Μόλις είχα κλείσει τα έξι μου χρόνια. Μόλις είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τα βασικά του ποδοσφαίρου. Ήταν Κυριακή απόγευμα και περίμενα πώς και πώς να μου πει ο πατέρας μου το τελικό σκορ. Ήξερα ότι παίζαμε με την ΑΕΚ, αλλά τότε ήταν σχεδόν αδύνατο να δω το ματς.

Η ώρα περνούσε και έβλεπα τον πατέρα μου να αποφεύγει να μου πει για το παιχνίδι. Την εικόνα του την έχω ακόμα στο μυαλό μου. Καθόταν στον καναπέ, ήταν σκυθρωπός και κάπνιζε ένα από τα αγαπημένα του Oscar. Δεν ήταν συνηθισμένη Κυριακή. Ήταν εντελώς διαφορετικές από τις άλλες στο πατρικό μου.

Όσες φορές τον πλησίαζα για να τον ρωτήσω για το ματς, η απάντηση ήταν ίδια: «Άσ' το Ηρακλή, άσ' το». Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί απέφευγε να συζητήσει για ποδόσφαιρο. Κάθε μέρα για μπάλα μού έλεγε και ιστορίες από τους άσους της γενιάς του. Ήξερα τα πάντα για τον Μπέμπη και τον Μουράτη. Τι έγινε τώρα; Γιατί δεν μου μιλούσε για το παιχνίδι;

Το σκορ το έμαθα το βράδυ από τη νονά μου. «Κερδίσατε. Έξι γκολ βάλατε», μου είπε και έφυγα χαρούμενος για το δωμάτιό μου. Έπειτα από λίγα χρόνια, όταν έμαθα τι είχε συμβεί στις 8 Φεβρουαρίου, μου λύθηκε και το μυστήριο της σιωπής του πατέρα μου. Κανείς φυσικά δεν ήθελε να πει σε ένα εξάχρονο παιδί τι είχε συμβεί. Και τι να μου έλεγαν δηλαδή; Ότι χάθηκαν έτσι άδικα 21 ψυχές; Ότι άφησαν την τελευταία τους πνοή στα σκαλιά της Θύρας 7, γιατί βγήκαν γρήγορα για να πανηγυρίσουν…

Ο καιρός πέρασε και όταν ήρθε και η δική μου στιγμή να ανέβω τα ίδια σκαλιά, κοντοστάθηκα. Κοίταξα τον χώρο, τους τοίχους, τα σκαλοπάτια. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα και πάλι την είσοδο. «Πώς είναι δυνατόν», αναρωτήθηκα. Και όμως, ήταν…

Τριάντα χρόνια συμπληρώθηκαν από τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική τραγωδία της χώρας μας. Και ο πόνος είναι ο ίδιος. Για όλους τους φίλους του Ολυμπιακού, που τριάντα χρόνια τώρα φωνάζουν πάντα το ίδιο σύνθημα: «Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε».

ΠΗΓΗ: www.gazzetta.gr
 

LIFE Ελλάδα Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός