουδούσαν το «σε 5-6 εβδομάδες θα είμαστε πρωταθλητές» και το πίστευαν, μέχρι που εμφανίστηκε στο δρόμο τους εκείνο το αρχιλαμόγιο.

Στην Ευρώπη ο ΠΑΟΚ έφτασε στην 73η θέση της κατάταξης της ΟΥΕΦΑ, δύο συνεχόμενες σεζόν είναι στους 32 του Γιουρόπα Λιγκ και ανταγωνίζεται ομάδες, που άλλες εποχές θα του έριχναν ντόρτια και πεντάρες. Τότεναμ, Βιγιαρεάλ, Φενέρμπαχτσε, Άγιαξ, Ρούμπιν, ΤΣΣΚΑ Μόσχας και πάει λέγοντας…

Στα χρόνια του Ζαγοράκη η Τούμπα γέμισε και πάλι, ο ΠΑΟΚ έφτασε σε σημείο να πουλήσει 21.000 διαρκείας σε γήπεδο 28.000 θέσεων, ο κόσμος αγάπησε πάλι την Κυριακή και την περίμενε πως και πως για να δει τον ΠΑΟΚ.

Φεύγοντας αφήνει ένα ιδιόκτητο προπονητικό κέντρο, που μπορεί να έγινε σε λάθος περιοχή, αλλά τουλάχιστο ο ΠΑΟΚ το έχει, ξενώνες στην Τούμπα για να ζουν και να μεγαλώνουν με τον ΠΑΟΚ τα πιτσιρίκια, που έρχονται από την επαρχία για να ενταχθούν στις ακαδημίες του, και τμήματα υποδομής που αφού εδώ και τρία - τέσσερα χρόνια μάζεψαν ότι καλό υπήρχε στη Βόρεια Ελλάδα σε ηλικίες 13-14 χρονών και σήμερα δίνουν έτοιμους παίκτες στην πρώτη ομάδα.

Χωρίς τα μεγάλα μέσα, άλλωστε ο ΠΑΟΚ ήταν αυτά τα χρόνια μια αυτοσυντήρητη ομάδα, κατάφερε να δημιουργήσει μια ομάδα, που τουλάχιστο έκανε περήφανους τους οπαδούς της.

Μα το πιο σημαντικό, που έκανε ο Ζαγοράκης και ουσιαστικά το πλήρωσε, είναι το γεγονός ότι έδωσε την αίσθηση σε πολύ κόσμο να πιστεύει ότι τελικά είναι πολύ εύκολο να διοικήσεις τον ΠΑΟΚ χωρίς χρήματα. «Γιατί αυτός κι όχι εμείς;» μπορεί να σκέφτηκαν πολύ. Γιατί αυτός, λέγεται «Ζαγοράκης». Το δικό του όνομα είναι αυτό που έφερε αυτά τα έσοδα κι αυτή τη συσπείρωση.

Για τον Ζαγοράκη το τέλος ξεκίνησε όταν τα έσπασε με ένα σημαντικό μέρος των οργανωμένων οπαδών, το οποίο του προσάπτει λανθασμένες επιλογές (Γκαγκάτσης, επιστροφή Σαλπιγγίδη κ.α.), αλλά και κακή διαχείριση των εσόδων της ΠΑΕ. Ένα άλλο κομμάτι των οργανωμένων απλά σιωπούσε, όπως η «Θύρα 4», που κακώς ταυτίζεται «χωροταξιακά» με το πέταλο της Θύρας 4, την ώρα που το μεγάλο κομμάτι των «ανοργάνωτων» εκδήλωνε στο γήπεδο τη συμπαράστασή του στον Ζαγοράκη.

Ο Ζαγοράκης έχασε κι έφυγε κι ο ΠΑΟΚ συνεχίσει με Βρύζα. Ο τελευταίος μπορεί να πιάστηκε λίγο απροετοίμαστος, καθώς η διαδοχή επρόκειτο να γίνει το καλοκαίρι και ξεκινά με καλά και κακά.

Το καλό είναι πως αναλαμβάνει να τρέξει μια έτοιμη ομάδα, για την οποία κανείς δεν θα του προσάψει τίποτα μέχρι το τέλος της σεζόν. Αν δεν πάει καλά, θα φταίει ο Ζαγοράκης που την έφτιαξε, αν πάει καλά, θα το πιστωθεί. Τη δική του σφραγίδα, ο Βρύζας θα κληθεί να την βάλει το καλοκαίρι.

Το κακό είναι πως θα δυσκολευτεί να συσπειρώσει τον κόσμο, στον βαθμό που το έκανε ο Ζαγοράκης. Αυτό θα ίσχυε ούτως ή άλλως, τώρα ισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό, γιατί υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, που είναι απογοητευμένο ως ξενερωμένο, από τον τρόπο, που έφυγε ο πρώην πρόεδρος.

Σε οικονομικό επίπεδο το νερό μπήκε στο αυλάκι, ο ΠΑΟΚ δεν έχει δικαίωμα να παρεκκλίνει από το πλάνο που παρουσίασε στην ΟΥΕΦΑ κι αυτό είναι καλό. Το κακό είναι πως η οικονομική συγκυρία είναι κακή και τα έσοδα συρρικνώνονται όσο περνάει ο καιρός.

Το πιο καλό για τον Βρύζα, πάντως, είναι πως ξέρει γιατί έφυγε ο Ζαγοράκης κι εδώ είναι το ζουμί της ιστορίας. Ξέρει, λοιπόν, τι πρέπει να κάνει και κυρίως, τι δεν πρέπει να κάνει, αν δεν θέλει να έχει την τύχη του προκατόχου του.

Νομοτελειακά, βέβαια, μάλλον θα την έχει γιατί αυτή είναι η τύχη του προέδρου του ΠΑΟΚ, αλλά ξέρει τι πρέπει να κάνει για να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για τον ΠΑΟΚ και τον εαυτό του.

Πηγή: sentra-goal.gr