Τους αλλάξαμε τον αδόξαστο, καταχρεώσαμε τη χώρα, διαλύσαμε κάθε κοινωνικό ιστό, ξεπουλήσαμε εν μια νυκτί όλα αυτά για τα οποία κάποιοι μάτωσαν και πέθαναν παλιότερα, τους σπρώξαμε στον γκρεμό και σε μια ζωή χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς δουλειές, χωρίς προοπτική. Μια ζωή όπου θα πρέπει να αισθάνονται «τυχεροί» και «προνομιούχοι» αν βρίσκουν δουλειές με 500 ευρώ το μήνα, ή «πλούσιοι» αν παίρνουν κανένα χιλιάρικο...

Είναι εύκολο να ρίχνεις το ανάθεμα στους πολιτικούς, στους 300 σημερινούς βουλευτές ή τους 300 προηγούμενους, τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή, τον Σημίτη, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πάντα σ’ αυτόν τον τόπο μαθαίναμε ότι οι προηγούμενοι φταίνε για όλα, ότι παραλάβαμε καμμένη γη, ότι εμείς προσπαθούμε να συμμαζέψουμε τα χάλια που άφησαν οι άλλοι κι ότι έχουμε τις καλύτερες των προθέσεων σε αντίθεση με τους προκατόχους μας. Εδώ που φτάσαμε όμως, δεν μας παίρνει να κοροϊδεύουμε κανέναν: ούτε τους εαυτούς μας, ούτε τους σημερινούς έφηβους ή νέους που κοιτούν με απόγνωση...

Εμείς ψηφίσαμε όλους αυτούς που έφεραν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση - φταίνε κι αυτοί, αλλά φταίμε κι εμείς που ρίχναμε την ψήφο μας με κριτήριο το ποιος θα μας διόριζε στη Δημόσιο ή θα εξασφάλιζε στον κανακάρη μας μετάθεση στο Πεντάγωνο και όχι θητεία στον Έβρο. Εμείς δανειστήκαμε περισσότερα απ’ όσα αντέχαμε να αποπληρώσουμε, εμείς αποκτήσαμε δυο και τρία αυτοκίνητα στην ίδια οικογένεια, πρώτη κατοικία, δεύτερη και εξοχικό, εμείς λαδώσαμε την Πολεοδομία και τον εφοριακό, εμείς δεν ζητήσαμε απόδειξη και δώσαμε το φακελάκι χωρίς δεύτερη σκέψη, εμείς πετάξαμε λουλούδια στα μπουζούκια - ένα πανέρι ή ένα στρέμμα, όσο γούσταρε και άντεχε ο καθένας. Εμείς κάναμε τον κάθε γελοίο μόδιστρο πρώτη μούρη στο Καβούρι αγοράζοντας τα ρούχα που έπαιρνε από βιοτεχνίες στα Λιόσια και έβαζε πάνω την φίρμα του, εμείς αγοράζαμε πανάκριβα ρολόγια για τον καρπό μας και χρυσαφικά για την κυρά, εμείς πληρώσαμε το ενοικιαζόμενο δωμάτιο τη μέρα όσο άλλοι πληρώνουν ενοίκιο το μήνα, εμείς αφήναμε 50ευρο φιλοδώρημα στον παρκαδόρο για να βάλει το αμάξι μας μπροστά - μπροστά στο πάρκινγκ και να ικανοποιήσουμε την ματαιοδοξία μας.

Εμείς λοιπόν με αυτά και τόσα άλλα, γαμήσαμε τη ζωή όλων αυτών των παιδιών που σήμερα πάνε γυμνάσιο, λύκειο, σπουδάζουν στην Ελλάδα ή το εξωτερικό και ξέρουν πως είτε δεν θα βρουν δουλειά, είτε θα πληρώνονται τόσο λίγο, που θα νιώθουν ότι τζάμπα διάβασαν και σπούδασαν και χάλασαν οι γονείς τους ένα σωρό λεφτά. Μακάρι να μας συγχωρέσουν αυτά τα παιδιά για το κακό που τους κάναμε και να μην μας μισήσουν μεγαλώνοντας, παρότι το αξίζουμε. Και μακάρι να μπορέσουμε τουλάχιστον να κάνουμε κάτι καλύτερο για τα παιδάκια που γεννιούνται τώρα ή θα γεννηθούν από δω και πέρα, γι’ αυτά που σήμερα πάνε νηπιαγωγείο ή δημοτικό, να τους δώσουμε μια ευκαιρία που οι σημερινοί έφηβοι και νέοι δεν έχουν. Πώς; Ας ψάξουμε να το βρούμε, όπως ψάξαμε και βρήκαμε τόσα χρόνια πώς θα περνάμε καλά και πώς θα είμαστε «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας». Εμείς τα κάναμε σαν τα μούτρα μας, εμείς οφείλουμε να τα φτιάξουμε. Ας σταματήσουμε να τρώμε και να απαιτούμε από τον επόμενο να πληρώνει τον λογαριασμό.

ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr

Κρίση Οικονομία Γνώμες Κοινωνία LIFE Ελλάδα