Να σας αναφέρουμε μερικές ενδεικτικά;

* «Συγκρουστήκαμε με πολλά συμφέροντα στο χώρο του ποδοσφαίρου και βιώσαμε από πρώτο χέρι την καταστρεπτική μανία του κατεστημένου».
* «Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες μου στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΑΕ (…), θέλω επίσης να ευχαριστήσω τους κ.κ. Μπάγιεβιτς, Χιμένεθ, Κωστένογλου, Δημητριάδη, Γκρέταρσον και Κωνσταντινίδη, από τους οποίους έμαθα πολλά. Ευχαριστώ και τους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ που κάνουν τα πάντα για την ομάδα μας».
* «Έχω συνεργαστεί με εκατοντάδες ανθρώπους στην επαγγελματική μου καριέρα. Οι άνθρωποι που εργάζονται στην ΑΕΚ όμως είναι μοναδικοί».
* «Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα όσα έκαναν κατά τη διάρκεια της θητείας μου και τους ζητώ να συνεχίσουν να παλεύουν με τον ίδιο ζήλο για την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ομάδα μας».
* «Κλείνοντας, θέλω επίσης να ευχαριστήσω τους κ.κ. Παππά και Νοτιά. Μακάρι η ΑΕΚ να είχε μερικούς ακόμα σαν και αυτούς. Είναι άνθρωποι με ανιδιοτελή αγάπη για την ΑΕΚ που προσέφεραν όσο πολύ λίγοι στην ομάδα. Πρέπει να τους πείσουμε να παραμείνουν κοντά μας».
* «Αν ενωθούμε όλοι, αν παραμερίσουμε διχόνοιες, αν ξεπεράσουμε τις παθογένειές μας, το μέλλον της ΑΕΚ είναι λαμπρό».

Στην κατάσταση που βρίσκεται η ΑΕΚ τον τελευταίο καιρό, ο υπερβολικός τόνος που χρησιμοποιεί στην δήλωσή του ο Αδαμίδης δείχνει πολύ μελό. Κι από την άλλη προκαλεί εντύπωση που μοιράζει «ευχαριστώ», λες και κέρδισε κάποιο Όσκαρ!

Με λίγα λόγια, για ποιο πράγμα ακριβώς δίνει ευχαριστήρια εδώ κι εκεί ο Αδαμίδης; Πέτυχε κάτι και δεν το ξέρουμε;

Μήπως η ΑΕΚ πήγε ένα βήμα μπροστά κι όχι δυο πίσω επί προεδρίας του; Έστω κι αν δεν ήταν αυτός ο μέτοχος που έβαζε τα λεφτά, άρα δεν έχει την μεγαλύτερη ευθύνη.

Τι, τέλος πάντων, τόσο σημαντικό συνέβη επί Αδαμίδη στην Ένωση; Το ότι έχασε όλους σχεδόν τους καλούς παίκτες που είχε; Το ότι έμεινε έξω σχεδόν απ’ όλους τους στόχους που είχε;

Μερικά πράγματα δεν τα καταλαβαίνουμε, λοιπόν. Από εκεί και πέρα, όμως, είναι δικαίωμα του κάθε παράγοντα να θεωρεί ότι έκανε σημαντικά πράγματα και να αποχαιρετά όπως αυτός θέλει τους συνεργάτες του. Σ’ αυτό καμία αντίρρηση. Απλά, μοιάζει αρκετά υπερβολικό το όλο κόνσεπτ της δήλωσης!